Morgunblaðið - 15.03.2013, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MARS 2013
✝ Kristján Reyk-dal fæddist á
Heiði í Sléttuhlíð í
Skagafirði 27. júlí
1918. Hann lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
8. mars síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru Kristján
Jónsson listmálari,
f. á Torfufelli í Saurbæj-
arhreppi 17. apríl 1893, d. 2.
september 1956, og kona hans
Ingibjörg Jónsdóttir, f. á
Reykjarhóli á Bökkum 3. októ-
ber 1895, d. 5. janúar 1970.
Hálfbræður Kristjáns, sam-
mæðra, eru þeir Símon Guð-
varður Jónsson smiður, f. 5.
nóvember 1922 í Tungu í
Stíflu í Skagafirði, d. 1. sept-
ember 1996, og Guðmundur
Ólafs Guðmundsson, fram-
kvæmdastjóri í Reykjavík, f.
13. apríl 1934 á Akureyri.
Kristján kvæntist 18. maí
1940 Jóhönnu Ögmundsdóttur,
f. 6. júní 1917 á Hótel Tinda-
stóli á Sauðárkróki, d. 27. maí
1997. Hún var dóttir Kristínar
Bjargar Pálsdóttur, f. 15. maí
1884 í Gröf í Víðidal, V-
Húnavatnssýslu, d. 17. ágúst
1942, og Ögmundar Magn-
þeirra er Snæbjörn Halldór.
Anna átti fyrir tvo syni, Guð-
mund Kristin og Árna Þór
Reykdal. Kristján kvæntist
hinn 18. júlí 1998 Sölvínu Her-
dísi Jónsdóttur, f. 22. ágúst
1916 í Lónkoti í Skagafirði, d.
2. janúar 2007.
Kristján ólst upp á Reykj-
arhóli í Vestur-Fljótum í
Skagafirði hjá Eiríki Ás-
mundssyni, bónda þar og odd-
vita, og sambýliskonu hans,
Önnu Sigríði Magnúsdóttur.
Kristján lauk gagnfræðaprófi
frá Gagnfræðaskóla Akureyr-
ar 1940. Hann rak um skeið
trilluútgerð með mági sínum,
var á síldveiðum fyrir Norður-
landi nokkur sumur og skurð-
gröfustjóri á Skagaströnd í
sex ár. Ökukennari var hann
frá 1946 og leigubifreiðastjóri
á Suðurnesjum lengi vel.
Kristján var í biblíuskóla hjá
Fíladelfíu í Stokkhólmi 1950.
Hann starfaði sem sunnudaga-
skólakennari við starf Hvíta-
sunnusafnaðarins á Skaga-
strönd, í Njarðvík, Keflavík,
Grindavík og Garði. Kristján
var ásamt Jóhönnu meðal
stofnenda Fíladelfíusafnaðar-
ins á Sauðárkróki.
Útför Kristjáns fer fram frá
kirkju Fíladelfíu í Reykjavík í
dag, 15. mars, og hefst athöfn-
in klukkan 15. Kveðjuathöfn
um Kristján mun fara fram í
Sauðárkrókskirkju laugardag-
inn 23. mars 2013 kl. 14.
ússonar, f. 31.
mars 1879 á
Brandaskarði á
Skagaströnd, d. 9.
ágúst 1968, söðla-
smiðs á Sauð-
árkróki. Börn
Kristjáns og Jó-
hönnu eru: 1) Sig-
urjón Reykdal, f.
26. janúar 1941 á
Sauðárkróki,
kvæntur Nakkaew
Söru Seelarak, f. 14. apríl
1954, en Nakkaew á tvö börn,
Elínu Or og Karl Narong. Sig-
urjón á tvo syni, Eirík Haf-
berg og Kristján Reykdal. Sig-
urjón á tvo fóstursyni frá
fyrra hjónabandi, Jóhannes
Snævar Harðarson og Hörð
Snævar Harðarson. 2) Ás-
mundur Reykdal, f. 27. júlí
1945 á Sauðárkróki, kvæntur
Stellu Stefánsdóttur, f. 26.
júní 1941, og eiga þau tvo
syni, Jóhann Kristján og Ög-
mund E. Reykdal, en Stella
átti fyrir tvo syni, Stefán Örn
og Guðjón. 3) Ingibjörg Reyk-
dal, f. 12. febrúar 1948 á
Sauðárkróki, gift Margeiri
Margeirssyni, f. 28. maí 1947.
