Heimilisritið - 01.08.1958, Qupperneq 32

iPSFIfltlll©
II.
Hún: Af hverju ertu að meiða
mig.
Hann: Meiði ég þig.
Hún: Já. Þú meiðir mig. Ég er
hrædd við þig.
Hann : Ég snerti þig hvergi. Geri
ég það.
Hún: Þú læsir þig um mig. Ég
er hrædd við þessi augu.
Hann: Eru þau ekki falleg aug-
un mín.
Hún : (æst) Þau eru ægileg. Þau
fara í gegnum mig, seytla inn
í mig og svipta mig klæðum.
Mér finnst ég standa nakin,
hættu, ég bið þig, hættu.
(Hún fer að gráta og lútir
höfði).
Hann: Það er gott að gráta.
Stundum græt ég líka. Af
hverju. Bara af því það er gott.
Gráttu áfram. Ég nýt þess að
vita þig gráta.
(Síðán með ákefð) Jú, víst ætl-
aði ég að meiða þig. Var það
ekki yndislegt. Fannstu ekki
hve gott það er að láta meiða
sig. Fannstu ekki strauminn,
sem fór um líkamann, fram í
handleggina og um brjóstin.
Hún: (lítur upp, augun eru vot)
Ég er ekkert hrædd við þig.
Hann: Hefurðu nokkurn tíma
skorið kindavöðva, með beitt-
um hníf.
Hún: Já. Af hverju spyrðu.
Hann: Hefurðu séð hvernig
vöðvafrumurnar og taugarnar
herpast saman.
Hún: Nei. Ég hef ekki séð það.
Hann: Senilega ekki tekið eftir
því. En hefurðu fundið það,
fundið það inni í þér, að vöðva-
frumurnar hlytu að herpast
saman. Ekki endilega, þegar
þú varst að skera vöðvann,
heldur einhvern tíma þegar þú
varst ein að hugsa.
Hún: Kannske. Jú, mér finnst
ég hafi hlotið að hugsa þannig.
Hann: Ég var feginn að þú skyld-
ir finna til sársauka, að þú
skyldir skynja spennuna (dá-
lítil þögn)
(síðan með ákefð) Ég var líka
að éta þig stúlka mín tæta þig
sundur og rífa þig í mig, inn
í sjálfan mig, þar sem skynjun
mín vakir og sýgur (ekki meir,
en hugsar : eitthvað rautt úr þér
sjálfri) (svo aftur þögn).
Hún: Af hverju viltu þá ekki
koma.
30
HEIMILISRITIÐ