Heimilisritið - 01.08.1958, Blaðsíða 7

A brúðkaupsdaginn
* Eru allar stúlkur þannig gerðar, að
* þær hali nagandi efasemdir
* rétt fyrir brúðkaup?
YNGRI systir mín, Betsy, kom
þjótandi inn í svefnherbergið
mitt og hlammaði sér á rúm-
stokkinn hjá mér. — ,,Linda!“
kallaði hún. „Vaknaðu. Þetta er
brúðkaupsdagurinn þinn.“
Ég velti mér yfir á hina hlið-
ina og brosti til hennar. Hún var
ekki nema ellefu ára og hún beið
í ofvæni eftir viðburðum dags-
ins. Ég varð að vakna. En sann-
leikurinn var sá, að ég hafði ekki
verið sofandi. Eg hafði legið and-
vaka tímunum saman og líkami
minn hafði allur skolfið — en
ekki af spenningi. Það var ótti.
Eg vildi ekki að þetta væri gift-
ingardagurinn minn. Eg vildi að
að þetta væri eins og hver annar
dagur, ég vaknaði og færi að
borða morgunmatinn eins og
venjulega hjá mömmu, en nú var
þetta í síðasta skipti, sem ég
myndi vakna hérna í gamla her-
berginu mínu.
Eg hafði haft þetta herbergi
lengi og kunni ágætlega við mig
í því. Ég kunni líka vel við mig
í húsinu, því að ég var alin upp
þar frá blautu barnsbeini. Mér
fannst ég alls ekki geta farið úr
þessu húsi.
En við Ralph vorum búin að
fá leigða íbúð, reyndar ekki nema
eitt herbergi og eldhús. Ég hafði
haft mjög gaman af að kaupa
gluggatjöld og húsgögn í þessa
íbúð og annað, sem þurfti til
heimilishaldsins, og tveimur dög-
um áður hafði ég lokið við að
koma öllu fyrir í henni. Þá hafði
mér fundizt ég vera orðin hús-
móðir, fullorðin og hamingjusöm.
En nú gerði ég mér grein fyrir
því, að þessi litla íbúð var ekk-
ert heimili. Þetta var einhver
ókunnug íbúð. Mig langaði ekki
til þess að búa þar.
Ég smeygði mér út úr rúminu
og sagði Betty að fara út. Ég stóð
þarna úti á gólfi og leit á sjálfa
mig í speglinum. Þetta var Linda
Clements, en eftir sex klukku-
tíma væri hún orðin Linda Win-
heimilisritið
5