4) Anna Sigríður Reykdal, f.
30. apríl 1949 á Sauðárkróki,
gift Snæbirni Halldórssyni, f.
16. september 1940, barn
Þá er hann afi minn blessaður
farinn. Við förum víst öll, röðin
kemur að okkur hinum. Og þá er
spurningin, hvað skiljum við eft-
ir? Minningar. Það eru þær sem
skipta máli. Og áhrif. Jafnvel til-
finningar og gildi.
Afi var með óvenjulegt verð-
mætamat. Hann var örugglega
ekki auðugur samkvæmt hefð-
bundnum mælikvörðum nú-
tímans. Undir lokin bjó hann í
litlu herbergi á dvalarstað aldr-
aðra í Reykjavíkurborg. Hann
átti bók – bók bókanna. Fátt
annað, fyrir utan buxurnar. En
engan mann hamingjusamari
hef ég umgengist. Og jákvæðari
var hann en nokkur annar sem
ég hef kynnst. Hann var sem
ljós í grámyglu hversdagsins.
Það er mér ljóslifandi þegar
ég var á leið heim í Mörkina til
afa og ömmu eitt sinn úr skól-
anum. Afi stendur á stéttinni
fyrir utan húsið og lýtur höfði.
Sólin skín skært á heiðbláum
vorhimni. Ég fylgist með afa
nokkra stund en hann hreyfir
sig ekki. Þegar ég kem nær tek
ég eftir því að hann er að horfa
á eitthvað í grasinu við brún
stéttarinnar. Hann sér mig nálg-
ast, hreyfir sig þó ekki en segir:
„Sérðu hvað þetta er dásam-
legt?“ Ég átta mig ekki ná-
kvæmlega á því hvað hann er að
tala um. En hann heldur áfram:
„Þetta er sannkallað undur sem
enginn skilur fullkomlega.“
Hann bendir mér á staka
brennisóley sem hann er að
virða fyrir sér. Hún er böðuð
geislum sólarinnar og krónu-
blöðin senda frá sér skærgulan
bjarma. Og nokkrar flugur eru
að leita sér að safa í blóminu. Ég
brosi til hans. Þessi hrifning er
óvenjuleg en þó mjög eðlislæg
afa. Þetta er ekki í fyrsta sinn
sem hann virðir fyrir sér blóm
og flugur. „Þetta er stórmerki-
legt. Enginn skilur fullkomlega
hvernig svona jurt þroskast og
vex úr fræjum yfir í fullvaxna
plöntu – og svona dásamlega fal-
lega. Og svo lokkar blómið flug-
urnar til sín sem svo dreifa frjó-
kornum blómsins. Það er fyrir
öllu hugsað í náttúrunni!“
Ég var mjög mikið í Mörkinni
hjá afa og ömmu. Það var lær-
dómsríkt að fá að umgangast
þau og njóta lífssýnar þeirra. Afi
virti oft fyrir sér náttúruna og
bar mikla virðingu fyrir henni.
Jafnvel stakt blóm virtist fylla líf
hans hamingju og merkingu;
stök brennisóley sem varð á vegi
hans fyllti hann ókeypis lotningu
fyrir náttúrunni og lífinu.
Afi ólst upp við sára fátækt
en umvafinn mannkærleik í sveit
norður í Skagafirði þar sem
hann mótaðist mjög á æskuár-
unum. Hann bjó í torfbæ sem
barn og sá löngu síðar breið holt
byggjast. Hann mótaðist í raun í
öðru menningarsamfélagi en við
tökum nú þátt í. Og þar lærði
hann gildin góðu sem hann hélt
út í lífið með á árum áður og
fylgdu honum alla tíð. Hann
sóttist aldrei eftir veraldlegum
hlutum, flokkaði þá jafnvel á
stundum með gullkálfum og
syndum heimsins.
