Félagsbréf - 01.07.1956, Síða 37

FÉLAGSBRÉF
35
Gaman er að bera saman tvö ljóð tveggja stórskálda þessa
tímabils, en það er Eldabuska, Jakobs Thorarensens og Konan,
sem kyndir ofninn minn eftir Davíð Stefánsson. Þetta eru
geysigóð kvæði hvort tveggja, fjalla um líkt efni, en eru jafn-
ólík og höfundar þeirra. Davíð heyrir konuna ganga hjá og
vinna verk sitt af skyldurækni og samvizkusemi. Skáldið finnur,
að hún er sett hjá í lífinu. Þessu er lýst af viðkvæmni og til-
finningahita, og endir hvers erindis verður sem andvarp:
Sumir skrifa í öskuna
öll sín beztu ljóð.
Kvæði Jakobs er hressilegt, tilfinningasemi engin. Hann er of
mikið skapgerðarskáld til að geta látið hjá líða að draga upp
mynd af eldabuskunni og skyggnast inn í líf hennar, — með
samúð, en ofurlítilli glettni um leið:
-f r
Situr hún lengi í sjafnardraumi,
sæl í liðnum vonaglaumi. —
Gæfan reyndist treg í taumi
og tryggðin eins og fiðrildið.
En tál og sorgir, þegið þið! —
En nú er eldabuskan komin að því að gráta, og skáldinu finnst
nóg um. Hann söðlar yfir og nær með því sterkum áhrifum:
hrekkur hún upp, því húsfreyjunni
hrjóta svarraorð af munni
Bezta súpa er brunnin við.
Þetta minnir á Heine. Mér virðist, að samúðin sé að lestri
loknum sízt minni með eldabuskunni en konunni, sem kyndir
ofninn, en ekki eru allir sammála um það. Það fer eftir skap-
gerð. En Jakob lýsir sjálfum sér vel í þessu kvæði. Hann er
tilfinningaríkur og fullur samúðar, en hann heldur þessum til-
finningum í skefjum, og ef honum finnst þær gera um of vart