Morgunblaðið - 15.03.2013, Blaðsíða 44
44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MARS 2013
✝ Þorvaldur Þor-steinsson fædd-
ist á Akureyri 7.
nóvember 1960.
Hann lést á heimili
sínu í Antwerpen
23. febrúar 2013.
Foreldrar Þor-
valdar voru Þor-
steinn Gunnar
Williamsson húsa-
smíðameistari, f.
1.12. 1921, d. 1.9.
2009, og Soffía Þorvaldsdóttir,
húsmóðir og bíóstarfsmaður, f.
6.5. 1924, d. 26.1. 2008. Systkini
Þorvaldar eru: 1) Jóna Lísa Þor-
steinsdóttir, kennari og prestur,
f. 21.5. 1946. Synir hennar og
Jóns Kristins Arasonar eru Ari
Kristinn, f. 1968, og Þorsteinn
Gunnar, f. 1971. Sonur hennar
og Guðna Stefánssonar er Stef-
án, f. 1984. Seinni maður Jónu
Lísu var Vignir Friðþjófsson, f.
1941, d. 21.4. 1997. 2) Gunnar
Þorsteinsson, félagssálfræð-
ingur og rithöfundur, f. 25.3.
1950, eiginkona hans er Mjöll
Helgadóttir Thoroddsen, f.
1959. Börn þeirra eru Össur, f.
1982, Soffía, f. 1990, og Gunnar
Örn, f. 1992, d. 18.2. 2012. 3)
Margrét Þorsteinsdóttir hjúkr-
unardeildarstjóri, f. 7.1. 1955,
eiginmaður hennar er Guð-
mundur V. Gunnlaugsson, f.
1947. Börn þeirra eru Ólafía
Kristín, f. 1980, Gunnlaugur
Víðir, f. 1983, og Þorsteinn
Helgi, f. 1989.
Fyrri eiginkona Þorvaldar
hélt yfir 40 einkasýningar á Ís-
landi og í Evrópu auk þátttöku í
tugum alþjóðlegra myndlist-
arviðburða. Sýning á nýjum
verkum Þorvaldar í Listasafni
Íslands var í undirbúningi þegar
hann lést og sömuleiðis bækur
um fjölbreyttan listferil hans.
Fjölhæfni Þorvaldar í myndlist-
inni var mikil og breiddin í rit-
verkum hans var ekki minni.
Hann skrifaði bækur, leikrit og
einþáttunga, ritverk í fullri
lengd eða örverk, til útgáfu, fyr-
ir leiksvið, útvarp eða sjónvarp
og jöfnum höndum fyrir börn og
fullorðna. Barnabækur hans
nutu sérstakra vinsælda og sög-
urnar um Blíðfinn voru þýddar á
mörgum tungumálum. Á meðal
sviðsverka Þorvaldar er Skila-
boðaskjóðan og leikritið And
Björk of course sem sett var upp
í Borgarleikhúsinu og sýnt hef-
ur verið víða í Evrópu. Fyrir það
verk hlaut hann Grímuverðlaun-
in sem besta leikskáld ársins
2002 og var tilnefndur til Nor-
rænu leikskáldaverðlaunanna.
Þorvaldur stofnaði ásamt eig-
inkonu sinni framleiðslu- og
fræðslumiðstöðina MPP ehf. ut-
an um listsköpun þeirra og
tengd verkefni hérlendis og er-
lendis. Á meðal þeirra var fjöl-
breytt fyrirlestra- og nám-
skeiðahald fyrir einstaklinga og
fyrirtæki undir merkjum
kennsla.is, hugmyndasmíð,
textagerð, lestur inn á ljós-
vakaauglýsingar og fleira sem
Þorvaldur tók að sér. Þorvaldur
var forseti Bandalags íslenskra
listamanna árin 2004-2006 en
varð að hverfa frá því verkefni
sökum veikinda.
Þorvaldur verður jarðsung-
inn frá Hallgrímskirkju í dag,
15. mars 2013, kl. 13.
var Ingibjörg
Björnsdóttir leik-
kona, f. 11.10. 1949,
d. 3.9. 2001. Þau
skildu. Dóttir Ingi-
bjargar og
uppeldisdóttir Þor-
valdar er Sigrún
Jónsdóttir, f. 16.11.
1969, sambýlis-
maður hennar er
Ari Harðarson, f.
19.6. 1979. Sonur
þeirra er Stígur, f. 2006. Dóttir
Sigrúnar er Arney Ingibjörg
Sigurbjörnsdóttir, f. 1994.
