Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 85

Friðjón Stefánsson:
t
Kveðjur
Allt þurfti að vera mér andstætt þennan sólbjarta sunnudagsmorgun. Ekk-
ert ónotað rakblað finnanlegt, engin almennileg sápa, skórnir allir forugir
og hatturinn hvergi sjáanlegur, en það þýddi, að ég hefði gleymt honum
einhvers staðar úti í bæ í gærkvöldi eða nótt. Timburmennirnir ætluðu að
gera út af við mig. En það var allt á sömu bókina lært. Eftir að hafa lagt á
mig vítiskvalirnar, sem rakstrinum fylgdu, náð í bíl og látið aka mér til Kidda
til þess að fá hjá honum eitthvað að drekka, uppgötvaði ég, að hann var
ekki heima. Dóttir hans, á að gizka tólf ára, kom til dyra með amrandi og
slefandi kornbarn á handleggnum.
— Hann er ekki heima — en mamma er heima. Og svo bætti hún við með
lægri röddu:
— Var það eitthvað sérstakt, flaska eða þess háttar?
— Já, það var nú einmitt lóðið. Blessuð lofaðu mér að tala við móður þína.
Ég beið um stund. Karlinn var auðvitað inni að sitja af sér. Kannske kerl-
ingin gæti bjargað mér?
— Góðan daginn, sagði ég auðmjúklega, þegar hún birtist í gættinni.
— Daginn.
— Væri nokkur leið til þess að þér gætuð hjálpað mér um koníaksflösku?
Snöggt, rannsakandi augnatillit.
-r- Ætli það ekki. Komið þér inn fyrir. —• Hundrað og sjötíu. Takk.
— Þakka yður kærlega fyrir frú, þetta var góður greiði.
Hún glotti.
— Verið þér sælar.
Ég þrælaði tappanum úr flöskunni strax og ég kom út í bílinn og saup á.
Mér veittist erfitt að drekka koníakið óblandað. En ég hætti ekki fyrr en ég
hafði komið niður sem svaraði einu staupi. Þá lét ég tappann í flöskuna og
stakk henni ofan í skjalatöskuna mína. Síðan lét ég aka mér suður á flug-
völl.
Ég ætlaði þangað til þess að kveðja son minn, sem var að fara í sveitina
til afa síns og ömmu — tengdaforeldra minna fyrrverandi. Við móðir hans
vorum nefnilega skilin. Hún hafði lent í Kananum og var á förum vestur um
haf til þess að gifta sig þar aftur. Það var meiningin, að hún kæmi með dreng-
inn á flugvöllinn, og þar myndum við hittast og geta kvatt hann bæði. Hún
hafði verið að tala um að fá hann vestur, þegar hún væri gift og farin að
búa. En ég vonaði, að það yrði ekkert af því og taldi hann betur kominn
L