Alþýðuhelgin - 24.12.1949, Blaðsíða 32
30
JÓLAHELGIN
Lýsissamlag
bo tnvörpunga
Símar 761(5, 3428.
Símnefni: Lýsissamlag.
ReykjaVík.
Stærsía
og fullkomnasta
kaldhreinsunarstöð
á íslandi.
Lýsissamlagið selur lyfsölum.
kaupmönnum og kaupfélögum
fyrsta flokks kaldhreinsað með-
aialýsi, sem er framleitt við hin
allra beztu skilyrði.
Innilegustu
JÓLA- OG NÝJÁRSÓSKIR
færum vér öllum
fjær og nær.
‘ Viðtæk ja verzlun
ríkisins,
sig kveða, og hún byrjaði því á nýrri
vísu, þegar fyrsta vísan var búin, en
þegar hún var búinn að kveða hana,
heyrðist henni sem einhver svaraði
henni, og væri sá mjög langt fyrir
neðan hana. „Hver ætli þetta geti
verið?“ hugsaði hún með sér, gekk
svo fram á fjallsbrúnina, tók um
grannvaxna björk, sem slútti fram
af brúninni, og leit niður, en sá ekk-
ert. Fjörðurinn var gáralaus, og ekki
fugl flaug yfir hann. Áslaug settist
niður og tók að kveða af nýju. En
þá var henni svarað skýrt í sama
róm og fyrr, og nú nær en hið fyrra
skiptið. „Eitthvað verður þetta að
vera,“ sagði Áslaug, spratt upp og
gægðist fram af fjallsbrúninni aftur;
sá hún þá niðri undir fjallinu bát, er
lagt hafði þar að landi, en svo var
hátt niður þangað, að ekki sýndist
báturinn stærri en skel lítil. Þá varð
henni litið nær sér í bergið. Sá hún
þá rauða húfu; undir húfunni var
maður, sem kleif upp eftir því nær
þvergnýptu berginu. „Hver getur
þetta verið?“ sagði Áslaug, sleppti
björkinni og hljóp kippkorn frá
fjallsbrúninni. Hún þorði ekki að
svara sjálfri sér, því að vel vissi hún,
hver þetta var. Hún fleygði sér nið-
ur á grassvörðinn, tók fast í grasið
báðum höndum, eins og hún mætti
ekki missa taksins; en grasrótin
losnaði, hún æpti og tók í fastara og
fastara; hún bað guð almáttugan
hjálpa Þóri, en henni kom í hug, að
þetta háttalag hans væri að freista
drottins, og fyrir því gæti hann ekki
búizt við neinni hjálp. „Aðeins í
þetta eina sinn,“ mælti hún, „aðeins
í þetta eina sinn verður þú, guð
minn, að hjálpa honum.“ Síðan tók
hún utan um hundinn og veltist um
með hann í grasinu, og fannst henni
tíminn endalaus.
En þá sleit rakkinn sig af henni,
hljóp fram á fjallsbrúnina geltandi
og dinglaði rófunni; síðan sneri hann
til Áslaugar aftur, reisti sig upp á
afturlappirnar og gelti framan í
hana með fagnaðarlátum, hljóp sið-
an aftur geltandi fram á fjallsbrúri-
ina, en í sama bili sér á rauða húfu
upp af fjallsbrúninni, og að vörmu
spori lá Þórir í fangi Á.slaugar.
Þar lá hann stundarkorn, og fékk
hvorugt þeirra orði upp komið.
Þegar Knútur gamli í Fjarðar-
horni spurði þetta, barði hann í
borðið, svo að undir tók í stofunm,
og mælti: „Þessi piltur er eigandi,
það er bezt hann fái stelpuna".
Magnús Hákonarson þýddi.
t * »
Hótelgestur bálvondur: — Sjáid
til, þjónn, það er fluga á smjörinu.
Þjóninn: — Þetta er ekki duga,
heldur mölur, og þetta er ekki snijön
heldur smjörlíki. Að öðru leyti hafi‘
þér á réttu að standa.
Ræðumaðurinn var óánægður yf'r
því, hve hávaðasamt var í fundar-
salnum. Loks missir hann þolinmseö-
ina og hrópar:
— Hafið ekki svona hátt þarna aft-
ur í salnum. Ég heyri ekki til sjáHs
mín!
Rödd á fremsta bekk:
— Láttu þér á sama standa. ?u
ferð ekki á mis við mikið.
Hann: — Þú ert sólskin sálar minu'
ar. Ætti ég að lifa án þín, myndi sky
draga á himin lífs míns.
Hún: — Er þetta bónorð eða veð-
urfregn?
ft