Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.2007, Qupperneq 24

Sem gerir það að verkum að tilhugsunin
ein og sér um að taka viðtal við Paul McCartn-
ey er áskorun fyrir hvaða blaðamann sem er.
Fyrir það fyrsta, hvar á að byrja? Ferill hans er
svo langur og litríkur og hefur haft svo mik-
il áhrif á tónlistarsöguna að það er nánast
ómögulegt að ná utan um hann. Og hann er
svo gríðarlega frægur, um allan heim, að það
hlýtur að vera ómögulegt fyrir hvaða tónlist-
artímarit sem er svo mikið sem að íhuga að
afþakka það þegar hann býður viðtal.
En þegar komið var að máli við ritstjórn
tímaritsins Clash um hvort vilji væri fyrir
hendi að taka viðtal við Paul McCartney um
nýjustu plötu hans, Memory Almost Full, varð
uppi fótur og fit og deilur upphófust. Sumir
voru efins um hver staða hans í samtímatón-
list væri og hvaða erindi hann ætti við lesend-
ur Clash. Væri hann nógu kúl í augum yngstu
kynslóðarinnar til þess að standa við hlið
Kings Of Leon og Arctic Monkeys – væri það
áhætta sem við værum tilbúin að taka? Stæð-
ist tónlist hans þær kröfur sem við gerum til
þeirra sem við gerum skil í blaðinu okkar og
hvers gætum við spurt hann sem hann hefði
ekki þegar verið spurður um?
Þessar rökræður stóðu þó ekki lengi. Ég
meina, kommon, við erum að tala um Paul
McCartney. Auðvitað myndum við taka við-
tal við hann en það var ekki þar með sagt að
við myndum fórna hárbeittum stíl okkar og
við yrðum ekki hrædd við að leggja fyrir hann
spurningar sem aðrir myndu ekki þora að
bera upp.
Það var fyrst og fremst tvennt sem við
þurftum að fá svör við. Í fyrsta lagi hvers vegna
hann teldi að hann ætti heima á síðum Clash
og í öðru lagi af hverju hann sagði nýlega skil-
ið við útgáfufyrirtækið sem hann hafði verið á
samningi hjá í fjörutíu ár og ætlar í staðinn að
gefa út plötu í gegnum Starbucks, kaffihúsa-
keðju sem dreift hefur úr sér um allan heim.
Hann bjóst ekki við að á sér yrði tekið með
silkihönskum og við áttum í vændum eitt op-
inskáasta viðtal sem hann hefur veitt í fjölda
ára.
Eina umræðuefnið sem ekki mátti ræða,
eins og ég var varaður við fyrirfram, var yfir-
standandi skilnaður hans og Heather Mills og
allar lagaflækjurnar sem honum fylgja og fjöl-
miðlar hafa sýnt mikinn áhuga. „Ekkert mál,“
útskýrði ég, því Clash vildi fyrst og fremst tala
við hann um tónlistina. Við höfðum hvort eð
er aðeins þrjú korter til að spyrja hann allra
hinna 156 spurninga sem ég hafði safnað
saman á mörgum vikum. Við myndum hafa
um nóg annað að tala.
Memory Almost Full er 21. sólóplata
Pauls frá því hann sagði skilið við Bítlana og,
eins undarlega og það hljómar, þá er hann á
forsíðu 21. tölublaðs Clash. Platan er senni-
lega sú persónulegasta sem þessi hálfsjötugi
snillingur hefur gefið út og tekur á málum
fortíðar, eins og bernsku hans og foreldrum,
Lindu og eigin dauðleika. Platan er ekki,
eins og haldið hefur verið fram, viðbrögð
hans við þeim vandamálum sem hann tekst
nú á við, heldur er hún einstaklega hrífandi
og áhrifarík svipmynd af umbúðalausri upp-
rifjun manns á löngu og innihaldsríku lífi
sínu. Hann er 65 ára og þrátt fyrir að hann
beri skiljanlega merki manns
sem ber heiminn á herðum sér,
hljómar hann svo innblásinn
þegar hann talar um nýju plöt-
una sína að hann verður tíma-
laus, aldurslaus og töfrandi.
Á þessu ári eru fjörutíu ár lið-
in frá því að Sgt. Pepper‘s Lon-
ely Hearts Club Band kom út en
á henni söng hann lagið When
I‘m 64. Hefði hann órað fyrir því
á þeim tíma að sextugasta og
fjórða aldursár hans myndi reyn-
ast honum svona erfitt og fyrir-
hafnarmikið er spurning hvort
lagði hefði orðið svona asskoti
jákvætt.
Hvað sem því líður þá er fram-
tíð McCartneys enn björt. Nýr
plötusamningur, frábær ný plata,
útgáfa á öllum gömlu plötunum
hans á stafrænu formi og endur-
nýjun á sköpunargleðinni. Fyrir
Paul McCartney skiptir það eitt
máli að lífið heldur áfram. Ob-
La-Di, Ob-La-Da.
