Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 38

ardrátt hvors annars. Hann
kreisti fingurna inn í lófana og
fann hjarta sitt slá ótt. Nú! Nú!
var eins og hvíslað að honum.
Allt í einu sá hann andlit henn-
ar stirðna af skelfingu. — Hún
fálmaði með höndina upp í hár-
ið á sér og hrópaði: „Ó — köngu-
ló!“
Það var eins og ský drægi fyr-
ir sólu. Hún þaut út og hann á
eftir, vonsvikinn.
„Það er miklu betra að vera
úti,“ sagði hún. „Það er svo góð
lyktin af hindberjunum.“ Hún
beygði sig til að tína nokkur.
Köngulóin var þegar gleymd.
„Eigum við ekki að aka niður
í f jöruna og fá okur bað áður en
við borðum?“ sagði hún.
Hann kinkaði kolli og tautaði
eitthvað til samþykkis. Hann
vissi um litla vík, þar sem aðrir
komu sjaldan, fiestir kusu held-
ur fjöruna nær bænum, þar sem
krökt var af fólki. Þegar allt
kom til alls, hugsaði hann á-
nægður, var víkin einmitt rétti
staðurinn.
Þau böðuðu sig og borðuðu og
fóru svo aftur í sjóinn og léku
sér eins og stór börn. Eitt sinn,
er hann náði henni, dró hann
hana að sér, en hún studdi bros-
andi hnefunum á bringuna á
honum, eins og hún væri smeyk
við að láta undan. Augun ljóm-
uðu og varir hennar skulfu of-
urlítið.
„Við skulum liggja og hvíla
okkur svolítið,“ sagði hún og
teygði úr sér á sandinum með
krosslagða fæturna. Hann stríddi
henni með því að ausa heitum
sandinum yfir hnéð á henni. —
„Æ, þetta kitlar mig,“ sagði hún
letilega og greip hendinni fyrir
munninn til að leyna geispa. „Ég
er svo syf juð.“
„Elinór . . .“ byrjaði' hann
stillilega.
„Þegiðu nú,“ sagði hún syfju-
lega og teygði handleggina nið-
ur með síðunum. Hún þreifaði
eftir hönd hans. Hún fann hana
og hélt í hana. Kyrrðin vafði
þau að sér. Það voru engir aðrir
til. Hann lá kyrr og beið.
„Sjáðu,“ sagði hún allt í einu.
„Ég fæ gæsahúð um allan kropp-
inn. Það er bezt fyrir mig að
hypja mig í fötin.“ Hún lá enn
andartak og horfði upp í loftið,
svo fitjaði hún upp á nefið.
„Ég veit ekki, hvað ég vildi
gefa fyrir bolla af góðu, sterku
kaffi. Ég er hræðilega þyrst!“
TOM hafði risið á hnén og lá
og burstaði af sér sandinn, þeg-
ar hann fann hönd hennar þrífa
1 hár sitt, en þegar hann leit
upp og bjóst við að sjá framan
í hana, stóð hún og horfði út yf-
36
HEIMILISRITIÐ