Afi var mjög litrík og sérstök
persóna. Það er mikið þakklæti í
huga mínum fyrir að hafa átt
hann að og að hafa fengið að
umgangast hann og kynnast lífs-
gildum hans. Og ég hef tekið eft-
ir því að á meðan peningamark-
aðurinn svíkur þá heldur
brennisóleyin gildi sínu. Í því er
fólginn einhver eilífur sannleik-
ur og himnesk tenging.
Þannig mun ég minnast afa.
Blessuð sé minning hans.
Eiríkur Hafberg
Sigurjónsson.
Þeir falla frá einn af öðrum
hvítasunnumennirnir, trúar-
hetjurnar, sem gáfust meistar-
anum Jesú frá Nasaret á fyrri
hluta síðustu aldar. Fólk sem
steig heilshugar yfir þröskuld-
inn til þeirrar tilveru sem frels-
arinn nefndi „lífið“. Og gengu
með honum upp frá því, lifðu
með honum í orðinu, daglegum
lestri þess og bæn og vitnuðu
tæpitungulaust eins og meist-
arinn væri í för með þeim. Og
auðvitað var hann í för með
þeim.
Þeir tóku gítar eða ferðaor-
gel við hvert gefið tækifæri og
sungu af gleði og fögnuði og
lyftu sál sinni og tilheyrenda
sinna í sunnudagaskólum og
öðrum samkomum með glað-
værð og trúarvissu: „Já, frels-
arinn er hér“ sungu þeir og
börn og fullorðnir tóku undir
og smituðust af einlægri
gleðinni sem geislaði frá þeim.
Þannig man ég eftir Kristjáni
Reykdal syngjandi tvísöng með
Haraldi Guðjónssyni í Fíladel-
fíu í Keflavík: „Já, frelsarinn er
hér.“
Eins og fjölda genginna
bræðra og systra í hvítasunnu-
hreyfingunni minnist ég Krist-
jáns Reykdal með virðingu,
fólks sem leitaði fyrirmyndar í
lærisveinum Jesú eins og guð-
spjöllin segja frá þeim, fiski-
mönnunum, tollheimtumönnun-
um og „bersyndugu“ konunum
sem meistarinn frá Nasaret
samneytti eins og jafningjum.
Fólks sem eignaðist undursam-
lega trúarreynslu á sínum helg-
ustu stundum, dýrmæta ólýs-
anlega reynslu sem hóf anda
þess hátt upp fyrir hversdags-
legt mas og þras og bjó þeim
andlegan griðastað, híbýli sem
það leitaði í í glímunni við lífið.
Og miðluðu af þessari reynslu
sinni til skemmra kominna á
einföldu tungumáli lærisvein-
anna. Mörgum til blessunar.
Nú er Kristján Reykdal
kominn heim í „dýrðina“ á fund
blessaðs frelsarans síns, Jesú
frá Nasaret. Og er nú kominn í
kórinn með elskuðum vinum úr
hvítasunnuhreyfingunni, vinum
sem áður voru farnir „heim“.
Það er auðvelt að ímynda sér
ljómann á andlitum þeirra,
bræðra og systra, við endur-
fundina, syngjandi við hörp-
ustrengi:
„Lofa Guð og lambið,
lífið sem oss gaf.“
Óli Ágústsson.
Kristján Reykdal
✝ Helga Þórð-ardóttir fæddist
á Akranesi 5. sept-
ember 1929. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ
2. mars 2013.
Foreldrar hennar
voru Guðný Magn-
úsdóttir Waage og
Þórður Jóhannes-
son. Helga átti eina
alsystur, Henný
Þórðardóttur, f. 24. júní 1932, d.
17. mars 1998. Einnig átti hún
hálfsystkini.
Helga var tekin í fóstur um
tveggja ára aldur af föðursystur
sinni og hennar manni, þeim
Halldóru Jóhannesdóttur, f. 2.
nóvember 1898, d. 27. september
1991, og Kristni Guðmundssyni,
f. 17. apríl 1893, d. 23. mars 1976.
Sonur þeirra er Sverrir F. Krist-
insson, f. 11. maí 1943.
Helga ólst upp á Lágafelli og
flutti síðan um sjö ára aldur að
Mosfelli með Halldóru og Kristni.
