Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 45

stjórinn að aka til hans, taka
hann upp í, og aka honum á
fullri ferð til strandar Ivent,
þaðan sem hann ætlaði að fá
bát með sig yfir til Frakldands.
Eg sagði honum að við mund-
um hugleiða málið, og samtal-
inu var lokið, en Vaquier bað
okkur að láta sig vita ákvörðun
okkar svo fljótt sem við gætum.
Þetta var að sjálfsögðu fárán-
leg áætlun. En hvort sem þetta
var fáránlegt eða framkvæman-
legt, var aðeins eitt, sem við
gátum gert. Við skýrðum leyni-
lögreglumönnunum frá þessu,
og það þýðingarmesta við áætl-
unina var, að enda þótt hann
virtist alveg áhyggjulaus yfir
að vísir grunsemdarinnar vísaði
stöðugt á hann, væri hann þó í
rauninni svo órór, að hann
undirbyggi ílótta.
Kvörn réttvísinnar var reynd-
ar tekin að snúast með auknum
hraða, þegar hér var komið.
Daginn áður hafði Vaquier tek-
ið eítir blaðaljósmyndara, sem
var að reyna að ná mynd af
honum með borðfélögunum
þremur, án þess að gera vart
við sig.
„Hei, iMonsieur,“ kallaði
Vaquier. „Hvers vegna þessa
leynd? Hvers vegna viltu ekki
taka virkilega góða mynd hérna
úti í garðinum?“
Ljósmyndarinn féllst að sjálf-
sögðu strax á það, og eftir mat-
inn fór Vaquier út í garðinn
eins og hann hafði lofað, og
gekk þar fram og aítur, og leyfði
ljósmyndaranum að taka fjölda
af afbragðs góðum myndum.
Það var bersýnilegt, að hann
hal'ði mjög gaman af þessu öllu.
Það sem honum var ekki kunn-
ugt, var að ein þessara mynda
átti eftir að koma honum á
liöggstokkinn.
Frarn að þessu vantaði í sann-
annakeðjuna, sem leynilögreglu-
mennirnir höfðu verið að setja
saman smátt og smátt, einn
hlekkinn. Aðeins einn hlekk, en
mjög mikilsverðan. Þeir höfðu
ekki geta komizt eftir hvar
Vaquier hefði getað keypt eitrið
eða komizt yfir það á einhvern
hátt, en sannanir voru fyrir því,
að liann hefði gefið húsráðanda
Bláa akkersins inn eitrið í þeim
tilgangi, að stytta honum aldur.
En ein af þessurn myndum,
sem Frakkinn hafði verið Ijós-
myndaranum innan handar við
að taka, í garðinum við gisti-
húsið okkar, var birt innan
nokkurra stunda í einu morgun-
blaðanna, og árangurinn lét ekki
standa á sér. Lyfjafræðingur
nokkur í London kom auga á
hana yfir morgunverði, og
þekkti þegar í stað að þarna
HEIMILISRITIÐ
43