Eiginkona Þorvaldar er Hel-
ena Jónsdóttir, danshöfundur og
kvikmyndagerðarkona, f. 26.7.
1968. Sonur hennar og uppeld-
issonur Þorvaldar er Dagur
Benedikt Reynisson, f. 12.10.
1993. Foreldrar Helenu eru Elín
Heiðdal, f. 1942, og Jón Bald-
vinsson, f. 1942. Eiginkona Jóns
er Signý Jóhannsdóttir, f. 1951.
Þorvaldur ólst upp á Ak-
ureyri. Hann nam við Mennta-
skólann á Akureyri og í kjölfar
þess við Myndlistaskólann á Ak-
ureyri 1977-1981. Hann stundaði
nám í íslensku, bókmenntum og
heimspeki við Háskóla Íslands,
lauk prófi frá nýlistadeild Mynd-
lista- og handíðaskóla Íslands
1987 og meistaraprófi frá Jan
Van Eyck Akademie í Maast-
richt í Hollandi 1989. Þorvaldur
starfaði sem myndlistarmaður
og rithöfundur og hlaut fjöl-
margar viðurkenningar víða um
heim fyrir listsköpun sína. Hann
Hvað get ég sagt?
Þetta er alveg hryllilegt.
Alveg ótrúlegt.
Ég er orðlaus.
Hvað segir maður þegar maður
missir pabba sinn í annað sinn?
Pabba sem var aðeins tvítugur
þegar hann tók að sér að ala mig
upp ellefu ára gamla.
Pabba sem var aðeins 24 ára
þegar hann huggaði mig eftir að
Nonni pabbi dó.
Stjúppabbi, fósturpabbi, upp-
eldisfaðir, eða hvað sem það heit-
ir … pabbi bara samt, hinn pabbi
minn …
Þú varst Dyntur og ég Strúna.
Gælunöfn voru vinsæl heima hjá
okkur og sum festust við. Þessi tvö
lengst, og fyrir okkur bæði hvort
til annars. Þín fallegu og skemmti-
legu bréf og smásendingar til mín
eru kvittuð með „Þinn Dyntur“.
„Það mætti halda að þið væruð
blóðskyld !“ sagði mamma bros-
andi. Sporðdrekarnir tveir með
Voginni. Ég var svo glöð þegar hún
sagði þetta því þannig leið mér. Við
föttuðum hvort annað og skildum
hvort annað svo oft án orða, sem
var svo gott … því þú varst pabbi
minn þótt þú værir líka fóstur-
pabbi minn. Tvöfaldur bónus.
Heppin ég!
Takk endalaust fyrir allar þess-
ar myndir, þessi ljóð og þessar sög-
ur sem þú gafst mér og afabörn-
unum þínum.
Arney þín á ómældan fjársjóð
sem aldrei hverfur, sem betur fer.
Arney Ingibjörg, sem hefur
ferðast á blíðfinnsku út um heim
allan, elsku afastelpan þín góða og
stoltið þitt blíða. Dásemdarmynd-
ir, orð þín, ljós þitt og afaljóð til
hennar munu ylja henni alla ævi.
Og hún mun syngja þessi ljóð síðar
fyrir þig, vittu til.
Stígur á líka sínar myndir og
ljóð, upplýstan alheimshnött og
minningar sem kveikja munu ljós,
alheimsafaljós …
Nú sit ég hér dofin í enn eitt
skiptið. Baklandið endanlega horf-
ið, minningarnar aðeins eftir. Glitr-
andi perlur, gimsteinar og brot
sem aldrei munu hverfa. Dýrmæt-
ar minningar. Fallegar, góðar,
hversdagslegar, styrkjandi, hlýjar,
fræðandi, gefandi, magnaðar,
knúsandi, kaldhæðnar, gylltar, of-
hlaðnar, íhugular, sorglegar, svart-
ar, himneskar, vanmáttugar, djúp-
ar, dásamlegar, erfiðar,
brothættar, endalausar, óþolin-
móðar, hláturmildar, ómetanlegar,
ómetanlegar, ómetanlegar minn-
ingar umfram allt.
Hvað get ég sagt?
Hvað get ég eiginlega sagt til
huggunar okkur sem eftir stönd-
um brotin og buguð?
