Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 92

90
höfn einkenndi hvern einasta morgun í vitund Tímóteusar. Hann þekkti hverja
hreyfingu, slípunina, áhaldaglamrið, og á bakvið ólundarlegt gjálfur vatns-
ins í leiðslunum. Þvínæst heyrði hann hurðinni skellt og taktfast fótatak frá
baði til svefnhuss (þetta heyrði hann uppi yfir sér því nú var hann setztur
til borðs). Inniskór föður hans voru óþjálir og harðleiknir rétt eins og hann
gæti ekki slakað á þessari harðneskju í fari sínu, jafnvel ekki við ömurleg-
asta einkasýsl að morgni dags.
Morgunverðurinn var þegjandaleg og hrollköld máltíð. Systur hans voru
enn á ráðlausu stjái uppi á loftinu, en við hinn borðsendann gnæfði faðir
hans fullklæddur. Hann bauðst aldrei til að rétta neitt á borðinu, svo Tímó-
teus kaus heldur að drekka teð sykurlaust en biðja föður sinn að rétta sykur-
kerið,. því faðir hans notaði það til að styðja dagblaðið sem hann las af
þessari líka áfergjulegri athygli. Strax og Tímóteus sá sér fært renndi hann
sér ofanúr stólnum og fór upp til móður sinnar að kyssa hana í kveðjuskyni
áður en hann færi í skólann.
,,Mundirðu nú eftir að kyssa föður þinn?"
„Já mamma," laug hann.
,,Þú ert góður drengur. Ég vona þú hafir ekki truflað hann við matborðið.
Hann hefur svo margt að hugsa."
„Nei mamma. Vertu sæl, ég er að verða of seinn."
Svo kyssti hann hana og flýði. Þessi vanmáttuga fjálglega ástúð hennar
gerði honum dálítið þungt fyrir brjósti. Alltaf var hún að klifa á því að sér
þætti vænt um hann. Jafnvel þó hún hefði orðið svona veik að honum þá brá
hún honum aldreí um það. Þó ekki væri. Hún fann sér skylt að hjálpa honum
að komast af við föður sinn því eins og hún sagði oft þá virtist hann saka
drenginn um að vera valdan að vanheilindum hennar. Já það hafði hann
raunar verið, á vissan hátt. En við verðum að vera þolgóð að bera okkar
kross, flíka því sem minnst, og taka öllu.
Þegar litli útitekni snáðinn hann Tímóteus sat í strætisvagninum klæddur
steingráum einkennisfötum skólans, hlammar sér utan í hann holdugur mað-
ur með stórt dagblað. Tímóteusi varð enn á ný hugsað til föður síns, hann
endurlifði einstök atvik hinna brösóttu og agasömu samskipta þeirra.
hann var að koma ofan á sunnudagsmorgun
„Tímóteus varst það þú ..."
„nei"
„hvað áttu við með nei?"
„ég gerði það ekki"
„gerðir ekki hvað?"
„það sem þú ætlar að skamma mig fyrir"
„komdu upp" sagði hann
raksápuhylkið var allt götótt, hann hafði
pikkað það hroðalega með skærum um morguninn,
refurinn reitt ljónið til reiði
„gerðir þú þetta?”