Heimilisritið - 01.08.1958, Blaðsíða 55

Eftir að Katja var farin sátum við bæði hljóð. Kyrrðin
ríkti allsstaðar kringum okkur. Aðeins næturgalinn söng,
en ekki lengur óttablandið og með truflunum eins og í kvöld,
heldur öruggt og óþvingað. Tónar hans fylltu garðinn, og
nú tók annar næturgali undir við hann, innan úr skógar-
þykkninu, í fyrsta skipti í kvöld. Söngvarinn í garðinum
þagnaði sem snöggvast eins og til að hlusta á nágranna sinn,
en hóf síðan rödd sína á ný, með vaxandi krafti og fjöri
og kvakaði með hljómfagurri dillandi og tónbrigðum. Fugl-
arnir tóku á víxl undir hvor við annan og raddir þeirra
hljómuðu hátíðlega út í nóttina, sem þeir drottnuðu í eins
og konungar, en sem geymdi svo mikið af leyndardómum
okkar.
Garðyrkjumaðurinn gekk þungum skrefum fram hjá svöl-
unum á leið til garðskýlisins, en þar svaf hann. Við heyrð-
um skóhljóð hans í trjágöngunum unz það dvínaði út. Ofar
af hæðinni gall við snöggt hljóð, og síðan annað, Svo varð
allt kyrrt aftur, Laufið á trjánum bærðist varla svo maður
tæki eftir því. Hægur andvari straukst yfir þakið og hress-
andi blær hans lék um okkur á svölunum.
Eftir nýafstaðin orðaskipti okkar snart þessi þögn mig
óþægilega. Mér hugkvæmdist þó ekkert til að byrja samtal
með. Þegar ég leit á Sergius Michailowitsch sá ég, að augu
hans, sem virtust tindrandi í rökkrinu, hvíldu á mér.
Hann tók til máls aftur og sagði í hálfum hljóðum.
,,En hve lífið er nú unaðslegt, þrátt fyrir allt.
,,Hvað sögðuð þér?“ spurði ég og varpaði ósjálfrátt önd-
inni.
,,Ég sagði, að það væri unaðslegt að lifa,“ svaraði hann.
Aftur varð þögn, og ég fann á ný til óþaegindakenndar.
Ég gat ekki varizt þeirri hugsun að hafa sært hann með þvi,
að fallast á þá skoðun hans að hann væri of gamall til að
verða eiginmaður minn. Mig langaði til að hughreysta hann,
en vissi ekki hvernig ég ætti að koma mér að því. Hann
reis á fætur og gerði sig líklegan til að fara.
,,Það er bezt að fara að halda heimleiðis, sagði hann.
heimilisritið
53