Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 39

samsvarcrði sér framúrskarandi
vel. Óskiljanleg gremja greip
hann. Hann langaði til að segja:
„Nei, mín góða imgfrú Skagan,
ég er ekki fóbjóni. Ég læt bara
sem ég sé það, af því að ég fæ
75 dollara á mánuði fyrir það."
Hann þurfti á peningunum að
halda og var feginn að hafa
fengið starf, þar sem hann gæti
lokið námi sínu og fengið efni í
ritgerð sína um sjúkleg einkenni
kvenviðskiptavina og áhrif þeirra
á viðskiptalífið.
Hr. Butterworth lét höndina
falla fast á skrifborðið. „Ingram
þér hafið gert yður sekan um
ófyrirgefanleg mistök, og nú
sjáið þér afleiðingarnar! Ungfrú
Skagan, ég skal lofa yður því,
að slíkt skal ekki endurtaka sig.
Hr. Ingram ber ábyrgðina, hann
skal taka afleiðingunum."
„Hvað vitið þér um afleiðing-
arnar?" Fáguð rödd ungfrú Skag-
an hækkaði ískyggilega. „Ég
hafði keypt kjólinn fyrir ákveðið
tækifæri, og svo stóð ég þama
með þennan poka, sem þér send-
uð mér!"
Eiginlega hefði Mikael aðeins
átt að hafa vísindalegan áhuga
fyrir reiðiorðum ungfrú Skagan,
en þó undarlegt væri, fann hann
til móðgunar. „Ég hef sagt yður,
að mér þyki fyrir þessu, og ég
skal gjarnan endurtaka það,"
sagði hann gramur. „En mistök
geta allstaðar komið fyrir, ung-
frú, og ef yður gmnaði ..."
„Ingram!" þmmaði hr. Butter-
worth. „Við biðjum yður mikil-
lega afsökunar, ungfrú Skagan.
Kjólnum skal þegar verða skipt."
„Ég vil ekki yðar andstyggi-
lega kjól! Ég þarf hans ekki með
framar!"
Ungfrú Skagan fleygði hinum
ógæfusamlega kjój á gólfið.
Mikael brosti í laumi um leið
og hann tók upp kjólinn. „Úr því
samkvæmið var svona mikil-
vægt, því gátuð þér þá ekki farið
í öðrum kjól?" spurði hann öld-
ungis utan reglugerðarinnar.
„Ingram — yður er hér með
sagt upp!" sagði Butterworth í
samræmi við formúluna.
ÞETTA uppsagnaratriði var
uppfinning Mikaels sjálfs, og
hann var afar hreykinn af því.
Það verkaði venjulega sem á-
gætur eldingarvari, og veitti við-
skiptavininum sigurkennd, þrátt
fyrir allt mótlæti hversdagslífsins.
Mikael hafði oft séð stolt bros
færast yfir þreytulegt kvenandlit.
Sér til undmnar sá hannn hins-
vegar ungfrú Skagan sitja stífa
og stolta, en með döpru, ringluðu
augnaráði.
Allan daginn hafði rignt. Jana
Skagan var í slæmu skapi, þeg-
JANÚAR 1957
37