Vanmáttug og vantrúa, öll sem
eitt, fjölskylda og vinir …
Elsku hjartans Dyntur minn,
Þorvaldur, fóstri, vinur og faðir …
Vaki allar góðar vættir yfir þér.
Elska þig.
Þín
Sigrún.
Elsku, yndislegi og besti afi
minn.
Takk fyrir að opna fyrir mér
augun í sambandi við sköpun og
nýja sýn inn í veruleikann. Takk
fyrir að hafa haft alltaf svo mikinn
áhuga á áhugamálum mínum og
söngnum. Ég gleymi því aldrei
þegar ég söng á barnatónleikum í
Söngskólanum. Þá sastu alltaf
með tárvot augun, milda brosið
þitt og axlirnar sem hristust upp
og niður, því þú varst að reyna að
halda inni í þér grátinum. Ég mun
alltaf vita hversu stoltur þú varst
af mér. Þú varst ekki bara stór-
kostlegur listamaður og rithöf-
undur, heldur varstu líka svo góð-
ur afi og fyrir það er ég svo
þakklát, að hafa átt þig að. Þú
fékkst mig sko alltaf til að hlæja
þótt ég muni ekki alveg hvernig,
en ég man svo vel eftir því hvað ég
hló mikið. Elsku afi, ég veit að þú
ert á góðum stað núna og ég veit
þú heldur áfram að forvitnast um
veruleikann og lífið sjálft.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og fyrir að hafa elskað
mig svo óendanlega.
Ég sakna þín, elska þig og
hugsa til þín elsku afi Þorvaldur.
Þín afastelpa,
Arney Ingibjörg.
Það var alltaf mikið um að vera
þar sem Þorvaldur bróðir var.
Hann laðaði að sér fólk með fallega
brosinu sínu, hlýlegri nærveru og
skemmtilegum frásögnum. Hvar
sem hann var þar sem var fólk,
einn eða fleiri, átti hann óskipta at-
hygli, alltaf í aðalhlutverki segj-
andi sögur eða ræða sín hjartans
mál. „Gerðu það sem þig langar til,
gefðu þér frelsi til að vera þú sjálf-
ur og skapaðu,“ alltaf hvetjandi við
viðmælendur sína. Hann var fædd-
ur á rússneska byltingardaginn og
móður okkar fannst það alltaf afar
táknrænt, eitthvað mikið átti fyrir
þessum dreng að liggja. Það kom
líka snemma í ljós að hæfileikarnir
voru miklir, hann stóð vart út úr
hnefa þegar hann var farinn að
semja sögur með myndskreyting-
um. Á árum hans í grunnskóla var
rekin ritstjórnarskrifstofa á borð-
stofuborðinu í Hamarstíg. Hann
var með hóp af vinum í kringum
sig og stjórnaði skrifum af mikilli
röggsemi og gamla ritvélin var
slegin af krafti. Blöð voru gefin út á
öllum skólastigum. Í kringum ung-
mennin snerist mamma og reiddi
fram veitingar og hvatti þau áfram.
Það vafðist aldrei neitt fyrir hon-
um og hann virtist geta gert alla
skapaða hluti. Á menntaskólaárun-
um sinnti hann félagslífinu af full-
um krafti eins og við var að búast
og heillaði kvenfólkið. Veturinn
eftir stúdentspróf kenndi hann við
Barnaskóla Akureyrar og skrifaði
pistla í Helgarblað Dags á Akur-
eyri. Í þeim skrifum kom hann víða
við og er strax þá farinn að hafa
áhyggjur af minnkandi lesskilningi
og of mikilli mötun barna sem
hindri skapandi hugsun og æ síðan
hefur hann látið menntunarmál sig
miklu varða.
Að sjá hið spaugilega í fari og
máli fólks var einstakur hæfileiki
sem hann nýtti sér mikið. Þetta
átti ekki síst við um það fólk sem
stóð honum næst eins og foreldra
okkar. Hann kenndi okkur að
muna sérkennilega orðanotkun,
leika okkur að orðunum, sjá hið
spaugilega í óhöppum og uppá-
komum sem ekki voru alvarleg og
skemmti okkur fjölskyldunni
ómælt með teiknimyndasögunni
um jólahald í Hamarstíg 27 sem
hófst alltaf í janúar þegar gerð
voru góð kaup á útsölum.
