Heimilisritið - 01.08.1958, Síða 11

fyrirgefningar. — Hann lét bara
eins og ekkert Kefði í skorizt.
Hvernig var að vera gift manni,
sem ekki var nógu mikill mað-
ur til þess að biðjast afsökunar ?
Það var mjög margt, sem við
áttum sameiginlegt, en nú gerði
ég mér skyndilega ljóst, að það
var ótrúlega margt, sem við vor-
um ekki sammála um. Hann
vildi helzt að við færum ein-
hvern tíma seinna að búa úti í
sveit — einhvers staðar þar sem
við gætum haft garð og ef til vill
hænsni. Eg hataði garðyrkju og
tilhugsunin um að hafa hænsna-
rækt var mér mjög ógeðfelld.
Mið langaði mest til þess að
reyna að eignast gamalt hús og
þá gætum við sjálf unnið að því
að gera við það og breyta því
eftir okkar eigin höfði. Því svar-
aði Ralph, að það væri ekkert,
sem ætti eins illa við hann og að
fást við hamar og nagla, máln-
ingu og pensla.
Mér höfðu virzt allir erfiðleik-
ar okkar lítilvægir, en allt í einu
voru þeir orðnir óviðráðanlegir,
að mér fannst. Ég fleygði frá mér
greiðunni og leit á mig í spegl-
inum. — Það var til einhvers að
vera að horfast í augu við stað-
reyndir úr því sem komið var.
Hvílíkur rómantískur bjálfi ég
hafði verið, að halda að kossar
hans skiptu öllu. Ég mundi ekki
einu sinni á þessu augnabliki,
hvemig kossar hans voru. Ég
mundi mjög lítið í sambandi við
Ralph. Mér fannst hann vera
eins og bláókunnugur maður.
Ég lokaði augunum í örvænt-
ingu og reyndi að neyða mig til
þess að muna hvernig kossar
hans voru. En það var eins og ég
hefði engar tilfinningar. Það
eina, sem ég vissi af, var örvænt-
ingin hið innra með mér.
Mamma bankaði á dyrnar og
sagði að blómvöndurinn minn
væri kominn. Hún virtist eitthvað
miður sín og sagði að hún vildi
fá að vera ein með mér svolitla
stund, en hún hefði haft svo mik-
ið að gera, að tíminn væri orð-
inn naumur.
Eg vissi hvað hún hugsaði. —
Morguninn hafði liðið mjög hratt
og æ nálgaðist sú stund, að ég
stæði við hlið hans og giftist hon-
um, yrði eiginkona hans.
Eiginkona! Eg sagði það með
sjálfri mér. Ég vissi að það var
stutt síðan að mér hafði fundizt
það dásamlegt orð. En ekki núna.
— Mér fannst það blátt áfram
hræðilegt.
Svo hringdi dyrabjallan og
mamma hljóp niður. Ég vissi að
ég varð að fá einverustund. Ég
varð einhvern veginn að vinna
bug á örvæntingu minni.
Eg stóð kyrr og hallaði mér upp
HEIMILISRITIÐ
9