Læknablaðið

Volume

Læknablaðið - 15.03.1999, Page 55

Læknablaðið - 15.03.1999, Page 55
LÆKNABLAÐIÐ 1999; 85 239 verju sem kærandi afhenti lögreglu og var það sent til DNA-rannsóknar á frumulíffræðideild Rannsóknastofu háskólans í meinafræði. Sam- kvæmt niðurstöðum voru yfirgnæfandi líkur á því að sæði sem greindist í verjunni væri úr ákærða. Einnig voru sýni send til Rettsmedi- sinsk Institutt í Osló til rannsóknar en niður- staða þeirra rannsókna var á þá leið að sæði, sem fannst í verjunni, gat ekki samrýmst því að vera frá ákærða. í dómi Hæstaréttar er þess get- ið að í bréfi Rannsóknastofu háskólans til lög- reglu komi fram það álit sérfræðings að ástæða fyrir mismunandi niðurstöðu frá rannsókna- stofunum tveimur sé sú að unnið hafi verið með ólík sýni. Hæstiréttur sýknaði ákærða í málinu meðal annars með þeim rökum að ósamræmi væri í niðurstöðum rannsóknanna (18). Við mat á sönnunargildi læknisfræðilegra gagna verður að leysa úr því hvort gögnin eru nægjanlega traust. I því sambandi skiptir máli hvort þau veiti haldbærar upplýsingar, hvaða ályktanir megi draga af þeim og loks hvort mis- ræmi sem fram kemur veiki sönnunargildi þeirra. Komi fram misræmi í niðurstöðum rannsókna veikir það venjulega sönnunargildi þeirra, einkum ef misræmið er ekki skýrt með haldbærum rökum. HEIMILDIR OG ATHUGASEMDIR 1. Nánari reglur um örorkunefnd eru í 10. gr. skaðabótalag- anna, reglugerð um starfsháttu örorkunefndar nr. 335/1993 og reglugerðum um breytingar á henni nr. 19/1996 og 549/1996. 2. Fyrir gildistöku skaðabótalaganna, sem tóku gildi 1. júlí 1993, var oftast byggt á örorkumati læknis eða lækna þegar bætur fyrir lfkamstjón voru reiknaðar út. 3. Sjá í því sambandi Hæstaréttardóm 1989 bls. 131 en þar hafði skráningu í skýrslur verið verulega ábótavant og mikilvægt sönnunargagn hafði auk þess glatast. Báru vamaraðilar halla af sönnunarskorti í málinu og voru dæmdir til að greiða skaðabætur. Fjallað er um dóminn í grein Amljótar Bjöms- sonar. Sönnun í skaðabótamálum. Tímarit lögfræðinga 1991; 41/1: 16. 4. Sjá til dæmis Rognum, TO (red.). Lundevalls rettsmedisin. Universitetsforlaget. 7. útg. Oslo 1997. 5. Alþingistíðindi 1996-1997; þskj. 707: 3681-2. 6. Samkvæmt frumvarpi til laga um breytingar á skaðabóta- lögum, sem lagt var fram á yfirstandandi þingi, 123. lög- gjafarþingi 1998-1999, er gert ráð fyrir breytingum á 10. gr. skaðabótalaganna. Með breytingunni er horfíð frá þeirri meginreglu að örorkunefnd sé matsaðili á fyrsta stigi heldur verði læknisfræðilegt mat, sem aflað hefur verið, borið undir örorkunefnd. Þetta er gert í því skyni að létta álagi af örorkunefnd. Málsaðilar geta þó sameiginlega óskað álits örorkunefndar um ákvörðun örorku- og/eða miskastigs, án þess að fyrir liggi sérfræðilegt álit. 7. Eitinger L og Retterstöl N. Rettspsykiatri. Universitetsfor- laget. 4. útg. Oslo 1990; 57-102. 8. Læknum sem og öðmm tilgreindum starfsstéttum er skylt samkvæmt 2. mgr. 13. gr. bamavemdarlaga að „gera bama- vemdamefnd viðvart ef ætla má að málefnum bams sé þann- ig komið að bamavemdamefnd ætti að hafa afskipti af þeim“. Enn fremur segir í lagaákvæðinu að tilkynningarskylda gangi að þessu leyti framar ákvæðum laga um þagnarskyldu viðkomandi starfstétta. Samkvæmt þessu er skylt að tilkynna bamavemdamefnd um alvarlega vanrækslu á bami eða ef gmnur er um kynferðislega misnotkun eða líkamlegt ofbeldi. 9. Alþingistíðindi A 1941: 87. 10. Jónatan Þórmundsson. Mat á geðrænu sakhæfi. Tímarit lögfræðinga 1968; XVIII/1: 26-7. 11. Þessi úrskurður var ekki kærður til Hæstaréttar og hefur hann því ekki verið birtur. 12. Sjá einnig Ámi Tryggvason: „Þagnarskylda málflutnings- manna og lækna fyrir dómi um einkamál manna“ í Tímariti lögfræðinga 1952, II/2: 51-64. 13. Með dómi Hæstaréttar var þagnarskyldu lögmanns og prests aflétt með vísan til þess að hagsmunir málsaðila af þvf að afla sönnunar um tiltekin atriði þóttu ríkari en hags- munir gagnaðilans af því að vemdað yrði trúnaðarsamband hans og vitnanna. Hæstaréttardómar 1996: 3575. 14. Sama athugasemd og í 3. 15. Sigurður Kristinsson. Siðareglur. Rannsóknarstofnun í sið- fræði. Háskóli íslands 1991: 122. 16. í 3. gr. reglna um gerð og útgáfu læknisvottorða nr. 586/ 1991 segir að forðast skuli „staðhæfingar um óorðna fram- vindu um ástand sjúklings, er læknirinn lætur í ljós álit sitt“. 17. Hæstaréttardómar 1993: 27. 18. Um þessar sérfræðirannsóknir og dóm Hæstaréttar er fjallað í grein minni: Hvaða þýðingu hafa DNA-rannsóknir fyrir rekstur og úrlausnir dómsmála? Tímarit lögfræðinga 1998; 48/1:60-71.
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104

x

Læknablaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Læknablaðið
https://timarit.is/publication/986

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.