Þaðan flutti hún til Reykjavíkur
og bjó þar alla tíð
síðan. Helga stund-
aði nám í Kvenna-
skólanum í Reykja-
vík árin 1944 til
1948. Hún starfaði
m.a. hjá Hirti Niel-
sen, Morg-
unblaðinu, en lengst
af í Landsbanka Ís-
lands.
Helga giftist
Benedikt Steinari
Magnússyni, f. 16. maí 1929, d.
31. des. 1970. Þau skildu. Sonur
Helgu og Benedikts er Magnús
Benediktsson, f. 20. nóvember
1955, giftur Guðrúnu Jósafats-
dóttur, f. 20. júlí 1956. Börn
þeirra eru a) Benedikt Steinar, f.
25. maí 1981, giftur Hrafnhildi
Körlu Jónsdóttur, börn þeirra
eru Magnús Indriði, Jón Illugi og
Sigrún Melkorka. b) Helga Dóra,
f. 21. mars 1984, sambýlismaður
hennar er Mikael Símonarson.
Útför Helgu fer fram frá
Lágafellskirkju í dag, 15. mars
2013, og hefst athöfnin kl. 15.
Lífsgöngu hjartkærrar
tengdamóður minnar er lokið.
Það er ekki allra að eignast eins
góða tengdamóður og Helga var
mér, hún vildi allt fyrir mig og
fjölskylduna gera en við áttum
samleið í þrjátíu og sjö ár. Það er
dýrmætt að eiga fallegar og hlýj-
ar minningar um góðar og gjöf-
ular samverustundir jafnt á hátíð-
um sem öðrum dögum. Helga
hafði sérstaka ánægju af ferða-
lögum og ferðaðist hún með okk-
ur innanlands sem utan. Helga
var glæsileg og smekkleg kona,
dugleg, iðjusöm, gjafmild og
hjálpleg. Heimili hennar bar vott
um fágun og snyrtimennsku og
hún hafði næmt auga fyrir fögr-
um hlutum, bar gott skynbragð á
matseld og gerði ljúffengar veit-
ingar. Magnús sinnti mömmu
sinni af alúð og umhyggju og ekki
síður er heilsan fór að gefa sig.
Hún var slæm af beinþynningu og
liðagigt árum saman, og síðustu
árin var minnið farið að gefa sig,
en hún þekkti okkur alltaf og
spurði frétta og sagði þá „hvað er
títt“, eða „er eitthvað nýtt af nál-
inni“. Síðasta eitt og hálft ár
dvaldi hún á Hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ, og hafi starfsfólkið
þar bestu þakkir fyrir umönn-
unina. Hafi hún þökk fyrir alla
ástúðina og kærleikann sem hún
umvafði okkur með.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
Hvíldu í Guðs friði elsku Helga.
Guðrún Jósafatsdóttir.
Æ, amma, hvar ertu? Æ, ansaðu mér.
Því ég er að gráta og kalla eftir þér.
Fórstu út úr bænum eða fórstu út á
haf?
Eða fórstu til Jesú í sælunnar stað?
(Höf. ók.)
Mikið er sárt að skrifa til þín
þessi síðustu orð, elsku amma.
Aldrei vantaði mig orðin þegar ég
sendi þér bréf eða póstkort og
fannst mér alltaf jafn mikilvægt
að þú fengir fréttir frá mér þegar
ég ferðaðist erlendis. Ég á líka
margar góðar minningar frá ferð-
um sem við fórum saman í, sjálf
varstu mikið fyrir að ferðast, inn-
an- og utanlands, sérstaklega
man ég eftir sumarbústaðarferð-
um í Selvík og eftirminnilegri ferð
til Hollands.
Ég verð þér ævinlega þakklát
fyrir þær yndislegu stundir sem
við áttum saman. Þú varst svo góð
og þau orð sem lýsa þér best,
elsku amma, voru ákveðni, snyrti-
mennska, hjálpleg og dugleg og
það er svo margt sem ég hef lært
af þér, hreinskilni og svör á
reiðum höndum voru alltaf til
staðar og auðvelt að leita til þín.
Mig langar að enda þessa
kveðju eins og ég gerði iðulega
þegar ég sendi þér bréf, þau end-
uðu oftar en ekki á þessum orð-
um: „Hér er sól og blíða og ég er
búin að versla mjög mikið.
