Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Qupperneq 54

48
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
til að fá, var rauður foli, sem í mörg ár
hafði verið eignaður honum. — Nóttina
eftir vakti hann eins og vant var. Honum
gáfust altaf nokkrar tómstundir frá vörsl-
unni og þær notaði hann til að lesa fs-
lendingasögur, sem stóðu í skáp þar í
stofunni. Þessa nótt var hann að lesa
Víga-Styrs sögu og heiðarvíga; þar er
sagt frá því, er Víga-Styr vó Þórhalla á
Jörfa fyrir engar sakir og bætti engu
vígið; og þegar bóta var krafist síðar
fyrir hönd Gests Þórhallasonar, tók of-
beldismaðurinn þeirri málaleitun með
keskni og bauð grátt hrútlamb í bætur;
en það ljet drengurinn Gestur sjer ekki
lynda, heldur leitaði hann færis á Styr,
hjó öxi í höfuð honum svo að í heila stóð
og rann á dyr með þessum alkunnu orð-
um: »Þar launaða ek þér lambit grá!« —
og svo frár var Gestur á fæti, að ofsókn-
armenn hans urðu frá að hverfa svo bún-
ir. Þessi frásaga vakti þann hefndarhug
í brjósti drengsins frá Nesi, að hann
hljóp inn í kirkjugarðinn á Hólmum rjett
um sólaruppkomuna, kraup niður við
grafir foreldra sinna og sór upphátt þann
eið, með þrem upprjettum fingrum, að
koma fram hefnd fyrir fólskuverk og ó-
jöfnuð Einars Haraldssonar og ganga af
honum dauðum, ef ekki væri annars kost-
ur. Síðan þessi atburður gerðist, hefði
drengurinn frá Nesi frekar átt að kallast
Gestur en Sigvaldi. — örlögin höguðu
því svo, að systkinin flæktust suður á
land síðar um sumarið og þar fæddist
drengur um haustið hjá vandalausu fólki.
Sá drengur finst mjer koma upp um foð-
urinn; jeg ætla að sýna ykkur myndir af
honum«.
Sigvaldi dró upp tvær ljósmyndir og
rjetti þær sýslumanni og hreppstjóra.
»Hverjum sýnist ykkur hann líkur?
Hjer hefi jeg líka tvær aðrar myndir til
hliðsjónar«. — Það voru myndir af Ein-
ari Haraldssyni, teknar á yngri árum
hans; þess hafði verið gætt, að myndir
drengsins voru teknar í nákvæmlega sömu
stellingum og myndir Einars, og svo var
líkingin furðanleg, að sýslumann og
hreppstjóra rak í rogastans. Þeir gátu
ekki að því gert, að ýmist horfðu þeir á
Einar eða myndirnar.
»Það leynir sjer ekki, að hann sver sig
ættina«, hjelt Sigvaldi áfram; »og þá er
sagan bráðum á enda. Þó vil eg bæta því
við til skilningsauka, að þessi nútíma-
Gestur lærði prentiðn í Reykjavík næstu
árin á eftir. Eiðinn hafði hann altaf í
huga og notaði hverja tómstund til .þess
að búa sig undir efndirnar. Hann stæltí
líkama sinn með æfingum, lærði að beita
hnúum og hnefum, að fara með byssu og
nota hníf, og þegar hann síðar fór til út-
landa, lagði hann alli stund á að æfa
brögð, snarræði og taugastyrk, svo að
hann væri sem best við öllu búinn, þegar
á hólminn kæmi. Auk þess gerði hann alt
hvað hann gat til þess að afla sjer rjettr-
ar vitneskju um þetta mál, eftir því sem
unt var. Loksins í gærkvöldi launaði Sig-
valdi Helgason Einari Haraldssyni hvolp-
inn flekkótta, og hann ætlar að sýna ykk-
ur það, að hann skal komast hjeðan heilu
og höldnu hvert á land sem hann vill«.
Einar sat og horfði beint fram undan
sjer; hann herpti saman varirnar, svo að
efrivararskeggið stóð beint fram eins og
burstir. Sýslumaður ætlaði engu orði upp
að koma, en loksins álpaði hann fram úr
sjer:
»Hvaða sannanir eru fyrir þessu?«
»Spyrjið þá Guðmund og Einar; það
fullnægir, ef báðir segja satt. — Og nú
fer jeg að kveðja ykkur, því að mínu er-
indi er lokið; þið vitið það vel, að það er
ekki til neins að ætla að taka mig fastan«.
»Jeg vil hafa mína peninga«, stundi
Einar með herkjum.
»Já, þjer verðið að skila peningunum«,
sagði sýslumaður; »þjer hafið farið að