Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.2007, Qupperneq 26

Föstudagur 10. ágúst 200726 Helgarblað DV
seinna, þegar hann fór í gegnum uppgötvun-
artímabilið sitt urðu textarnir hans enn opin-
skárri og persónulegri. Það var aldrei litið svo á
að þú værir opinskár textahöfundur heldur að
þú værir meira fyrir melódíur og að segja sögur.
Þessi plata er mjög opinská; það er eins og þú
sért að svipta hulunni af sál þinni. Myndir þú
segja að þetta sé hinn raunverulegi þú?
„Já, sennilega. Þetta er samt ferli sem mað-
ur gerir sér kannski ekki alveg grein fyrir sjálfur
vegna þess að maður er bara að lifa lífinu. Ég
og John skilgreindum okkur aldrei á einn eða
annan hátt, „ég er svona og hann hinsegin“,
það er bara eitthvað sem fólk heldur. Ég held
samt að að mörgu leyti sé það rétt, þú veist, af
því að John var eins og hann var og ég er eins
og ég er og við erum frekar ólíkir. Það er reynd-
ar ástæðan fyrir því að við náðum svona vel
saman: við bættum hvor annan upp. En, já, ég
held að þessi plata sé mjög opinská. Það sem
ég er að reyna að segja er að ég ætlaði ekkert
að vera eitthvað minna opinskár á hinum plöt-
unum, það er bara, ég veit ekki, kannski kom
þetta bara svona út á þeim tíma. Ég meina, að
semja lag um dauðann – það er lag sem heit-
ir The End Of The End sem fjallar einfaldlega
um „Daginn sem ég dey myndi ég vilja að
yrðu sagðir brandarar“ – það er frekar opin-
skátt. Það bara æxlaðist þannig að umfjöllun-
arefnin sem ég valdi eru þannig. Einhvern tíma
hefði ég fjallað um viðfangsefni eins og „Þegar
ég verð 64“ sem er í eðli sínu miklu léttara. Ég
heyri reyndar, augljóslega, það lag spilað frekar
oft um þessar mundir! (Hlær.) En þetta er alls
ekki svo slæmt lag. Þetta er einfaldlega tónlist-
artegund sem ég datt inn í vegna þess hvernig
ég er gerður. En ég er ánægður með að ég gerði
það. En svo ég svari spurningunni, já, ég held
að þessi plata sé opinskárri. Ég ætlaði ekki að
gera hana þannig, hún bara varð það.“
Eitt lagið á nýju plötunni þinni, Vintage
Clothes, er með frábæran takt, svona nútíma-
lega, taktfasta endurtekningu, sem er kjörin fyr-
ir aðra tónlistarmenn að endurhljóðblanda.
Þegar þú varst í Bítlunum notaðir þú nýjustu
tækni til að prófa þig áfram með hljóð en þessa
dagana er það svo að þær hljómsveitir sem eru
álitnar arftakar Bítlanna eru venjulega gítar-
bönd sem eru ekki að gera neitt nýtt. Ætti það
ekki að vera svo nú að slík tilraunastarfsemi
væri helst að finna í tækninni sem tengist dans-
tónlist?
„Þetta er rétt hjá þér. Það er þar sem þetta
gerist. Danstónlistin er kjörinn vettvangur fyr-
ir svona vegna þess að hún er með þennan
trans-takt sem endist í tíu mínútur svo það er
eins gott að fólk geri einhverjar tilraunir, ann-
ars verður þetta hrikalega leiðinlegt. Ef maður
semur hins vegar styttra lag er ekki svo auðvelt
að brjóta það upp og bæta einhverju öðruvísi
inn í lagið. Þannig að ég held að það sé örugg-
lega rétt að þetta gerist helst í danstónlist. Ég
hef alltaf haft áhuga á henni. Mér hefur alltaf
fundist frábært í Tomorrow Never Knows, að
bandið lúppar á Bítlalaginu Tomorrow Ne-
ver Knows. Það var eins og: „Já, þetta er það
sem ég er að gera í dag, sem er að gera eitt-
hvað áhugavert og spennandi.“ Þetta er auð-
vitað voða sjálfselskt en hvers vegna ekki? Ég
meina: hvers vegna ættirðu annars að semja
lög? Veistu, það er ekki til neins annars en að
kveikja í sjálfum sér. Á þessari plötu eru nokkur
fleiri atriði þannig, vegna þess að mig langaði
til að... Ég held að það sem þú ert að tala um sé
Mellotron-dæmið. Ég á enn gamlan Mellotron;
ég held að hann sé meira að segja fyrsti Mell-
otroninn! En hann hljómar æðislega! Þetta er
eiginlega ekki lúppa, en hljómar eins og lúppa,
svo þú getur fengið svona tilraunakennt hljóð.
