Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 59

57
honum þótti vænt um ctð geta verndað hana. En þegar hann var kominn niður
á lögreglustöðina var hann aítur orðinn óeðlilega ör og hávær.
Honum fannst einhvern veginn, að nú væri hann orðinn svo nátengdur
lögreglustarfinu, að hann hefði rétt til að gera sig heimakominn.
— Ég hefði einhvern tíma gaman að fá að skoða hjá ykkur fangaklefana,
öagði hann kumpánlega við lögregluþjónana, en þeir urðu dálítið hissa
á svipinn og horfðu hver á annan.
Eiginmaðurinn dró hróðugur upp lyklakippuna og lagði á borðið fyrir fram-
an varðstjórann sem sönnunargagn, en þess gerðist raunar ekki þörf. Piltur-
inn játaði vafningalaust að hann hefði verið að leita sér að peningum fyrir
sígarettum, en neitaði því hinsvegar með öllu að hafa stolið þar nokkru fyrr.
Yfirheyrslan tók ekki langan tíma og varðstjórinn lét leiða piltinn fram.
— Já við könnumst við drenginn, sagði varðstjórinn, hann er af vandræða-
heimili. Og nú las hann upp úr bók sinni stuttorða skýrslu.
Eiginmaðurinn reyndi að beita athyglinni og hlusta, en móðurinn þvarr og
fjaraði út í honum.
— Faðirinn ókunnur. Móðirin byggi með manni, óreglusömum, oft vinnulaus-
um. Þrjú ungböm. Mikið ósamkomulag milli drengsins og stjúpans ... uppeldi
barnanna óforsvaranlegt ... barsmíðar, en móðirin neitaði að sleppa þeim
frá sér ... betrunarheimili ...
Og eiginmaðurinn sá skyndilega allt fyrir sér.
— Nei, greip hann fram í fyrir varðstjóranum, sleppið drengnum, gerið
það fyrir mig að setja hann ekki inn.
-— Hann er of ungur til þess, svaraði varðstjórinn, við látum bara aka honum
heim.
— Og látið ekki móður hans vita af þessu, bað hann enn, ég tek kæruna
aftur.
Hann vildi nú allt til vinna að farið yrði sem mildilegast með þennan vand-
ræðapilt.
Strákurinn stóð frammi á ganginum, þegar hann kom út frá varðstjóranum.
Lögregluþjónamir höfðu gefið honum sígarettu, og hann blés reyknum kæru-
leysislega frá sér.
— Komdu til mín ef þú ert í vandræðum, hvíslaði eiginmaðurinn flaumósa
að piltinum og laumaði nokkrum samanvöfðum tíköllum í lófa honum, ég
skal þá sjá hvað ég get gert.
— Allt í lagi, sagði unglingurinn og gapti fánalega, svo að í ljós komu
gisnar tennur í þykku tannholdinu. Hann stakk seðlunum á sig án þess að
líta á þá og hélt áfram að reykja eins og ekkert, sem fram færi í kringum
hann, kæmi honum neitt við. Hann smellti í góm og glotti háðslegja um leið
og eiginmaðurinn hneppti að sér vetrarfrakkanum, hagræddi treflinum og
bauð góða nótt.
Eiginmaðurinn skellti þungri hurð lögreglustöðvarinnar og gekk út í heiða
og kalda vetramóttina.
Nei, þetta gat ekki verið þjófurinn, sem öllu hafði stolið — aðeins hrakið
og útskúfað unglingsgrey. Þjófurinn, þessi mikli þjófur léki enn lausum hala.