Heimilisritið - 01.08.1958, Blaðsíða 60

hann las þaer með mér og við raeddum saman um efni þeirra.
Áður þótti mér fram úr hófi leiðinlegt að þurfa að lesa
með Sonju lexíurnar hennar en áleit það skyldu mína, sem
ég yrði að inna af höndum hvort sem mér væri það ljúft
eða leitt. En eftir að Sergius Michailowitsch hafði einu sinni
verið viðstaddur eina slíka kennslustund, urðu þær mér að-
eins til ánægju og ég gladdist innilega yfir framförum henn-
ar, sem ég átti nokkurn þátt í. Áður var mér ómögulegt
að æfa svo heilt tónverk að ég gæti spilað það utanbókar
frá upphafi til enda. Nú taldi ég það hins vegar ekki eftir
mér að spila sama verkið allt að því fjörutíu sinnum, að-
eins af þeirri tilhugsun að hann myndi hlusta á mig og hrósa
mér. Og ég gafst aldrei upp, jafnvel þó aumingja Katja
yrði að troða bómull upp í eyrun. Ég túlkaði núna sónöturn-
ar, sem ég æfði, á allt annan hátt en fyrr og gaf þeim meira
innihald.
Viðhorf mín til Kötju voru þau einu, sem voru óbreytt.
Það var ekki núna fyrst, sem ég hafði uppgötvað það, að
henni bar engin skylda til að sýna okkur þá umhyggju, sem
hún gerði, og vera okkur í semv móðir, vinur og þjónusta,
ef svo mætti að orði komast. Ég skyldi hversu mikla fórn-
fýsi og ástjúð þessi blessuð manneskja hafði sýnt okkur alla
tíð, og ég mat hana að verðleikum og vissi í hve mikilli
þakkarskuld ég var við hana og unni henni þarafleiðandi
mjög mikið.
Nú var ég farin að líta allt öðrum augum á þjónustufólk
og verkamennina, en ég hafði áður gert, og það var ein-
göngu fyrir áhrif frá Sergiusi Michailowitsch. Allt fram á
þennan dag hafði ég umgengizt þetta fólk eins og bláókunn-
ugar manneskjur og ekkert viljað hafa saman við það að
sælda. Aldrei fyrr hafði ég hugsað út í það, að þetta fólk
ætti sínar sorgir og sína gleði ekkert síður en við og þarfn-
aðist samúðar annarra.
Garðurinn okkar, með öll sín tré og allt umhverfið, hafði
skyndilega öðlazt nýja fegurð fyrir mig. Það var ekki til
(Framhald í nœsta hefti)
HEIMILISRITIÐ