Það er margs að minnast en
fyrst og fremst minnumst við okk-
ar fjölhæfa og skemmtilega bróður
sem var einlægur vinur okkar
allra, bróður sem gekk ekki alltaf
jafnvel, bróður sem átti djúpar
rætur í sínum heimabæ, bróður
sem var svo afkastamikill að með
ólíkindum var og maður fékk á til-
finninguna að maður væri ekki að
gera neitt, bróður sem setti mark
sitt á þá sem kynntust honum og
bróður sem skilur eftir sig mikinn
auð í list sinni og við erum afar
stolt af. Hvíl í friði, elsku Þorvald-
ur. Þín verður sárt saknað.
Þín systir,
Margrét Þorsteinsdóttir.
„Sem Drottinn sjálfur mildum
lófa lyki, um lífsins perlu á gullnu
augnabliki.“
Þorvaldur fæddist þegar ég var
fjórtán ára. Mér fannst það frem-
ur vandræðalegt að foreldrar okk-
ar skyldu enn vera að eignast
börn, fólk komið á fertugsaldur.
En allt slíkt gleymdist um leið og
ég sá hann.
Hann var fallegt og brosmilt
barn. Ljósu lokkarnir, bláu augun
og breitt brosið bræddu alla sem
sáu hann. Táningastælarnir
runnu af mér í návist hans. Mér
fannst ekkert tiltökumál að passa
hann eða labba með hann um bæ-
inn og leyfa fólki að kíkja á hann
og kalla fram brosið hans. Litli
bróðir okkar var frá frumbernsku
gæddur miklum persónutöfrum,
skýr og skemmtilegur. Hann
hafði fljótt ákveðnar skoðanir og
um hríð var ég eina manneskjan
sem mátti þvo honum um hárið.
Svefninn hans var svo léttur að
ekki mátti flugvél fljúga yfir Eyja-
fjörðinn, þá hrökk hann upp.
Mamma setti kodda yfir símann
meðan hann svaf og allir urðu að
hafa lágt.
Um leið og hann gat valdið
blýanti og litum fékk sköpun-
arþráin útrás á veggjum heimilis-
ins og á eftir honum hljóp mamma
með rakan klút í hendi.
Hann var bara fimm ára þegar
ég flutti til Þýskalands og í mörg
ár missti ég að miklu leyti af því að
sjá hann vaxa upp og þroskast. Ég
á samt myndir af honum á ýmsum
aldri því hann var duglegur að
hlaupa inn á myndirnar sem ég
tók í fríunum heima.
Ég man þegar ég breiddi yfir
lítinn dreng að kvöldi og sagði að
mig langaði að eignast einhvern
tíma barn eins og hann. „Ég skal
bara stækka niður og vera barnið
þitt,“ svaraði hann að bragði.
Ég man unga, fallega manninn
sem var svo hæfileikaríkur að
honum fannst erfitt að velja sér
eitthvert eitt nám eða eina list-
grein eins og ungu fólki hefur
löngum verið innprentað að beri
að gera. En hann var sjálfum sér
trúr og fann sína eigin farvegi og
margir fengu að njóta.
Ég man hann sem góða fé-
lagann í bandalaginu við daginn
eina og hvernig við gátum enda-
laust rætt sameiginlegt hugðar-
efni okkar.
Ég man þegar hann hjálpaði
mér að taka skrefið út fyrir
þægindarammann og leyfa göml-
um draumi að rætast.
Man nóvemberdagana sem ég
átti með þeim Helenu í Antwer-
pen. Sá og upplifði þau blómstra í
listsköpun sinni og einkalífinu.
Þau elskuðu Antwerpen og lífið
þar og áttu orðið fjölda góðra vina.
Það voru forréttindi að kynnast
borginni gegnum þau og með
þeim.
Einn daginn þegar við gengum
yfir torgið á heimleið spurði ég
Þorvald:
„Er þetta ekki bara það sem
þig hefur alltaf dreymt um? Að
lifa og búa nákvæmlega svona?“
Hann játaði því, hallaði höfðinu
aftur og hló við.
Í dag sitjum við hér skilnings-
vana og sár.
Ég fæ lánuð orð frænda okkar
sem sagði um hann látinn:
„Æ, hve hans er sárt saknað.
Fáum hefur verið jafn vel gefinn
skilningur á því sem skiptir máli.
Og hann kom þeim skilningi til
okkar sem ekkert skildum. Og
ljómi hans mun lengi og vel lýsa
upp hin myrku gil okkar menning-
arheims.“
Megi svo verða.
Drottinn blessi minningu Þor-
valdar og styrki þau sem sakna
hans og syrgja.
