Árbók skálda - 01.12.1956, Side 65

63
erfiðastur allra bankastjóra á Islandi, ósvikin hrollvekja frá hvirfli til ilja.
Ég hef talað við mann sem segist hafa talað við þennan bankastjóra án
þess að sjá af honum tangur né tetur ofan nafla. Þegar hann var búinn að
bera upp erindið, rumdi í bankastjóranum. Það var auðvitað neikvætt en
ekki jákvætt rum. En bankastjórum er vorkunn. Biðstofurnar þeirra eru full-
ar út úr dyrum af dauðhræddu fólki. Ef þeir segðu já við eina biðstofufylli,
yrðu þeir að segja á næsta bankaráðsfundi: „Heyrið mig annars, góðir háls-
ar, ég lánaði fjörutíu og fimm milljónir í gærmorgun." Svo eru líka til banka-
stjórar sem hvorki geispa, sífra, urra né lesa blöð í vinnutímanum. Þeir segja
bara nei.
Fjáður maður getur byggt hús án þess að eiga innblásna eiginkonu. Öðru
máli gegnir um þann sem byggir af vanefnum. Honum bráðríður á að kon-
an sé innblásin. Með innblæstrinum á ég við að hún sé einskonar samsuða
af Bergþóru og Þuríði formanni og sjái húsið í hillingum. Það eru tólf bíl-
hlöss af rauðamöl undir húsinu okkar. Konan mín fór sínum mjúku hönd-
um um hvert einasta korn. Hún varð mótatimburshreinsunarmeistari Sunn-
lendingafjórðungs 1954. Hún hreinsaði 15.000 fet af uppslætti. Mótatimburs-
hreinsun fylgja ferlegir rykmekkir. Þegar konan mín var í essinu sínu, var
eins og atomsprengja hefði fallið á hverfið. Ég hef sterkan grun um að hún
hafi verið atvinnu-timburhreinsari í fyrra lífi. Kannski í Omsk. Við værum
forrík ef hún vildi leggja þetta fyrir sig.
Mig langar að segja dálítið frá þeim dögum í lífi húsbyggjandans þegar
heimsendir er í nánd. Þeir eru að jafnaði tveir í viku. Heimsendir vofir yfir
þegar smiðurinn heimtar 300 fet af 1" sinnum 5" og hún er ekki til í bænum.
Það eru óskráð lög í Félagi íslenzkra timburkaupmanna að timburverzlanir
megi ekki eiga þær stærðir sem beðið er um. Ef þig vantar eina tommu sinn-
um fimm, þá seldist síðasta spýtan í gær. Hinsvegar eru til 800.000 fet af
einni sinnum sex og einni sinnum fjórir. Það þýðir ekkert að reyna að koma
þeim á óvart. Ég spurði einu sinni mjög sakleysislega hvort þeir gætu selt
mér fáein fet af einni sinnum sex. „Ekki til," sagði afgreiðslumaðurinn hróð-
ugur, „en þú getur fengið eins og þú vilt af einni fimm og einni sjö." „Ha!
þarna lék ég á þigl" hrópaði ég sigri hrósandi. „Mig vantar einmitt eina sinn-
um sjö!" „Eik?" spurði maðurinn þurrlega.
Það er yfirvofandi heimsendir þegar .maður er búinn að semja við dúk-
lagningarmann og hann stendur með límdallinn inni á gólfi og gólfdúkur-
inn er suður á Italíu. Það eru álög á íslendingum að þeir eiga alltaf efni í
hálft hús, aldrei efni í heilt hús. Það er auk þess alveg undir hælinn
lagt hvorn helminginn þeir geta byggt. Þegar ég þurfti að kaupa hreinlætis-
tækin í húsið, fékkst ekki eitt einasta baðker. Hinsvegar draup vatnssalerni
af hverju strái. Ég hefði getað sett upp stærsta almenningsklósett á norður-
hveli jarðar. Um skeið fékkst ekki þaksaumur þótt gull væri í boði. Menn
tóku menn afsíðis og hvísluðu: „Attu þaksaum, væni?" Þegar saumurinn kom,
hvarf allt bárujárn af markaðnum.
Ofnar? Það fréttist að maður væri farinn til Austur-Þýzkalands að semja
um kaup á ofnum. Það fylgdi honum blessun allra landsmanna. Svo leið