Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 19

kollinum innra með mér ... Hann
er oí gamall, of mikið út undir
sig. Auk þess er hann aðeins að
hugsa um sjálfan sig.
En ég vísaði öllum þessum efa-
semdum á bug og lét augnabliks
hrifninguna telja mér trú um, að
þetta væri sönn ást. Eins og ég,
sem aldrei hafði verið kysst, vissi
nokkurn skapaðan hlut um ást-
ina!
Morguninn eftir, þegar Eric kom
að sækja mig, var ég í sigur-
vímu, þegar stelpumar horfðu á
okkur aka brott. Ég vissi ekki,
að brátt myndu þær vera farnar
að tala um mig með meðaumkun.
EFTIR morgunverð ókum við að
vatni og syntum, og þegar við
hættum því, var ég að brjóta
heilann um, hvað myndi ske
næst. Ég hafði hvorki verið
fyndin né hugkvæm og enn gat
ég ekki skilið það kraftaverk,
að Eric vildi vera með mér. Þeg-
ar við komum að heimavistinni
reyndist ótti minn þó ástæðulcrus.
„Farðu í eitthvað fallegt fyrir
kvöldverðinn," skipaði Eric.
Mér fannst ég næstum því
glæisleg í svörtum, nýtízkulegum
kjól og með eymalokka, sem ég
hafði fengið að láni hjá telpunum.
Veitingahúsið, sem Eric valdi, var
fyista flokks — hálf rökkvað,
teppalagt og með speglum í hólf
og gólf.
„Fáðu þér sígarettu," sagði
Eric lokkandi. „Einhvem tíma
verður þú að læra að haga þér
eins og fullorðin manneskja." Ég
hafði aldrei reykt, en þetta var
aðeins enn ein lífsreglan, sem
Eric þóttist viss um að geta brotið
á bak aftur. Eins og kjáni lét ég
strax undan, hrædd um að hon-
um þætti ég barnaleg. Eftir síga-
rettuna saup ég á vínglasi Erics
og eftir kvöldverðinn ...
Hann ók í áttina að vatninu og
stöðvaði bílinn á ströndinni. Við
sátum þegjandi eins og kvöldið
áður. Ég heyrði fuglana syngja
og það fór hrollur um mig, þegar
mér varð ljóst hve einmcmalegur
og fáfarinn staðurinn var. Ef til
vill hefði ég ekki átt að fara.
Eric renndi handleggnum eftir
sætinu og lagði hann mjúklega á
öxl mína. Ég fann hverja taug
spennast í líkama mínum. Ég sat
grafkyrr og þorði varla að draga
andann og síðan gaf ég frá mér
veika stunu.
Það var eins og ég hefði gefið
honum merki. „Þú yndislega,
litla tálbeita," hvíslaði hann.
Hann hallaði sér fram og kyssti
mig blíðlega. „Vertu ekki hrædd.
Þú mátt ekki vera hrædd með
mér, aldrei."
Við kysstumst aftur, en í þetta
JANÚAR 1957
17