Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 31

ar, þar sem snúizt var í kring-
um mig, eins og ég væri mikil-
vægasta persóna í heimi. Max
Garber snyrti mig til, og tízku-
sérfræðingurinn leit eftir að
búningurinn væri óaðfinnanleg-
ur. Og svo kom að því, að ég varð
að ganga fyrir myndatökuvél-
arnar.
Garber lagði fyrir mig spurn-
ingarnar, og ég las svörin, jafn-
óðum og þau birtust, ég sagði frá
sjálfri mér, sveitabænum og
hversu lánsöm ég þættist að hafa
unnið verðlaunin. Þetta vélræna
tal, að sjá orðin fyrir mér og
heyra sjálfa mig segja þau ollu
mér undarlegri tilfinningu. Það
var næstum eins og ég væri önn-
ur persóna, sem hlustaði á sjálfa
mig kvarta yfir því, hversu tóm-
legt líf mitt hefði verið, tilbreyt-
ingalaust og tilgangslaust.
„En hin sanna hamingja býr í
okk'ur sjálfum, hvernig sem um-
hverfið er,“ sagði Garber að lok-
um. „Það uppgötvuðuð þér, var
ekki svo, frú Nilson? Þér vitið
hvað það þýðir fyrir konu að
halda við útliti sínu. Ef hún
finnur, að hún er aðlaðandi, þá
finnst henni líka bjartara og
skemmtilegra umhverfis sig. —
Heimafegrun okkar er einmitt
ætlað að stuðla að því.“
Hin sanna hamingja býr í
okkur sjálfum, hvernig sem um-
HEIMILISRITIÐ
hverfið er. — Þessi setning var
aðeins hluti af auglýsingatalinu,
en allt í einu fannst mér sem
hún hefði verið sögð við mig
eina, og hún snart mig í hjarta-
stað. Hér sat ég á sjónvarpssýn-
ingu, og var hossað meira en
nokkru sinni fyrr á ævinni, ég
var hlaðin gjöfum og ég átti í
vændum dásamlega helgi. En
ekkert af þessu gat breytt lífi
mínu, því líf mitt var hjá Ed,
og það var undir mér sjálfri
komið, hvað ég gerði úr því.
Allt í einu varð mér ljóst, að
ég var einungis að látast — og
ég blygðaðist mín. Ég ásakaði
eiginmann minn opinberlega,
kenndi honum um tómleikann
og óánægjuna, sem ég hafði sjálf
búið mér til. í fyrsta sinn sá ég
sjálfa mig eins og ég var, og
það var ekki falleg mynd. Hún
varð jafnvel ennþá ófegurri,
þegar sýningunni lauk. Ég var
ekki þýðingarmikil lengur. Ég
hafði fengið mín verðlaun, þau
höfðu auglýst vörur sínar, og
þurftu ekki framar á mér að
halda. Garber var ennþá vim
gjarnlegur, Hanley kurteis, en
sýningunni var lokið, — dagur
minn var liðinn.
„Það sem eftir er helgarinnar
ráðið þér yður sjálf, frú Nilson,“
sagði Hanley þægilega. „Slæmt,
að maður yðar skyldi ekki vera
29