Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 59

Þegar ég yfirgaf skrifstofu
hans var ég hamingjusamari en
ég hafði verið um mánaðarskeið.
En hvað Pete yrði hreykinn af
mér. Ef til vill hafði hann alltaf
haft á réttu að standa. Ef til vill
átti ég að taka meiri þátt í störf-
um félagsins. Þá myndi hann
eyða tímanum með mér í stað
Ellen, tala við mig eins og hann
talaði við hana.
Stúlka, sem ég þekkti, sá mig
koma út úr skrifstofu Holroyds.
Hún vildi fá að vita, hvað ég
hefði viljað þangað, hvort ég
ætlaði að fara að vinna aftur.
Ég gat ekki þagað yfir því. Ég
hældist um yfir að hafa fengið
fimmtíu dollarana svo Pete gæti
fengið tíma í útvarpinu og tíð-
indin hljóta að hafa farið um allt
eins og eldur í sinu á svipstundu.
Pete hafði frétt það áður en
hann kom heim.
Ég stóð sem þrumu lostin og
vonbrigðin gripu mig heljartök-
um á meðan hann hundskamm-
aði mig. „Sérðu ekki, hvernig
þetta lítur út? Alveg eins og
Tanner hefur verið að tönnlast á
— að ég sé á sveif með fyrirtæk-
inu, að ég sé leppur fyrirtækis-
ins til þess að kollvarpa verka-
lýðsfélaginu! Og nú biður kon-
an mín yfirmann hjá fyrirtæk-
inu um fimmtíu dollara! Vera,
þetta mun kosta okkur hundruð
atkvæða!“
„Mér þykir það leitt,“ sagði ég
með grátstafinn í kverkunum.
„Ég hélt ekki. Ég — mig langaði
bara til —“
Hvaða máli skipti það, hvað
mig langaði til? Ég hafði eyði-
lagt allt. í stað þess að hjálpa
honum hafði ég gert honum
mein. Og hann hataði mig fyrir
það.
Ég staulaðist inn í svefnher-
bergið og skellti hurðinni. Fimm
mínútum síðar heyrði ég rödd
Ellenar hörkulega og æsta. Ég
gat séð hana fyrir mér þar sem
hún æddi fram og aftur og
keðjureykti. Hún og Pete voru
að tala um, hvílíkur bjáni ég
væri. Voru að reyna að finna ein-
hverja leið til þess að bæta fyr-
ir frumhlaup mitt.
Þá fór ég að láta niður í tösk-
urnar. Hvað er annað til bragðs
að taka en koma sér burt, þegar
ekki er þörf fyrir mann, maður
er utanveltu?
Ég vissi ekki einu sinni, hvert
ég ætlaði. Ekki fyrr en ég stöð
með ferðatöskuna í annarri
hendinni og hina á svefnher-
bergishurðarhúninum. Ég heyrði
Pete segja: „Auðvitað getum við
gefið skýringu. Mér finnst bara
andstyggilegt, að koma Veru 1
slíka aðstöðu.“
HEIMILISRITIÐ
57