Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 50

Skjótur dauði
Martin Cröwter gekk hálfan kílómetra,
þó rigning væri, því honum fannst,
að það væri ekki viturlegt að láta
leigubílstjóra sjá, hvert hann ætlaði.
„ÞAKKA,“ tautaði Martin
Crowther um leið og hann rétti
blaðsöludrengnum nokkra aura
og tók við sínu venjulega kvöld-
blaði. Af gömlum vana renndi
hann augum yfir fyrirsagnirnar,
áður en hann stakk því í vasa
sinn.
„Bíll!“ kallaði hann svo og oln-
bogaði sig gegnum umferðina yf-
ir götuna, þar sém bíll hafði
stanzað.
„Hvert, herra minn?“
Martin hugsaði sig fljótt um.
Eitthvað kom honum til að láta
vera að nefna heimilisfang Tom
Gray. Tom hafði verið eitthvað
svo undarlegur í málrómnum,
þegar hann hringdi til hans og
bað hann að koma strax.
„Hvert, herra minn?“ endur-
tók bílstjórinn.
„Látið mig út á horninu á
Primrose Lane,“ sagði Martin
og hallaði sér aftur á bak í sæt-
inu. Hann vildi helzt ganga síð-
asta hálfa kílómetrann, þó rign-
ing væri.
Martin Crowther var hreyk-
inn af sjálfum sér. Hann hafði
alltaf álitið sjálfan sig framúr-
skarandi kaupsýslumann, og auk
þess var hann ótrúlega slyngur
að „laga til“ bókhald, svo það
liti út, einmitt eins og hann vildi
hafa það. Tom Gray, verzlunar-
félagi hans, hafði verið veikur í
nokkurn tíma, og á þeim tíma
hafði Martin nælt sér í um fimm
þúsund sterlingspund úr sjóði
verzlunarinnar með laglegum
fjárdrætti, sem Tom myndi ekki
hafa nokkurt færi á að uppgötva.
En af hverju hafði Tom beðið
hann að koma svona skyndilega?
Og af hverju hafði hann beðið
48
HEIMILISRITIÐ