Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 59

Dauðinn leikur undir
Framhaldssaga eftir J O H N D O W
Veslings Linda! Hún leit næstum út
eins og hún væri höggvin úr steini.
Andlitið var alveg litlaust; líkaminn var
spenntur og stífur. Og við hin hefðum
líka alveg getað verið úr steini, því við
gátum ekkert verið henni til hjálpar.
En skyndilega breyttist veður í lofti!
Eg stökk fram og ætlaði að þrífa Wayne
burt frá Lindu, til þess að binda endi á
þessa fyrirlitlegu kveinstafi hans, en
Bergen og aðstoðarmaður hans gripu
mig. Linda, sem hafði losað sig frá
Wayne, hallaði sér þreytulega upp að
húsveggnum. En skyndilega urðu þau
Wayne, sem ennþá lá á hnjám, og móð-
ir hans, sem stóð yfir honum eins og
galdrakind, að miðpunkti, alveg eins og
þau stæðu á leiksviði og ljóskösturum
væri beint að þeim. Hún æpti til hans
skrækri og heiftúðlegri rödd:
„Heimskinginn þinn! Bölvaður fyrir-
litlegi, forsmánarlegi heimskinginn
þinn!“
Hún reiddi hátt til höggs og sló hann
á munninn með lófanum, svo að glumdi
hátt í.
Höfuðið á henni fór nú aftur að tina;
hendurnar titruðu og allur kroppurinn
skalf. Það var meira að segja skjálfti í
röddinni, þegar hún tók aftur til máis.
„Þetta eru launin," hvæsti hún milli
saman bitinna tannanna. „Þetta eru
launin fyrir að hafa fætt þig og alið
upp, fyrir að hafa gætt þín og annazt
um þig. Á elliárum mínum svíkurðu
mig! Skömm sé þér óþokkapiltinum,
kvikindinu, sem hefur vatn í æðum C
staðinn fyrir blóð. Eg hefði átt að hafa.
vit á því að treysta ekki svona fáráð-
lingi, græningja og skræfu. Ég hefði átt:
að fara að ráðum Rufusar og senda þig
burtu, neyða þig til að vera fjarverandi,
þangað til allt væri um garð gengið —
en ég var sá kjáni að láta móðurhjartað
leiða mig í gönur. Farðu burtu!“ æpti
hún. „Leitaðu til skækjunnar, sem þú.
kvæntist, hennar, sem hefði átt að vera
dauð núna í staðinn fyrir aumingja:
stúlkuna, sem lét lífið saklaus. Hún
stal þér frá mér og gerði mig að ör-
kumlamanni! Ég vildi hana feiga — en-.
hún lifir, og láttu hana nú reyna að-
bjarga þér! Láttu hana reyna! Hún.
vinnur þig aldrei, því ennþá verðurðu
að reikna með mér. Ö nei, ég er ekki
búin ennþá! Sonur minn getur sent:
aldraða móður sína í rafmagnsstólinn,
en hún fer þangað ekki einsömul! Ég
á eftir að skýra yfirvöldunum frá ýmsu
um Rufus og dauðdaga hans og hvaðæ
þátt sonur minn á í honum. Það skal
áreiðanlega látið uppskátt, að hann
sparkaði aumingja varnarlausa karlgrey-
inu niður í kjallarann. Minn föngulegi,.
hjartalausi sonur! Þú með þín heimsku-
legu brögð. Færa aumingja gamla mann-
inn í kvenmannsföt og klippa sundur
símaleiðslurnar! Barnaskapur! Láttu nú
þessa fínu hjartadömu þína reyna að
bjarga þínu einskisverða lífi!“
Hún þagnaði tál þess að kasta mæð-
inni, og Bergen notaði þögnina til þess.
JANÚAR, 1955
5T