Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 52

fullvissuðu menn hana um. „All-
ir hafa sagt já takk. Þetta verð-
ur dýrðleg veizla.“
Þegar Jane frænka gerði sér
ljóst, hvað þessar fréttir fólu í
.sér, varð hún altekin heiftar-
legri gremju. Svona var þá kom-
ið —og það var henni að kenna.
Það hafði verið skylda hennar
að vera aðalmanneskjan, en hún
hafði lokað sig inni í kastala
sínum í stað þess að halda í
hernað. Og svo tók Jane frænka
stórkostlega ákvörðun. Hún
skyldi halda mikla veizlu, hún
skyldi enn einu sinni ljóma í
samkvæmislífinu og sýna fólki,
hvernig grande dame af gamla
skólanum kynni að sýna tigin-
mannlega gestrisni. Ef greifa-
dæmið hafði í þeim mæli gleymt,
hvað því sómdi, ætlaði hún að
bjarga því frá þessum óhrjálegu
•aðskotadýrum.
Hún hóf strax undirbúning-
inn. Höllin var máluð, ný hús-
.gögn voru fengin, garðurinn var
ruddur og skreyttur á ný, veizlu-
föng og hljómsveit pantað frá
London, og heil hersveit af
þjónaliði ráðin. Allt skyldi verða
það bezta, sem hægt var að fá
— kostnaðurinn skipti engu
máli. Allt skyldi verða borgað.
Jane frænka ætlaði að verja því,
sem eftir væri ævinnar til að
greiða reikningana.
Loksins rann upp hinn mikli
dagur. Um kvöldið lýsti kíló-
metra löng röð af lituðum ljós-
um veginn heim að höllinni.
Forsalurinn og stigarnir voru
eitt blómskrúð og dansgólfið var
gljáandi sem spegill. Hljóm-
sveitin hneigði sig djúpt, þegar
Jane frænka, í glæsilegum sam-
kvæmiskjól og glitrandi af gim-
steinum, gekk tigulega niður
stigann og stillti sér upp við
dyrnar að danssalnum.
Þar stóð hún og beið. Tíminn
leið. Þjónarnir tóku að gjóta
augunum íbyggnir hver á ann-
an, hljómsveitin stillti hljóðfær-
in hvað eftir annað til að gera
eitthvað. En það komu engir
gestir. Og Jane frænka stóð og
beið í skrúða sínum við dyrnar.
Klukkan varð ellefu — tólf —
hálf eitt.
Að lokum hneigði hún sig
djúpt fyrir hljómsveitinni.
„Gjörið svo vel að setjast
til borðs,“ sagði hún. „Það koma
engir.“
Svo fór hún upp á loft og
dó. Það er að segja, hún mælti
ekki orð af vörum framar og
var dáin eftir þrjá daga.
Ekki fyrr en löngu eftir
dauða hennar kom það upp úr
kafinu, að Jane frænka hafði
öldungis gleymt að bjóða nokkr-
um í veizluna. *
50
HEIMILISRITIÐ