Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 52

Tom var harður kaupsýslumað-
ur, sem ekki myndi sýna honum
neina linkind.
„Þú ætlar þá að kæra mig fyr-
ir lögreglunni?“
„Já, það virðist ekki vera um
annað að gera,“ svaraði Tom.
Martin skalf frá hvirfli til ilja.
Hann fann þegar fangelsishurð-
ina lokast að baki sér. Allt í einu
missti hann stjórn á sér. Hann
varð gripinn heiftaræði. . . .
Þegar hann áttaði sig aftur,
stóð hann með þungan eldskör-
ung í hendinni og fyrir framan
hann lá Tom í blóði sínu.
Martin neyddi sjálfan sig til
að vera rólegur og hugsa skyn-
samlega. Hann starði á dauða
manninn í nokkrar sekúndur.
Nei, hann iðraðist ekki þess, sem
hann hafði gert. En nú varð
hann að flýta sér — afmá öll
spor, sem gætu bent til þess, að
hann hefði komið þarna.
Engan grunaði, að hann hefði
hitt Tom að máli. Enginn hafði
séð hann koma, og nú varð hann
að fullvissa sig um, að enginn
sæi hann fara. Hann ætlaði að
taka eldskörunginn með sér.
Hann hafði ekki snert á öðrum
hlut, svo engin fingraför voru
til að koma upp um hann.
Eftir andartak var hann kom-
inn í regnfrakka. Svo leit hann
aftur umhverfis sig í herberginu.
Hafði hann gleymt nokkru? Já,
þarna lá blaðið hans. Hann tók
það og stakk því aftur í vasann
á regnfrakkanum. Hann leit enn
einu sinni í kringum sig og svo
hljóp hann út og niður mjóan,
dimman stíginn.
Hvað átti hann að gera við
eldskörunginn? Já, nú vissi hann
það. Hann fann brátt skolpræsis-
op við gangstéttarbrúnina. Hann
beygði sig niður og lyfti upp rist-
inni. Svo lét hann skörunginn
detta og heyrði fjarlægt skvamp.
Hálftíma seinna staulaðist
hann útúr bíl úti fyrir íbúð sinni,
og þá datt honum snjallræði í
hug. Myndi það ekki vera bezta
sönnunin um sakleysi hans, ef
hann hringdi til lögreglunnar, er
hann hefði fundið líkið?“
„ÞAKKA yður fyrir, Crowht-
er,“ sagði lögregluforinginn. „Þá
er aðeins eitt enn. Eruð þér al
veg viss um, að hurðin hafi ekki
verið læst, er þér komuð?“
„Já, alveg viss,“ sagði Martin
og forðaðist að líta á hina tár-
votu Mary Gray.
„Ef ég hefði ekki farið að
heiman,“ snökti hún, „þá . . . þá
hefði þetta . . . hræðilega ekki
skeð.“
„Ef þér hefðuð verið hér, hefð-
uð þér máske verið myrt líka,
50
HEIMILISRITIÐ