En af hverju ákvaðst þú að
tala við Clash?
„Mig langaði bara til að gera
eitthvað áhugavert. Það eru til
nokkur tímarit sem eru svolítið
sér á parti, ekki eins fyrirsjáan-
leg og önnur, og ég kann að meta
það. Það er meira spennandi en
að gera alltaf það sama aftur og aftur. Þannig
að það var eiginlega ástæðan.“
Við spurðum okkur að því hvort þú mynd-
ir passa á forsíðuna og hvort þú næðir til les-
endahóps okkar. Hvað fær þig til að halda að
nýja platan þín nái til yngri hlustenda?
„Sko, ég veit hreinlega ekki hvort hún gerir
það, það er hreinn sannleikur. Ætli þið verðið
ekki að segja til um það. Ef þið skrifið þessa
grein, og svo reynist hún ömurleg, þá birt-
ið þið hana náttúrulega ekki (hlær). Sem er
bara sanngjarnt, skilurðu. Hmm... mig langar
ekki að þurfa að réttlæta sjálfan mig, en þar
sem ég virðist þurfa að gera það, þá myndi ég
segja að, umm, sko, fullt af tónlist sem gerð
er í dag á rætur sínar að rekja til þess sem
við gerðum á sjöunda áratugnum. Stór hluti
hennar kemur í raun þaðan. Þannig að... ég
veit ekki, það gæti verið samhljómur milli
einhvers af því sem ég er að gera og þess sem
verið er að gera í dag. Það fer eftir því hvort
fólki líkar það. Mér líkar það, þannig að það
er í lagi mín vegna.“
Þetta er fyrsta platan sem gefin er út und-
ir merkjum Hear Music, nýs útgáfufyrirtækis í
eigu Starbucks. Sumum þótti það frekar vafa-
söm ákvörðun af þinni hálfu að gefa út und-
ir merkjum þeirra. Hvað varð til þess að þú
sagðir skilið við útgáfufyrirtækið sem þú hefur
unnið með í svo mörg ár og fórst yfir til Star-
bucks?
„Fyrir um það bil ári var ég að vinna að
þessari nýju plötu, Memory Almost Full, og
naut þess fullkomlega að vera í stúdíóinu að
syngja og semja og það rann allt í einu upp
fyrir mér að um leið og platan yrði gefin út
yrði ég hundleiður á því að þurfa að taka þátt
í öllu fyrirtækinu í kringum útgáfuna, pen-
ingahliðinni, og að ég yrði neyddur til að tala
við fólk sem hefði takmarkaðan áhuga á því
sem er að gerast í heiminum. Þannig að ég
fór að ræða við upptökustjórann minn, Dav-
id Kahne, sem er alveg frábær, og ég sagði
bara: „Við ættum að gera eitthvað sem er
ekki leiðinlegt. Sama hvað það er. Við ætt-
um kannski að tala við fólk sem sér hlutina
í öðru ljósi,“ þess vegna til dæmis Clash. „Við
ættum að skoða nýjar leiðir til að gefa plöt-
una út þannig að hún fari ekki í gegnum sama
batteríið og venjulega.“ Og hann á vin sem var
nýráðinn sem yfirmaður tónlistarsviðs Star-
bucks og benti mér á að tala við hann. Og ég
gerði það. Hann sagði: „Ó, við gefum út plöt-
ur. Við erum með 400 búðir í Kína...“ Þannig
vakti hann í raun áhuga minn. Þetta gerðist
eiginlega bara svona, þetta leit bara út fyrir
að vera áhugaverðara en það sem ég átti ann-
ars í vændum, áhugaverðara en martröðin.
Þannig að ég sagðist vera til í að skoða þetta
og við skoðuðum málið og veistu hvað gerð-
ist? Þeir höfðu ástríðu. Þeir voru í alvörunni
glaðvakandi – reyndar drukku þeir rosalega
mikið kaffi! (Hlær) Þeir voru alveg (talar mjög
hratt og hljómar æstur): „Já, við getum gert
þetta, maður! Þetta er frábært lag! Þetta er
geðveikt!“ Og ég var alveg: „Já, allt í lagi, ég
get unnið með ykkur.“ Og svo gerðist það og
svo kom upp málið með iTunes. Það höfðu
verið uppi deilur milli Bítlanna og Apple sem
var verið að leysa úr – okkar Apple og Apple
í eigu Steve Jobs – þannig að ég
vissi að ég gæti gert ýmislegt með
iTunes svo ég varð mjög spennt-
ur yfir því. Þannig að við fórum
út í útgáfuna með Starbucks og
gerðum ýmislegt með iTunes og
töluðum við önnur tímarit en
venjulega og fórum í viðtöl á öðr-
um útvarpsstöðvum, gerðum allt
aðra hluti í sjónvarpi – kynntum
plötuna á allt annan hátt með að-
eins eitt fyrir augum: að gera það
spennandi. Af því að einu sinni
var það ofboðslega spennandi að
gefa út plötu. Það er það örugg-
lega enn fyrir ungt band í fyrsta
sinn. En í rauninni held ég að
það sé minna spennandi en áður,
meira að segja fyrir ungt band.
