Læknablaðið - 15.05.1988, Qupperneq 57

LÆKNABLAÐIÐ
217
Guðjón Magnússon sagði, að heimilislækningar í
Reykjavík væru að hluta úrelt fyrirbrigði.
Samþykkt tillögunnar jafngilti því að festa í sessi
gamaldags kerfi. Lúðvík Ólafsson vildi sleppa
»afmörkuðum þjónustusvæðum«. Þetta ákvæði
gæti leitt til stöðnunar, því að samkeppni þyrfti.
Skúli G. Johnsen sagði, að samþykkt tillögunnar
þýddi stefnubreytingu, þar sem horfið væri frá
hverfaskiptingunni. Unnið væri að þessu máli og
best að álykta ekkert um það að svo stöddu.
Sveinn Magnússon benti á, að tillagan væri ekki í
andstöðu við fyrri ályktanir. Til dæmis hefði það
verið skilyrði fyrir D-degi, að heimilislæknar utan
heilsugæslustöðva gætu starfað áfram. Varasamt
væri að selja sig undir eitt rekstrarkerfi. Víða um
land mundu menn vilja reka stöðvar í sama formi
og í Álftamýri og Garðabæ. Hann benti á, að
vinnubrögð lækna færu ekki eftir litum á
launseðlum þeirra.
Ólafur Mixa sagði, að skrifa þurfi um það
ófremdarástand, sem nú ríkti með undanþágur á
hverju ári. Millibilsástandið hefði hamlað
þróuninni. Heimilislæknar væru að segja sig
undir kvótaskipulag. Það ætti ekki að láta hið
opinbera ákveða gæðastaðalinn. FÍH væri hlynnt
fleiri rekstrarformum og hefði sjálft sett
gæðastaðal í anda heilbrigðisþjónustulaganna.
Skúli G. Johnsen bar fram dagskrártillögu um
frávísun. Hann sagði gæði starfins í beinu
hlutfalli við þá aðstöðu, sem starfsemin fengi til
umráða. Þetta mál mætti ekki vera undir
lyfsölum komið. Hann benti á, að samþykkt
tillögunnar yrði gleðiefni margra, sem andsnúnir
væru heilsugæslu í Reykjavík.
Dagskrártillaga hans var síðan borin undir
atkvæði og felld með yfirgnæfandi meirihluta eða
öllum atkvæðum gegn 2.
Magni Jónsson sagði tilgang þessarar tillögu að
tryggja mismunandi rekstrarform, þar sem
læknar hefðu meiri áhrif og meiri ábyrgð en nú
væri. Hann lagði síðan til, að tillagan yrði
samþykkt óbreytt eins og hún var lögð fram. Atli
Árnason tók til máls og sagði, að allir hefðu verið
sammála um þá breytingu, sem koma skyldi, en
síðan hefði þróunin gengið hægt og
»þungavigtarmenn« hefðu farið að vinna utan
heilsugæslustöðva, svo sem Sveinn Magnússon,
og það hefði verið farið að hugsa um mismunandi
rekstrarform á heilsugælustöðvum, en það væri í
raun allt annað mál.
Formaður sagði, að hér væri komin upp sorgleg
staða, þar sem tveir virtir embættismenn vöruðu
við tillögunni á dramatískan hátt. Lúðvík
Guðmundsson sagði, að samþykkt þessarar
tillögu gæti stöðvað framvindu
heilsugæslustöðva. Guðjón Magnússon sagði, að
Reykvíkingar byggju við góða læknisþjónustu, en
lélega heilbrigðisþjónustu. Kerfi heimilislækna í
Reykjavík væri úrelt, en stefna ætti að því, að
heilsugæslustöðvar væru reknar með mismunandi
hætti. Gísli Auðunsson, sem setið hafði í þessum
starfshópi, kvað hér um að ræða mál
Læknafélags Reykjavíkur og það félag gæti
ályktað um þessi mál. Hins vegar væri það
áhyggjuefni margra heilsugæslulækna úti á landi,
að þeir gætu ekki horfið að embættum í
Reykjavík, þegar nauðsyn krefði.
Högni Óskarsson kvað hér alfarið um að ræða
mál Læknafélags íslands. Spurningin væri, hvort
ekki væri hægt að komast að málamiðlun og lagði
til, að við upprunalegu tillöguna yrði bætt »enda
móti þeir starfsemi sína og starfshætti í anda
heilbrigðisþjónustulaganna«. Sigurbjörn
Sveinsson kom með breytingartillögu, þar sem
hann lagði til, að ályktað væri, að breyta þyrfti
lögum um heilbrigðisþjónustu þannig, að
möguleikar verði á mismunandi rekstrarformi.
Halldór Jónsson kvaðst hafa frétt af upprunalegu
ályktunartillögunni frá L.í. og verið fullur
efasemda um ágæti hennar. Hún gæti orðið
óvinafagnaður þeirra, sem ekki vildu
uppbyggingu heilsugæslustöðva í anda
heilbrigðisþjónustulaganna. Forsenda fyrir
stuðningi við tillöguna væri síðasta setningin í
greinargerð.
Að svo komnu máli var komin skrifleg og
sameiginleg tillaga Sigurbjörns og Högna og var
upphaflega tillagan með þessari breytingartillögu
samþykkt samhljóða þannig: