Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 55

Agnar Þórðarson:
Það byrjaði með því, að náttkjól frúarinnar var stolið. Um hábjartan dag
hvarf náttkjóllinn af snúrunum á baklóðinni, svartur náttkjóll, sem eigin-
maðurinn hafði gefið henni á 5 ára brúðkaupsdegi þeirra. Náttúrlega var
ekki hægt að gruna nokkum í húsinu um að hafa valdið þessu hvarfi, og
gamla konan í kjallaranum, sem alltaf fylgdist með öllu, sem gerðist þar í
nágrenninu, hafði ekki orðið vör við nokkurn ókunnugan á baklóðinni allan
þann dag.
Hjónin töluðu um þetta yfir kvöldkaffinu, og eiginmaðurinn sagði þá frá
því, að hann hefði haft meira fyrir því að útvega svarta náttkjólinn en nokkra
aðra gjöf, sem hann hefði gefið henni. Þú varst svo koddaprúð í svarta nátt-
kjólnum, sagði hann með söknuði, ég vildi heldur að bezta kjólnum þínum
hefði verið stolið.
En ekkert upplýstist í málinu, og þau hefðu áreiðanlega alveg gleymt svarta
náttkjólnum, hefðu ekki aftur horfið hlutir.
1 þetta sinn var það úr geymslunni. Eiginmaðurinn ætlaði í útilegu með
kunningja sínum, en þá fyrirfannst svefnpokinn hvergi. Þau leituðu dyrum
og dyngjum, en hann var gjörsamlega horfinn. Við rannsókn málsins kom
í ljós, að geymslan var alltaf ólæst, lykillinn að henni fyrir löngu týndur, og
það var samstundis ákveðið að láta setja nýjan lás.
En svefnpokinn var jafn-týndur fyrir því, þessi forláta æðardúnssvefnpoki
með rennilás eftir endilöngu — og æðardúnninn alltaf að hækka í verði. Qamla
konan í kjallaranum kom upp á loft og drakk hjá þeim kaffi um kvöldið —
og þau ræddu langt fram á nótt hvernig á þessum dularfullu hvörfum gæti
staðið án þess að finna samt nokkra skýringu — nema þá einu skýringu,
sem raunar lá alltof beint við, að hér væri slóttugur og bráðhættulegur þjófur
á ferðinni.
Eiginkonan vildi umsvifalaust láta hringja niður á næturvarðstofu og til-
kynna lögreglunni þessi válegu tíðindi: bíræfinn þjófur kominn í hverfið.
Þeim ber skylda til að ábyrgjast, sagði hún, þeim ber skylda til að ábyrgj-
ast. Til þess höfum við lögregluna.
Hún stóð með heymartólið í hendinni, en eiginmaðurinn, sem var meiri
skapstillingarmaður en kona hans, gekk til og sagði með hægð:
— Við skulum heldur bíða með það til morguns.
— En þá getur það orðið of seint, sagði frúin, hverju gæti hann ekki stolið
nú í nótt?
En gamla konan studdi sjónarmið húsbóndans, þar sem nú væri framorðið,