Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 52

50
izt ctð loka augunum til fulls og þau störðu ankannalega uppí loftið, þrútin og
blóðhlaupin.
Hvernig vildi það til? spurði hún og horfði stöðugt í þetta dóna andlit.
Hann fór með Birni á bátnum út með netið. Það hvolfdi undir þeim, Björn
komst á kjöl en Vigfús heitinn flæktist í netinu. Við náðum honum ekki fyrren
seint og síðar meir. Það var vonlaust.
Ég hef heyrt að drukknun sé góður dauðdagi, sagði Hildur og horfði enn
í andlit eiginmanns síns. Viljið bera hann inní rúm.
Þöglir lyftu þeir byrði sinni á ný og kjöguðu inn. Það var pollur á hellunum
þarsem líkið hafði legið. Þeir báru félaga sinn inn gegnum þröngar og lágar
dyr, fyrir horn og útskot unz þeir höfðu bisað honum inní hjónakames og
lögðu hann í rúmið. Hildur gekk á eftir þeim, staðnæmdist við rúmstokkinn
og tók í nákalda hönd líksins. Bændurnir stóðu í hnapp fyrir aftan hana.
Þeir voru vandræðalegir og forðuðust að líta hver á annan. Sá sem áður
hafði haft orð fyrir þeim hóf máls á ný:
Viltu ekki að við sendum eftir prestinum undireins, Hildur mín?
Nei.
Hann verður hvort sem er að koma, sagði bóndinn og klóraði sér í hnakk-
anum.
Hann getur komið á morgun ef hann þarf endilega að koma, sagði Hildur.
Ég vil ekki sjá neinn mann í kvöld.
Ég vona Hildur mín að þú sért ekki gröm úti okkur. Það má Guð vita að
við gerðum allt sem í okkar valdi stóð. Ég hefði frekar kosið að fara sjálfur
en bera Vigfús svona heim.
Bændurnir umluðu eitthvað.
Ég er ekki að ásaka ykkur, vinir, sagði Hildur. Ég veit þið hafið gert allt
sem þið gátuð. Ég þakka ykkur fyrir það. Lofið mér að vera í friði.
Þeir muldruðu kveðjuorð og drógust út einn og einn.
Ég bið prestinn að líta inneftir á morgun, sagði formaður þeirra. Ertu viss
um að þú viljir engan sjá. Ég veit hún Ingibjörg mín kemur strax til þín óðaren
hún hefur frétt um þetta.
Ég vil vera ein í kvöld, sagði Hildur og eitthvað í rödd hennar aftraði
bóndanum frá að segja nokkuð meira. Hann drattaðist út á eftir félögum
sínum. Þeir stóðu í hnapp á hlaðinu og biðu hans. Eiríkur stóð skammt frá
þeim. Ekkert orð hafði farið á milli þeirra en bændurnir skotruðu augunum
til hans og einn þeirra spýtti um tönn. Svo gengu þeir allir í hóp niður túnið,
niður dalinn heim á bæi sína. Eiríkur horfði á eftir þeim unz þeir voru horfnir
sjónum, löngu eftir það stóð hann í sömu sporum og horfði útí bláinn. Hann
fann komið við fótinn á sér, hann leit niður og sá hundinn hjúfra sig aumk-
unnarlega að honum. Hann beygði sig og klóraði hundinum bak við eyrun.
Svo reis hann upp seinlega og gekk inní bæinn.
Hildur sat ennþá á rúmstokknum og hélt í höndina á eiginmanni sínum.
Hún hafði ekki reynt að loka augum hans og Eiríki fannst hann horfa á sig
og glotta. Hann staðnæmdist í dyrunum en Hildur lét ekki á sér finna að hún
væri hans vör.