Alþýðuhelgin - 24.12.1949, Blaðsíða 59

JÓLAHELGIN
57
æpti hann, og meðan hann æpti,
íann hann grátstafinn koma upp í
kverkarnar á sér. Hann kyngdi hon-
um. „Einnig eru átján klyfjar af
ágætum bifurskinnum í vöruskcmm-
inni og piltur, sem heitir McGíU-
vray, vantrúaður, en mjög áreiðan-
lcgur,“ sagði hann. ..Bifurskinnin
eru mjög góð, og pilturinn er á
mínum vegum. Og McCampbell dó
við stóru ána, en hann hafði séð
landið, og ég hygg, að hann hvíli í
náðúm. Landabréfið er ekki eins vel
gert og ég vildi, en það sýnir þó nýj-
ungar. Og við verðum að verzla við
Sjonía. Þar þarf að koma á fót þrem
stöðvum, — ég hef merkt þær á
kortið, — og fleiri seinna. Og hand-
an við stóru ána tekur við land alla
leið út á heimsenda. Það er þar, sem
McCampbcll, vinur minn, hvílir og
snýr í vcstur. En hvað þýðir að vera
að tala um þetta? Þú skilur það
ekki.“
Hann lét höfuðið hníga fram á
hendur sínar á borðinu, því að hljótt
og kyrrlátt var í stofunni, en hann
örþreyttur. Rafael Sanchez gekk
fyrir borðið og snart öxl hans.
„Sagði ég þér ekki, sonur, að fleira
fyndist í óbyggðunum en stúlkuand-
lit?“ sagði hann.
„Stúlkuandlit?“ sagði Jakob. „Já,
hún er á leið að gifta sig, og ég
vona, að hún verði hamingjusöm,
því að hún var rós í Saron. En hvað
er stúlkuandlit hjá þessu?“ og hann
fleygði einhverju á borðið. Það
skrjáfaði í því líkt og í þurrkaðri
höggormshúð, en hárið á því var
rautt.
„Þetta er af Meyer Kappelhuist,“
sagði Jakob krakkalega, „og hann
var hraustmenni. Ég er ekkert
hraustmenni, heldur menntamaður.
En ég hef séð það, sem ég hef séð.
Og við verðum að láta syngja lof-
gjörð vegna hans.“
„Já, já,“ sagði Rafael Sanchez.
„Það skal verða gert. Ég skal sjá um
það.“
„En þú skilur þctta ekki,“ sagði
Jakob. ,Ég hef étið hjartarkjöt í ó-
byggðum og gleymt mánuðunum í
árinu. Ég hef þjónað heiðingjum og
haldið á höfuðleðri óvinar míns í
hendinni. Ég verð aldrei samur
maður aftur.“
„O, þú verður samur aftur,“ sagði
Rafael Sanchez. „Og kennske engu
lakari menntamaður fyrir vikið. En
landið er nýtt.“
„Það verður að vera fyrir alla,“
sagði Jakob, „því að McCampbell,
vinur minn, dó lika, og hann var
vantrúaður.11
„Við skulum vera vongóðir,*' sagði
Rafel Sanchez og snart aftur pxl
Jakobs. Þá hóf Jakob höfuðið og sá,
að farið var að bregða birtu og kom-
ið að kvöldi. Og í því bili kom dótt-
urdóttir Rafaels Sanchezar inn í
stofuna til þess að kveikja á kertun-
um undir hvíldardaginn. Og Jakob
leit á hana og 'sá, að hún var dúfa
og augun sem í dúfu.
Ólafur b. Kristjánsson
þýddi.
-----------4------------
Það var gömul trú í sumum lönd-
um, að miklar giftingar vissu á liit;
væru jafnvel fyrirboði styrjaldar.
* * *
Konan (les í blaði): Það er dæma-
laust, hve margt fólk giftir sig í ár.
Það má mikið vera, ef það boðar
ekki ófrið.
Maðurinn: Að minnsta kosti ófrið
innanlands.
Cerebos borðsalt
er salt jarðar.
Það er alltaf jafn hreint og fínt
og' ckki fcr citt korn til ónýtis.
Húsmóðirin má aldrei láta það
vanta á borðið.
Fæst í öllum vcrzlimum.
Kaupmenn!
Kaupfélagsstjórar!
Þér kaupið ekki það næst-bezta, þegar
þér getið fengið það bezta hjá okkur.
Vandaður fatnaður veitir vellíðan.
F a l a g e r ðin,
Ilvcrfisgölu 57. — Sími 3240.