Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 103

101
prófessor, og hún.hlustaði stundum. En hún stóð sig líka að þeirri léttúð að
vera að horfa á hina spengilegu spanjóla með hin dularfullu dökku ský um
augun sem þeir horfa gegnum eins og gufu upp af nýbyrluðum afmorsdrukk.
Það var krassandi að ímynda sér frægan matador sem hallar sér yfir horn
t nautsins á sannleikans stundu hora de verdad og hæfði með fyrstu sverðs-
stungu inn í hið tragíska hjarta nautsins, og gleymdi að hlusta. Hún tók
ekkert eftir því að á slíkum stundum var það nautshjarta sem sverðsstung-
an nísti í brjósti hins margfróða vinar hennar og landa Terry.
Þau voru komin að vínberjunum og hún hlustaði á þann nýja vin sem
Parísarborg hafði sent þeim segja frá nautaatshátíðinni árlegu í Pamplona
sem heitir Fiesta San Fermin og stendur í þrjá daga með beztu nautabönum
Spánar og kampavíni eins og hver vill hafa. Hann sagði frá því að nautin
eru rekin eftir þröngum götum og ærður borgarmúgurinn hleypur á undan
og á eftir og nautin vaða í þvöguna og stanga og drepa nokkra unga og
fallega menn sem gera þetta með glöðu geði (þó þeir séu stundum með
hjartað í buxunum) til að helga hinum fallegu ungu stúlkum sitt göfuga
hjarta. Hún gleymdi að horfa á Terry og fingur hans sem voru dálítið fattir
og hlusta á hann en sá vínberin bíða á diski Frakkans með grárri móðu á
sínum græna belgi og hlustaði.
Þá stóð Terry upp og skildi nokkur vínber eftir óétin og sagði ekki neitt,
það var móða á gleraugunum hans svo það lá við hann gengi á dyrastafinn.
Hvað átti þá að segja? Hún sagði: He is mad, hann er reiður; og yppti
► öxlum.
Þau gengu út að baðströnd eftir malarvegi í gulum sandskýjum sem bíl-
arnir æstu upp þegar þeir óku framhjá. Þeir voru flestir gamlir og hefðu í
öðrum löndum verið í gleymdri elli á skarnhaugum eða notaðir í brotajárn
en hér voru þeir lifandi kraftar í þjóðfélaginu.
Nokkrir hermenn frá Andalúsíu voru drukknir á veginum, einn söng Flam-
encos: andalúsískar söngþulur sem eru framhald af þeim óseðjandi eyði-
merkurtrega sem Márar festu í sál Spánar á þeim.sjö öldum sem þeir börð-
ust fyrir ríki sínu í þessu landi. En hvað þeir eru daprir! Hermaðurinn snerist
í dansi sínum og stappaði fótunum með ryk vegarins um sig eins og eim
úr sjóðandi nornapotti, og söng með öllum líkamanum: AY—AY—AY.
Pierre hugsaði:
Todo se ha roto en el mundo
No queda más que el silencio.
Garcia Lorca, bætti hann við.
Hinir hermennirnir fóru að stappa jámuðum gönguskóm niður í mjúkan
veginn, og klöppuðu hljómfallið með hörðum lófum þennan heita kyrra dag;
smávaxnir sveitadrengir í móleitum illa sniðnum hermannabúningum, illa
► vopnaðir og drukknir.
Það var ekki einu sinni svalí frá hafi, luralegir pálmar við veginn gráir
af rykinu. 1 fjarska urgaði strætisvagninn sorgmóðuglega og þungt, spor hans
hættu löngu áður en komið var á baðströndina. Köllin frá baðströndinni
bættust í tónverkið.