Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1929, Blaðsíða 32

222
Þegar ljósin slokknuðu.
[Stefnir
fékk að.fara til kirkju. Foreldrar
mínir fóru ríðandi, þótt þetta
▼æri aðeins ein bæjarleið, en eg
gekk með öðru fólki. Það var
verið að samhringja, er við kom-
um að Tungu og gengum við því
beint í kirkju, eg sá að foreldrar
mínir sátu innarlega í kirkjunni,
en fór ekki til þeirra, heldur
•ettist hjá piltunum framarlega í
kirkjunni, hægra megin.
Kirkjan í Tungu var timbur-
kirkja, þó nokkuð gömul, allstór,
eftir því sem sveitakirkjur eru
og ekki ólagleg. Bitar voru í
henni fjórir og allhátt undir þá.
Ljósakróna úr kopar hékk í kórn-
um, en auk þess var nú raðað
þéttum röðum af kertum eftir
öllum bitunum og um þilin allt
í kring. Voru það heimagerð tólg-
arkerti, allstór og digur, svo-
nefnd strokk-kerti. En svo voru
þau nefnd af því að þau voru
steypt í strokki, þ. e. tólg helt í
strokk og látin kólna þar nokk-
uð, og svo rakinu dýft í oft eftir
þörfum, þar til kertið var hæfi-
lega digurt orðið. Kerti þessi
▼oru góð, að öðru leyti en því,
að þau brunnu oft allmisjafnt og
▼ildi leka úr þeim og að það
þurfti við og við að taka af þeim
skarið.
Hófst nú messan á venjulegan
hátt. Kirkjan var full af fólki,
hvert sæti skipað. Söngur var
góður og fór allt vel og hátíðlega
fram, presturinn var ungur mað-
ur og hinn höfðinglegasti, radd-
maður góður og talinn gáfaður
og skemtilegur prestur. Gerðist
nú ekkert óvenjulegt þar til
prestur var kominn í stólinn og
nýbyrj aður á j ólaræðunni.
Þá kom að því, að ekki varð-
hjá því komist að taka skörin af'
kertunum. —
Maður var nefndar Björn, ung-
ur bóndi er bjó á bæ er nefndur
er Gil. Björn var hinn mesti ær-
ingi, hrókur alls fagnaðar og
þótti, sjerstaklega hjá öllum
börnum og unglingum, hinn mesti
ágætismaður. Meðhjálparinn var
roskinn maður og feitur nokkuð,
var því ekki við því að búast að
hann ætti hægt með að ná til
kertanna og taka skörin af. Byrj-
aði hann á því, en fórst heldur
seint og óhöndulega, fóru þá
sumir unglingar að brosa. Spratt
þá upp Björn í Gili og varð með-
hjálparinn auðsjáanlega feginn
að afhenda honum „klippurnar"
og setjast. —
Hófst nú einhver hinn ein-
kennilegasti skrípaleikur, sem eg