Heimilisritið - 01.08.1958, Blaðsíða 43

Hjolförin lágu lil Kína
KLUKKUNA vantaði tíu mín-
útur í átta að kvöldi. Hitabeltis-
rökkur Singapore-borgar var fyr-
ir löngu orðið að biksvörtu nátt-
myrkri. Alskýjað var að Keita
mátti og talsvert hafði rignt. Nú
var stytt upp, göturnar voru full-
ar af fólki og götuljósin uppljóm-
uðu Efra-Seragoonstræti, aðal-
götuna, sem skiptir borginni í
tvo hluta og liggur austur úr
henni, þvert yfir nýlenduna.
Bílstjóri keyrði inn á Aljuneid-
götu og ætlaði eftir henni inn á
hið fjölfarna Serangoonstræti.
Þarna var svartamyrkur og eng-
inn á ferli. Þegar hann hafði ek-
ið götuna um það bil til miðs sá
hann í skini bílljósanna mann
liggja á götunni. Hanp lá graf-
kyrr og vissu fæturnir að götu-
ræsinu. Hann hreyfðist ekki þeg-
ar bíllinn kom að honum og bíl-
stjórinn, sem var kynblendingur,
varð að snarbeygja til að komast
hjá því að aka yfir hann. Bíl-
stjórinn brá ósjálfrátt fætinum á
hemlana til þess að stöðva bíl-
inn og athuga hvort sá, sem á
götunni lá, væri hættulega slas-
aður, en um leið gerði hann sér
ljóst að gatan var koldimm og
mannlaus og að sá, sem undir
LEYNILÖGREGLU-
SAGA
_________________i
þeim kringumstæðum gerist
hnýsinn á götum Singapore, get-
ur átt von á hinu versta. Og eft-
ir á að hyggja. Vel gat verið að
maðurinn svæfi þarna á götunni,
augafullur. Bílstjórinn nam ekki
staðar.
Eftir nokkra stund fannst kyn-
blendingnum samt, að hann yrði
að gera eitthvað í þessu. Hann
ók með hálfum huga að Gey-
land lögreglustöðinni, fór inn og
tilkynnti lögreglumanninum, sem
á verði var, að hann hefði séð
mann liggja við grasjaðarinn á
Aljuneidgötu.
Án þess að merkjanlegt væri
að lögreglumaðurinn veitti þess-
ari tilkynningu nokkra sérstaka
athygli færði hann hana inn í
dagbókina. „Líklegast fullur,“
sagði hann, en um leið og kyn-
blendingurinn var farinn út, gaf
hann skýrslu um atburðinn og
mælti svo fyrir að farið yrði til
Aljuneidgötu til að rannsaka
málið.
Hálfri klukkustund síðar fann
lögregluþjónn líkið og gerði sér
á andartaki grein fyrir hvernig
dauða mannsins hafði borið að
höndum. Svo fast hafði verið
hert að kaðlinum, sem hann
HEIMILISRITIÐ
41