Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 43

41
brigðum óíríður maður. Neí hans var bólgið, kinnamar svarbláar og þrútn-
ar; bakið í kút. Hendur hans voru sérstakur heimur. Það var ekki aðeins
liturinn. Hann vantaði einn íingur á hvora hönd. En hann leyndi því ekki.
Hann stóð með þær krosslagðar, og fingur hans sáust greinilega, einn-
ig stúfarnir; óhreinir, digrir, eins og limir sakamanns á miðöldum. Líklegast
hefur hann slasazt þannig við vinnu sína, hugsaði ég. Líklegast er hann
hetjan, sem ekki mun hverfa úr huga mér jafnvel þótt ég setji endapunktinn
aftan við sjöunda bindið.
Þessar hugleiðingar mínar munu hafa varað mjög litla hríð. Þá sá ég hvar
maðurinn leit upp og horfði á mig. Hann horfði beint í augu mér, næsta
fjarrænu, hlutlausu augnaráði. Mér fannst ástæðulaust að líta undan. Ég
horfði á hann á móti, þó aðeins skamma stund. Mannfjöldinn var þögull.
Þá var það sem ég heyrði manninn tala til mín. Þessi úttaugaði verka-
maður fyrir aldur fram, hann ávarpaði mig. Hann einblíndi á mig, þeim
augum sem ég hafði fram til þessarar stundar haldið tjá von mannkynsins;
ég var ekki viðbúinn öðru. En augnaráð hans hverfðist. Það skeði örsnöggt.
Aftur greindi ég klið múgsins umhverfis; aftur var ég fjarri sjö binda skáld-
sögunni um verkalýðinn. Og fyrr en mig varði heyrði ég manninn tala til
mín. Hann sagði: Þér þýðir ekkert að góna á mig; ég er ekki svoleiðis.
Ég stóð silalega á fætur aftur og kenndi hrolls í hráslaganum. Andartak
þagði ég; brosti síðan dauft, og sagði: Mjög slæmt. Ég efast um að ég bíði
þess bætur.
Hann stóð gleitt, setti nú hendur í buxnavasana, og sagði: Það vita allir,
hvemig ÞU ert.
Ágætt, sagði ég. Ég hef alltaf viljað, að allir þekktu mig, einmitt eins og
ég er.
Vertu ekki að snúa út úr, sagði maðurinn. Þú ert frægur.
Stórfínt, sagði ég. Mig hefur alltaf langað til að verða frægur.
Mikill kurr í mannfjöldanum.
Þú ert aumingi og einskisvirði, sagði hann. Þú ert ekki þess umkominn
að vera dómari aldarinnar.
Takk, sagði ég. En nú vil ég fara að komast heim. Ég þarf að vinna í nótt.
Þú hefur tekið málsstað úrhraksins og glæpamannanna, hélt maðurinn
rrfram.
Ekki samt þeirra ríku, þrætti ég. Ekki hinna einu sönnu glæpamanna. En
ég tek stundum upp hanzkann fyrir þá sem eru misskildir.
Svei! sagði maðurinn.
Þá var það sem skræk rödd barst utan úr hópnum. Ég leit upp og sá nú
aftur dökkklædda öldunginn með biblfuna. Hann bar enn helgidóm sinn fyr-
ir brjóstinu, en talaði ekki latínu lengur. Hann æpti af lífs og sálar kröft-
um, bar ótt á, og mátti þó minna heyra en það, að hann beindi orðum sínum
að mér, er hann kallaði út yfir mannfjöldann: Hann vill engu góðu hlýða.
Hann er guðsspottari allra alda. Hann umgengst farísea og tollheimtumenn.
Hann á að vinum siðspillta menn. Hann hlýtur að vera einn af þeim sjálfur.
Hann er stórsyndari. Handtakið hann!