Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1929, Page 35

Stefnir]
Þegar Ijósin slokknuðu.
225
ið hafi fundið það mikið meira.
Söfnuðurinn var gerbreyttur.
Menn grufðu sig niður, margar
konur grétu, karlmennirnir voru
niðurlútir, nú var það blygðun
og auðmjúk bæn um fyrirgefn-
ingu sem fylti huga manna.
Þegar komið var úr kirkjunni
var aftur komið gott veður.
Þetta hafði aðeins verið él.
Um kvöldið, áður en eg fór að
hátta kallaði faðir minn mig til
sín.
„Heyrðu, Þórir minn“, sagði
kann, ,,eg sá til þín í kirkjunni.
Eg ætlaði að gefa þér alvarlega
ráðningu fyrir það, hvemig þú
lézt. En eg sá líka hvemig þér
varð við það, þegar ljósih slokkn-
uðu. Eg vona að það hafi orðið
þér nægileg ráðning“.
Þá sagði móðir mín: „Hver
heldurðu að hafi slökkt ljósin í
kirkjunni í dag, Doddi minn?“
Það var rétt komið að mér að
segja að það hefði verið Guð, en
eg hætti þó við það, og sagði það
sama, sem jeg mundi hafa sagt
nú, ef eg hefði verið spurður að
því.
„Eg veit það ekki“, sagði eg.
Þórir Bergsson. (
TIL GAMANS.
Gamla »mútter* finnur að öllu hjá ungu hjónunum.
Þau hafa gróðursett tré i garðinum, og þykir kerlu litið til þeirra koma.
JVún segir:
• Ósköp er að sjá, huað þessi tré eru lltil og uesaldarleg
Ungu hjónin: »Þau uerða uonandi orðin stór, þegar þú kemur ncest.e
ir»