Jónína Elísabet.
Það er erfitt að trúa því að Þor-
valdur sé horfinn frá okkur og við
fáum ekki að sjá aftur brosið sem
lýsir upp heilu salina eða heyra
röddina sem flytur gamanmál,
innsæi og alvarleg skilaboð, oft
samtímis. En brosið, röddin,
kímnin og persónan lifa í hlýjum
minningum okkar.
Mínar elstu minningar af móð-
urbróður mínum Þorvaldi eru úr
Hamarstígnum á Akureyri, frá
þeim tíma sem við heimsóttum afa
og ömmu á hverju ári og stundum
oftar. Í mínum huga á þeim tíma
var hann stórkostlegur, enda átta
árum eldri og gat svo ótrúlega
margt. En það sem meira var,
hann gat allt mögulegt sem mér
datt ekki í hug að væri hægt yf-
irhöfuð. Sýning myndarinnar
„Bresta bófabönd, víða um lönd“ í
Hamarstígnum er mér ekki síst
minnisstæð fyrir það að hún opn-
aði augu mín fyrir því hvað væri
hægt. Hann sýndi mér líka hvað
listin gæti gert. Jafnvel þótt út-
skýringar hans á mynd sem hann
vann að væru ætlaðar öðrum og
óskiljanlegar í mínum eyrum er
myndin mér í fersku minni.
Um langt skeið skildu höf og
heimsálfur okkur frændurna að,
en þó vildi svo vel til að við hitt-
umst þegar við báðir bjuggum í
Kaliforníu. Eftir að ég flutti aftur
til Íslands fékk ég svo tækifæri til
að vinna aðeins með Þorvaldi og
kynnast honum aftur. Fyrir það
er ég óendanlega þakklátur, því
nú lifir Þorvaldur í mínum minn-
ingum sem fullorðinn strákur með
stórt og glettið bros, sem ennþá
getur allt mögulegt sem ekki er
hægt.
Ari Kristinn Jónsson.
Við Þorvaldur fylgdumst að
næstum alla okkar skólagöngu.
Vorum þó kunningjar fremur en
vinir, allt þar til hann fékk þá hug-
mynd í 6. bekk barnaskóla að
stofna blað. Vildi fá okkur Bjarna
Árnason, bekkjarbræður sína, í
lið með sér. Og við vorum ekkert
að tvínóna við hlutina. Fyrsta
tölublað Nafnleysingjans leit
dagsins ljós síðar um veturinn,
líklega snemma vors 1973, fjölrit-
að á forkunnargóða stenslavél
heima hjá Guðbjörgu heitinni
Reykjalín, móðursystur Bjarna.
Ritstjórnarskrifstofurnar voru í
eldhúsinu á heimili Þorvalds,
Hamarstíg 27. Allir skrifuðum við
sögurnar og kvæðin, ef kvæði
skyldi kalla, og Þorvaldur sá að
auki um myndskreytingarnar – að
sjálfsögðu.
Fyrstu tvö árin í gagnfræða-
skóla blómstraði útgáfa Nafnleys-
ingjans og komu nokkur tölublöð
út hvorn vetur.
Haustið 1975 urðum við þre-
menningarnir svo ritstjórar
Frosta, skólablaðs Gagnfræða-
skólans á Akureyri, og tókum
okkur að sjálfsögðu mjög alvar-
lega. Út komu tvö blöð þá um vet-
urinn og enn lögðum við undir
okkur eldhúsið í Hamarstígnum
langtímum saman svo að þeim
sæmdarhjónum Soffíu og Þor-
steini, foreldrum Þorvalds, var á
stundum varla fært þar um.
Í menntaskóla leystist rit-
stjórnin upp enda fórum við hver
sína leið. Eftir stúdentspróf liðu
oft mörg ár án þess að við Þor-
valdur sæjumst eða fréttum hvor
af öðrum. En síðar meir, þegar við
höfðum báðir barist við áfengis-
og fíkniefnadjöfulinn og ára hans
mjög lengi, lágu leiðir okkar sam-
an á ný og í ljós kom að gamla vin-
áttan hafði alls ekki horfið, heldur
aðeins legið í dvala um sinn. Þó að
sambandið væri hvorki mikið né
náið fylgdumst við vel hvor með
öðrum hin síðari ár.
Ég gleymi hvorki samveru-
stundunum og stemningunni í eld-
húsinu á Hamarstígnum né
ánægjulegum endurfundum á
undanförnum árum og votta eig-
inkonu hans, ættingjum og vinum
einlæga samúð mína. Hvíldu í
friði, gamli vinur.
