Heimilisritið - 01.08.1958, Síða 57

ennþá meira að honum og jók þá aðdáun og virðingu, er
ég sýndi honum.
£g varð þess vísari, bæði gegnum Kötju og einnig ná-
granna okkar, að fyrir utan þá umhyggju, er Sergius Mic-
hailowitsch helgaði móður sinni, umsjá hans með eignum
sínum og forsjá fjárreiðna okkar, tók hann einnig þátt í
samkvæmislífi aðalsins, er var honum til mikilla leiðinda.
Aldrei minntist hann samt á þetta við mig og aldrei gat ég
fengið hann til að tala við mig um hugsjónir sínar eða fyrir-
ætlanir, eða yfirleitt neitt það, er lægi honum á hjarta. Einu
sinni reyndi ég lítillega að færa þetta í tal, en þá varð hann
íbygginn og gaf mér fyllilega í skyn að það skipti mig ekki
neinu, enda myndi ég ekki bera skyn á slíka hluti.
Þetta særði mig fyrst í stað, en síðar vandist ég svo þess-
ari hlédrægni hans að mér fannst ekkert eðlilegra en að
við ræddum aðeins þau málefni, er snertu sjálfa mig.
Annað var það líka, sem einkenndi hann mjög, og sem
angraði mig í fyrstu, en ég henti aðeins gaman að síðar,
hið algjöra skeytingarleysi, er hann sýndi gagnvart útliti
mínu og yndisþokka, sem jafnvel nálgaðist fyrirlitningu.
Hann lét það aldrei í ljós við mig, hvorki með orðum né
augnaráði, að honum litist vel á mig, enda þó mér væri það
sjálfri Ijóst, að ég var langt frá því að vera ósnotur. Þvert
á móti fór hann aðeins að hlæja og yppta öxlum, ef aðrir
vottuðu mér aðdáun sína í nærveru hans.
Hann átti það jafnvel til að skopast að mér fyrir eitthvað,
er hann uppgötvaði að mér væri ábótavant.
Tízkukjólarnir, sem Katja hafði svo gaman af að dubba
mig í á tyllidögum, eða ef við áttum von á gestum, voru
sérstakur skotspónn fyrir spott hans, og Katja blessunin
tók sér þetta ákaflega nærri og gerði mig alveg örvinglaða.
Hún var sannfærð um að Sergiusi Michailowitsch litist
vel á mig, og gat ekki skilið, að hann langaði ekki til, að
sú kona, er hafði unnið hylli hans, ætti ekki að líta eins
vel út á mannamótum og kostur væri á. Hvað mér sjálfri
viðkom, þekkti ég hugsunarhátt hans svo vel nú orðið, að
heimilisritið
55