Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 62

svefnlaus,“ sagði hann. „Of-
þreyta og of mikill taugaspenn-
ingur. Ekkert alvarlegt. Hún
ætti að vera orðin góð á morg-
un.“
Ég var í stóra herberginu uppi,
sem við höfðum alltaf kallað
barnaherbergið. Ég var að velta
því fyrir mér, hvort Brad og
Helen gerðu það enn. Mig lang-
aði til að spyrja hann. En mig
verkjaði í augun undan skæru
sólarljósinu, sem streymdi inn
um gluggann, svo ég lokaði þeim
aftur.
Sólin var hætt að skína. —
Rökkrið var skollið á. Önnur
rödd gáskafull og hressileg hafði
vakið mig. En það getur ekki
verið, hugsaði ég, mig hefur ver-
ið að dreyma.
Þá heyrði ég hana aftur rétt
fyrir utan dyrnar: „Það þarf eng-
inn að segja mér það! Dr. Adams
sagði mér, að hún væri hér. Ég
vil fá að hitta hana.“
Ég settist upp, allt hringsner-
ist í kollinum á mér. „Lonnie!“
hvíslaði ég.
Dyrunum var hrundið upp og
þarna var hann kominn. Mynd-
arlegri en nokkru sinni fyrr.
„Vera!“ sagði hann. „Vera, ást-
in mín!“ Hann henti sér niður
á rúmið, greip mig 1 faðminn og
þrýsti mér að sér. Annars manns
konu! Eða vissi hann ekki einu
sinni um Pete?
Ég las hugsanir Brads og Hel-
enar úr vandræðalegum andlit-
um þeirra, þegar ég leit yfir öxl
hans. „Það er allt í lagi,“ sagði
ég hlæjandi. „Mér er óhætt. Það
getur enginn ráðið við Lonnie
nema ég.“
Og þau skildu okkur ein eftir.
Ég lét hann setjast á stól í
hæfilegri fjarlægð frá rúminu
mínu en hann ætlaði að gleypa
mig með augunum. „Því ert þú
ekki 1 hernum?“ spurði ég.
„Var rekinn. Hefur þú ekki
heyrt það?“ Ég hristi höfuðið og
hann hélt áfram. „Þeir segja, að
ég sé með lausa skrúfu. Fyrst
átti að loka mig inni; síðan kom-
ust þeir að þeirri niðurstöðu, að
heppilegra væri að senda mig
bara heim.“
„En hvað gerðirðu?11
Hann hallaði höfðinu aftur á
bak og hló. „Ég lifði eins og
blómi í eggi í mánuð. Lenti svo
í slagsmálum í veitingakrá. Sló
lögregluna, sem ætlaði að taka
mig fastan. Var dröslað í her-
búðirnar með þá mestu timbur-
menn, sem nokkur óbreyttur her-
maður hefur fengið og batt svo
rembihnútinn á allt saman með
því að dangla í smettið á yfir-
foringja!"
60
HEIMILISRITIÐ