Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 11

af miklum áhuga, enda þótt upp-
skipunarverkamönnum beri í
raiminni engin skylda til þess.
Daglaunin voru greidd og pilt-
arnir héldu rakleiðis til næstu
mjólkubúðar og keypiu þrjá
kassa af tómum mjólkurflöskum!!
Þeir settust á kassana og biðu
þess að myrkrið skylli á og fólk-
ið, sem enn var á bryggjunni
héldi heimleiðis.
Fatið, sem þeir höfðu stungið
undan, var stórt og þungt og það
var ekkert smáræðis vandamál,
hvemig þeir ættu að flytja það
frá Tjuvhólmi og upp í borgina,
þangað sem Eiríkur bjó.
Fyrst datt þeim í hug að taka
árabát traustataki og róa upp
Akersá, en uppástungunni var
vísað á bug, þegar þeir komust
að þeirri niðurstöðu, að það væri
of áhættusamt. Piltamir vom nú
nokkurn veginn allsgáðir og tóku
að ráfa um til þess að finna ein-
hverja útgönguleið. Einn piitanna
fann gamlan Fordbíl ekki langt
undan. Bifreiðarstjórinn, sem var
aðeins 17—18 ára, var ekki óíús
til að flytja fatið. Fyrir vikið, sem
ekki tók hann nema tæpan hálf-
tíma, fékk hann 20 mjólkurflöskur
af þrúgubrennivíni.
Sem betur fór bjó Eiríkur á
fyrstu hæð en þrátt fyrir það, var
ekki heiglum hent að koma fatinu
inn.
Nú var haldin hátíð í litlu eins-
herbergis íbúðinni. Að vísu leið
nokkur tími áður en piltarnir gátu
hafizt handa. Það reyndist erfitt
að koma gati á fatið, jafnvel þó
þeir reyndu með exi. Utilokað
er, að piltarnir hafi verið allsgáð-
ir, þá hefðu þeir í það minnsta
sett gatið á dálítið heppilegri stað.
Raunin varð satt að segja sú, að
brátt rann þrúgusaft út yfir gólf-
ið. Sóttir voru skaftpottar og mat-
arílát til þess að bjarga hinum
dýamæta vökva og gatið 'var
þéttað á ný með prentpappír. En
þá höfðu samt fleiri lítrar flætt
út á gólfið og piltarnir óðu hreint
og beint upp í ökla í ósviknu
brennivíni. Gólfið var ekki þveg-
ið fyrr en daginn eftir, en þá hafði
eitt og annað skeð.
Þegar Eiríkur var orðinn all-
mjög hátt upp, fór hann með ein-
um félaganna á kvennaveiðar
niður í bæ. Til þess að hafa ein-
hverja hressingu meðferðis fylltu
þeir átta flöskur af konjaki.
Flöskunum tróðu þeir niður i bux-
umar og í vasa sína. Brennivíns-
lyktin angaði langar leiðir.
Á sínu áhyggjulausa slangri
niður í miðbæinn hittu þeir marga
kunningja. Hverjum vegfaranda,
sem þeir mættu, var gefinn snafs
og á Grænlandstorgi var brátt
kominn heill hópur í kring um þá.
Allir fengu duglega neðan í því
JANÚAR 1957
9