Helgi Már Barðason.
Minn dýrmæti æskuvinur og
sálufélagi er horfinn á annað svið.
Sennilega þó frekar á önnur svið,
því allt hans líf hefur markast af
geislandi viðveru á ævintýralega
mörgum sviðum og þá varð sviðið
gjarnan sjálfkrafa hans þótt hann
meðvitað forðaðist að leggja það
undir sig.
Á stundum var líkt og hugur
mannsins hefði orðið til við ein-
hvern andans Miklahvell, hugar-
aflið var slíkt og þeyttist jafnt í all-
ar áttir sem víddir. Það var ávallt
tilhlökkunarefni að setjast niður
með Þorvaldi, opna gáttir hugans
og sjá hvert flæðið bæri mann það
sinnið. Alltaf leiftrandi gaman,
alltaf ferskt og nýtt, setið við tær-
ustu lindir sálarinnar. Dvalið í
sindrandi sammengi allra vídda.
Svo rauk hann þrunginn hug-
myndum út í lífið, vildi umbreyta
og skapa, gera alla hluti nýja, læra
og miðla, plægja og sá, vaxa og
fullkomnast. Umfram allt vildi
hann lifa augnablikið til fulls og
þar var skemmtilegast að hitta
hann. Og sannarlega hitti hann
marga fyrir og snart með ólgandi
kímni, innsæi og fádæma skerpu.
Það á hann eftir að gera lengi enn
með verkum sínum.
Mikilfenglegasta tréð í ævin-
týraskóginum er fallið. Rætur
þess liggja víða. Samofnar fagurri
eik sem nú brestur í. Það fer
skjálfti um okkur hin sem nærri
stóðum, nú reynir á rótfestuna,
los hefur komið á jarðveginn, það
skín í opið sár. Þá er hjálp í því að
muna í anda Þorvaldar að birtan
sem allt nærir er hvergi farin, við
gerum best í því að breiða út limið
henni í mót, vaxa og dafna sem
fegurst við megum og veita skjól
öllum þeim dýrmætu fræjum sem
bíða þess að festa rætur og leita
ljóssins.
Ljós Þorvaldar mun fylgja okk-
ur áfram.
Þar fór sá er síst við máttum tapa
sjálfur Miklihvellur holdi klæddur
vinur minn sem var í heiminn fæddur
veruleikann til að fegra og skapa.
Andans mestu náðargáfum gæddur.
Horfinn sá er síst við missa vildum
sonur einna bestur vorrar þjóðar
hugarsmiður, höldur lífsins glóðar
hafði meira að segja en við skildum.
Umlykið hann allar vættir góðar.
Megi ljós og kærleikur umlykja
alla þá sem Þorvald trega.
Ingólfur Klausen.
Þorvaldur er kominn í heim-
sókn. Í forstofunni liggur þráður-
inn frá því við hittumst síðast. Við
tökum hann upp þar sem frá var
horfið og á honum er engin snurða
frekar en endranær. Það er eins
og gerst hafi í gær.
Eftir að hafa farið í gegnum
fasta heimsóknarliði eins og að at-
huga hvort við eigum hleðslutæki
sem passar við símann hans og fá
fullvissu þess að hann sé ekki
svangur er sest að spjalli.
Þorvaldur leysir frá skjóðunni
og upp úr henni streymir ýmislegt
fleira en skilaboð. Það eru sögur
af mönnum og málefnum, frá-
sagnir af jafnt furðulegu sem
venjulegu fólki, æskuminningar
og framtíðarsýnir. Mest af öllu er
þó af hugmyndum. Hugmyndum
og speki. „Og viti menn og dverg-
ar“, fyrr en varir er borðstofan
orðin full og hugmyndirnar farnar
að leggja undir sig stofuna og eld-
húsið. Þær fjölga sér hratt,
kveikja aðrar á meðan fordómar
og þröngsýni springa með háum
hvelli. Upp úr skjóðunni koma síð-
an ósýnilegu sjónglerin sem hann
laumar á okkur og gera okkur
kleift að sjá heiminn frá hinni hlið-
inni.
Fyrr en varir erum við líka far-
in að hugsa hugsanir og fá hug-
myndir sem okkur grunaði ekki
að við ættum til.
Í dag er það hugmyndin um ís-
Þorvaldur
Þorsteinsson