Þetta er dáldið frumstætt dót. Sumt af því er
eins og við gerðum í Bítlunum, bara vegna þess
að ég hef ekki prófað það lengi.“
Í Bítlunum virtist bassaleikurinn þinn allt-
af betri eða melódískari í þeim lögum sem voru
ekki eftir þig. Var það vegna þess að þú hafðir
meiri tíma til að hugsa um hvað þú vildir gera
eða komu hinir með ábendingar?
„Þar er líklega, sko... ég gerði mér grein fyr-
ir að þegar einhver annar söng var það mitt
hlutverk að spila á bassann. Ég vissi að mitt
hlutverk var að spila á bassann til að styðja
við þann sem var að syngja en þegar ég var að
flytja mín eigin lög var það líklega eins og... ég
meina, ég er samt ekki viss um að þetta sé rétt,
þetta er þín túlkun á því. Ég þyrfti að fara aft-
ur og hlusta á öll lögin. Var ég leiðinlegri í lög-
unum mínum? En ef það er satt, sem það gæti
auðveldlega verið – vegna þess að ég kafa ekk-
ert sérstaklega ofan í þau – myndi ég halda að
það væri vegna þess að einhver annar er að
syngja og ég sæi mitt hlutverk þá sem bassa-
leikari og ég vil koma fram með eitthvað nýtt.
Þegar ég syng gæti svo verið að ég hugsaði með
mér: „Allt sem þú þarft að gera núna er að sjá
um bassaleikinn, félagi,“ og ég gæti hugsað
með mér: „Oh, ég verð að láta að mér kveða.“
Já, en hvar er þá góði bassinn? Taxman var góð-
ur, það var George...“
Lagið Something.
„Það var gott, það var George sem söng.
Come Together var gott, það var John, já, þetta
er sennilega satt!“
Í mörgum lögum George er það þannig að
það ber mest á þér í stuðningnum við hann,
hvort sem er með bassaleik eða í bakröddum.
Oft á maður erfitt með að greina framlag Johns.
Hversu mikinn stuðning veitti John lögum
George og hversu skapandi var hann í að koma
þeim í endanlegt form?
„Við studdum allt það sem hinir gerðu. Það
var enginn rígur þegar kom að því að gera hlut-
ina, þetta var bara spurning um hvað væri best
fyrir lagið. Margt af þessu var þriggja þátta sam-
hljómur og þá vorum það við þrír, ég, John og
George. Ég held ekki að neinn okkar hafi hjálp-
að meira til en aðrir. Við lögðum allir eitthvað af
mörkum. Þetta var bara: Hvað er best fyrir plöt-
una? Ég hef líklega... Þú skilur, ég, ég er áhuga-
samur, þannig að á Something er ég að radda
við söng George, kannski bara vegna þess að ég
fór eitthvað að gaula. Sennilega var það málið.
„Hvernig væri að radda þetta?“ Sennilega var
það bara út af því að ég hafði áhugann. John
kynni að hafa verið til í að grúva. Ef hann hefði
sagt: „Hvað með röddun hér?“ Sennilega hef
ég bara fengið hugmyndina fyrstur, eða eitt-
hvað svoleiðis, skilurðu? Þannig gerðist þetta.“
Þrátt fyrir að þú værir alltaf að prófa eitt-
hvað nýtt varð tónlist Bítlanna aldrei sjálfhverf
eins og oft virðist vera hættan með tilrauna-
kennda tónlist. Hvernig fóruð þið að þessu?
„Við vorum bara svona góðir. Við vorum bara
virkilega góðir. Við vorum bara virkilega, virki-