Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1929, Blaðsíða 46

236
Guðmundur Friðjónsson.
[Stefnir
hans. En fljótlegur lestur færir þeg-
ar heim sanninn um, að í þessari
bók eru kvæði, sem enginn yrkir
nema stór-skáld, magnaður að anda
og orðagnótt, mjúkur eins og silki
og hvass eins og stál.
»Sendlingur« er átakanlegt lista-
verk:
•
Sendlingur þðgull saltan reka skoppar,
sullgarð í fjðru veður hann að knjám;
upp undan brimi öðru hverju hoppar,
umsvifafimur, búinn kufli grám.
Aumingjanum litla við yztu Sval-
voga er lýst með næmleik dýra-
vinarins. En þó er þetta ekki nema
ytri búningur, því að margur er
»Sendlingurinn«, margur Sands-
búandinn. Og spurningin er því
stíluð jafnt til beggja:
......hví þá ekki leita
héðan á brott á skini vermda strönd?
Nógir eru staðirnir til, og þá ekki
sízt Ameríka:
Vilt ekki fara vestr að Kyrrahafi?
Vildari kostir mundu þar í té.
Hafmærin sú er hjartanleg i skrafi,
horfir á land á sigræn aldintré.
En undárlegt vald heldur báðum
föstum á heimaslóðunum. Það afl
þekkir Quðmundur vel og hefir lýst
því hvað eftir annað.
Þetta kvæði er ekkert einstakt í
bókinni, en nefnt hér sem dæmi af
handahófi.
Sögukvæði yrkir Guðmundur enn.
Það efni liggur vel við áhuga hans
og meitlaða málfari. Hér yrkir hann
t. d. um Erling Skjálgsson, mikið
kvæði og frítt. Þar er þetta í —
snemma:
Hjá Erlingi á Sóla, er öðlast eg tóm,
með a.ðdáun sezt ég við borð;
því kynbálks míns tágaseig undirrót er
í Austmanna vogskornu storð.
Við máldrykkju hersis er mannrænu gott,
því munngátið vængjar hvern hug.
Við goðsagnafræði og gullbauga,tal
kemst glaðværðin horska á flug.
Hann yrkir líka um Melkorku
konungsdóttur og ambátt, fagurt
kvæði eins langt og það nær, en
hann hefði mátt hafa það lengra
án þess að lesandanum leiddist, og
segja fleira af kongsdótturinni á
Höskuldsstöðum.
En mergjaðasta kvæðið í bókinni
mun þó vera kvæðið um harð-
stjórann, sem mun vera Lenin.
Annars á það við alla harðstjóra
og illa stjórnendur. Er eins og
sjá megi Egil í Herðlu með »for-
mála« sinn á hendur þeim Ei-
ríki konungi og Gunnhildi, svo
magni þrungið og ógnum hlaðið er
kvæði þetta, en vit og málsnilld
og leikni rímsins gefur því lit og
línur, svo að seint mun mást. Get
eg ekki stillt mig um að sýna hér
tvö erindi úr niðurlagi kvæðisins.
Þau eru þessi: