Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 31

til að reyna að rölta á burt, og
geitaskjátur voru skildar eftir i
algeru hirðuleysi, til þess að dýr-
ið skyldi fremur una á þessum
stað. Aðaláhyggjuefnið var það,
að dýrið myndi deyja úr elli áð-
ur en dagurinn rynni upp fyrir
veiðiför memsahibs. Mæður, sem
báru börn sín heim að kvöldi
gegnum frumskóginn, að aflok-
inni vinnu á ökrunum, þögguðu
niður í þeim, svo að hjalið í þeim
truílaði ekki heilsusamlega svefn-
ró hins blessaða búsmalaræn-
ingja.
Nú rann upp hið fyrirheitna
kvöld, hreint og mánabjart. Pall-
ur hafði verið reistur í þægilegu
tré á góðum stað, og á honum
húktu frú Pakkeltid og hin laun-
aða lagskona hennar, ungfrú
Mebbin. Geit, sem þekkt var fyrir
sérstaklega þrálátt jarmur, sem
gera varð ráð fyrir, að jafnvel
hálf heyrnarlaust tígrisdýr myndi
varla komast hjá að heyra á
kyrru kvöldi, var tjóðruð í hæfi-
legri fjarlægð. Vopnuð ágætis
rifíli og smáútgáfu af kabalspil-
um, beið veiðikonan komu villi-
dý'rsins.
,,Eg geri raðdyrir, að við seum
í töluverði hættu," sagði ungfrú
Mebbin.
Hún var ekki sérstaklega ó-
styrk vegna villidýrsins, en hún
var dauðskelkuð við að gera
nokkra ögn meira en henni hafði
verið borgað fyrir.
„Vitleysa," sagði frú Pakkel-'
tide. „Þetta er gamalt tígrisdýr.
Það gæti ekki stokkið hingað upp.
þó það langaði til."
„Ef það er gamalt dýr, finnst
mér að þér ættuð að fá það ódýr-
ar. Þúsund rúpíur eru miklir pen-
ingar.”
Lúísa Mebbin tók einskonar
verndandi, eldri-systur afstöðu
til peninga, án tillits til þjóðernis
eða mynteiningar. Með ósérhlíf-
inni afskiptasemi hafði hún spar-
að marga rúbluna frá því að
hverfa í þjórfé á Moskvuhóteli og
frankar og sentínur sátu sem
límdar við hana undir kringum-
steeðum, sem hefðu feykt þeim
út í veður og vind úr samúðar-
snauðari höndum. Hugleiðingar
hennar viðvíkjandi markaðsverði
framliðinna tígrisdýra voru trufl-
aðar við það, að umrætt dýr birt-
ist nú á sviðinu. Jafnskjótt og það
kom auga á tjóðraða geitina,
lagðist það á magann, auðsjáan-
lega ekki fyrst og fremst til að
nota sér hvert skjól til að læðast,
heldur öllu fremur til að verða
sér úti um ofurlitla hvíld áður en
árásin hæfist.
„Ég held því sé illt," sagði
ungfrú Mebbin hátt á indversku,
svo höfðingi þorpsins, sem lá í.
leyni í næsta tré, skyldi heyra.
JANÚAR 1957
29