Heimilisritið - 01.08.1958, Blaðsíða 53

blaka, sem hafði flögrað hljóðlaust inn á svalirnar, blakaði
vængjum sínum við hvíta herðasjalið mitt. Ég var að því
komin að hljóða upp yfir mig af skelfingu og þrýsti mér
upp að veggnum, en þá hypjaði þessi náttboði sig á brott,
og hvarf þegjandi inn í skugga trjánna.
,,En hve það er alltaf unaðslegt hér í sveitinni okkar,“
sagði Sergius Michailowitsch allt í einu, og batt þar með
enda á umræðurnar við Kötju. ,,Ég vildi helzt mega sitja
hér á svölunum, það sem eftir er ævinnar."
,,Þá skuluð þér bara gera það," sagði Katja, ,,er nokk-
uð því til fyrirstöðu, að þér sitjið hér kyrr?"
,,Það er nú svo. Lífið og tíminn bíða nú ekki eftir manni."
,,Þér ættuð að gifta yður," greip Katja fram í. ,,Þá fyrst
fer tíminn að bíða eftir yður. Þér eruð efni í fyrirmyndar
eiginmann."
,,Kannske af því að ég vildi helzt sitja svona til æviloka,"
sagði hann og skellihló. ,,Nei og aftur nei, Katrín Karlowna,
við höfum bæði varpað öllum giftingarfyrirætlunum fyrir
borð. Almenningur er hættur að líta á mig sem hjúskapar-
hæfan mann, og sjálfur var ég reyndar hættur því löngu á
undan honum. Síðan hefur allt leikið í lyndi.“
Mér fannst hann segja þetta með einhverjum uppgerðar-
ákafa, eins og orð hans hefðu dulinn tilgang.
,,Hvað er að heyra þetta," varð Kötju að orði. „Þrjátíu
og sex ára gamall maður, og búinn að leggja árar í bát.“
,,Fyrir fullt og allt,“ svaraði hann, ,,og það svo ræki-
lega, að nú á ég enga ósk heitari en þá, að vera út af fyrir
mig í ró og næði. En giftur maður getur nú ekki leyft sér
slíkt. Spyrjið þér bara þessa ungu stúlku — og nú kinkaði
hann kolli til mín — hún á vafalaust eftir að komast í hjóna-
bandið og hvað viðkemur okkur sjálfum, þá mun hamingja
hennar verða okkur yndisauki."
Ég þóttist greina, einhvern dulinn og niðurbældan trega
í ákafanum, sem hann lagði á þesa síðustu setningu. Hann
setti hljóðan stundarkorn, og við Katja tókum þátt í þögn
hans, fullar samúðar.
HEIMILISRITIÐ
51