Það fylgdi því ótrúleg spenna
hér áður fyrr svo við ákváðum að
gera það þannig aftur. Þannig að
það er eiginlega þetta sem þetta
allt snýst um.“
Þú hefur verið sakaður um að
snúast á sveif með þessu alþjóð-
lega stórfyrirtæki frekar en stóru
útgáfufyrirtæki...
„Sko, þú veist, þetta eru allt
alþjóðleg stórfyrirtæki. Um leið
og þú stígur fæti inn á skrifstofu
ertu kominn inn í fyrirtæki. Litlu,
sjálfstæðu útgáfurnar eru meira
að segja farnar að haga sér eins
og stórfyrirtæki. Það skiptir mig engu máli.
Það sem maður er að leita að er tæki til að
koma tónlistinni til fólksins og auðvitað hlýt-
ur það að vera búðir eða verslanakeðja eða
tölvukerfi. Því fleira fólk sem þú vilt ná til,
því stærri vél þarftu að fást við. En ef vélin
er spennandi held ég að það sé ekki höfuð-
atriði.“
Heldurðu að þetta sé enn einn naglinn í
líkkistu stóru plötuútgáfufyrirtækjanna?
„Já. David Kahne sagði að stóru útgáfufyr-
irtækin – guð blessi þau, af því að, þú veist,
þau eru allt í lagi, þetta er gott fólk, þau hafa
misst fótanna svolítið og eru í dálitlu panikki
og vita ekki alveg hvað er í gangi – hann sagði
að þau væru eins og risaeðlur sem sætu og
ræddu um loftsteininn. Og það er dálítið til
í því. Fyrirtækin myndu meira að segja segja
þér það sjálf. Ég meina, þetta ER allt að breyt-
ast. Þetta er breytilegur heimur. Og nú er stór
hluti tónlistar keyptur í gegnum netið, heil-
mikið er keypt í stórmörkuðum, kaffihúsum
og þar fram eftir götunum; þetta snýst ekki
lengur um plötubúðir. Þannig að hugmynd-
in var annað hvort að breyta því eða ekki. Og
fyrir mér passaði hugmyndin um að gera eitt-
hvað öðruvísi vel við það allt.“
Finnur þú enn fyrir þrýstingi á þig að koma
með nýja vöru á markað? Er eftirspurn eftir
henni...
„Já, þetta er það sem ég geri. Og ég gæti
ekki tekið þær upp sjálfur, ef það er það sem
þú átt við. Ég gæti vel tekið þær upp á litla
kassettu og demó og það væri í fínu lagi.
En, þú veist, kommon maður, ég veit að það
eru nógu margir þarna úti sem myndu vilja
hlusta á þær. Það er ekki eins og það sé enginn
þarna. Og svo, þú veist, þetta er spurning um
hvað maður gerir. Það er alltaf sama ástæðan
fyrir því að maður gerir hlutina. Af hverju vill
ungt band að fólk hlusti á það? Vegna þess að
þau halda að þau séu góð og þetta er það sem
þau gera, þannig að þau fara út og þau spila.
Og ef þau eru heppin búa þau til plötu með
lögunum eða fara á MySpace eða eitthvað.
Þú kemur lögunum út. Það er málið, bara að
koma þeim út. Já, þetta er eins konar fíkn, en
þetta er góð fíkn.“
Hefur þú sjálfur tekið þátt í MySpace-bylt-
ingunni?
„Nei. (Hlær.) Ég er með mína eigin
MySpace-síðu, ég er með eina sem heitir
Meyesight. En mér finnst þetta góð hugmynd,
allt þetta dót; það er einhvern veginn gott að
fólk hafi allan þennan aðgang að þessu öllu.
Ég er ekki mikill tölvumaður, alls ekki. Það
eina sem ég notast við er tónlistarforrit sem
ég nota til að semja tónlist þannig að ég er
Föstudagur 10. ágúst 200724 Helgarblað DV
Hann hefur verið í kastljósi fjölmiðlanna allan sinn 45 ára starfsferil, nú sem aldrei fyrr, en öllum þykir vænt um uppáhalds Paulinn sinn. Hvort sem það er sæti úfinkollurinn með dádýrsaugun,
heimakæri fjölskyldumaðurinn eða þjóðardjásn
Breta, þá er hann í svo miklu uppáhaldi hjá okkur
öllum að það er fátt sem við vitum ekki um einn
mesta tónlistarmann samtímans.
Hann bjóst
ekki við að á
sér yrði tek-
ið með silki-
hönskum og
við áttum í
vændum eitt
opinskáasta
viðtal sem
hann hefur
veitt í fjölda
ára.
Allir
eiga sinn
uppáhalds
Paul
McCartney