Sjáumst fljótt og hafðu það sem
allra best, elsku amma.“
Takk fyrir allt, elsku amma,
þín er sárt saknað og eftir standa
minningar um yndislega gjaf-
milda konu sem vildi öllum vel.
Hér að hinstu leiðarlokum
ljúf og fögur minning skín.
Elskulega amma góða
um hin mörgu gæði þín.
Allt frá fyrstu æskudögum
áttum skjól í faðmi þér.
Hjörtun ungu ástúð vafðir
okkur gjöf sú dýrmæt er.
Hvar sem okkar leiðir liggja
lýsa göfug áhrif þín.
Eins og geisli á okkar brautum
amma góð, þótt hverfir sýn.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín
Helga Dóra.
Helga Þórðardóttir
✝ MaríaBjörgvinsdóttir
húsmóðir fæddist á
Seyðisfirði 14. októ-
ber 1929. Hún lést á
öldrunardeild Land-
spítalans í Fossvogi
3. mars 2013. For-
eldrar Maríu voru
Björgvin
Guðmundsson, f. í
Litlu-Vík, N-
Múlasýslu, 26.11.
1887, d. 20.2. 1971, og Sigurveig
Jónsdóttir, f. í Suðursveit, A-
Skaftafellssýslu, 8.9. 1903, d. 10.2.
1932. Systkin Maríu: Konráð al-
bróðir og hálfsystkin Björn, Guð-
laug Björg og María Einhildur,
sem öll eru látin. Eftirlifandi hálf-
systkin eru Petrína Kristín, Knút-
ur Heiðberg, Kjartan Heiðberg
og Gestur Heiðberg, en öll voru
hálfsystkinin samfeðra.
Barnsfaðir Maríu var Leifur
Jónsson, f. 1927. d. 1995. Sonur
þeirra er Björgvin Rúnar, eig-
inkona Eyvör Gunnarsdóttir.
Eiginmaður Maríu var Guð-
brandur Jón Guð-
brandsson frá Veiði-
leysu, f. 1925. d.
1990. Synir þeirra
eru Sigurvin, eig-
inkona Steinunn
Oddsdóttir, Guð-
brandur Jón, eig-
inkona Kristín Mar-
grét Guðmunds-
dóttir, og Konráð.
Barnabörn Maríu
eru 11 og barna-
barnabörnin 10.
María ólst upp á Seyðisfirði en
dvaldi ennfremur nokkur sumur í
Suðursveit hjá móðurfólki sínu.
Ung að árum fór hún með frænku
sinni til Noregs og vann þar við
jarðarberjatínslu. Þær ferðuðust
talsvert og heimsóttu bæði Dan-
mörku og Skotland. María vann á
skiptiborði hjá Landssímanum,
fyrst á Seyðisfirði en síðar í
Reykjavík. Hún bjó í Reykjavík öll
sín fullorðinsár.
Útför Maríu fer fram í dag, 15.
mars 2013, frá Bústaðakirkju og
hefst athöfnin kl. 13.
Veiðiferðirnar og útilegurnar
eru mér efst í huga, allar Þing-
vallaferðirnar. Ég man að afi
þurfti að bera mig og þig út í eyj-
una góðu þar sem ég fékk mína
stærstu fiska í æsku. En mikið
rosalega fannst mér það langt
labb og stundum stoppuðum við á
leiðinni og fengum okkur nesti eða
þá að afi tók mig á háhest, því að
lappirnar mínar voru ekkert mjög
langar á þeim tíma. Hraunferðirn-
ar voru líka í uppáhaldi hjá mér
sem krakki, þar var nóg af sandi
til að leika sér í þegar að maður
nennti ekki að veiða og svo fékk
maður nú líka að stýra bílnum hjá
afa í öllum sandinum. Undirbún-
ingurinn fyrir veiðiferðirnar er
mér líka ofarlega í huga, man þeg-
ar við fórum út á lóð að kvöldi til í
rigningu til þess að tína orma.
Þegar veiðdagurinn var ákveðinn
man ég eftir þér í eldhúsinu að
gera nesti, það var alltaf gert mik-
ið af nesti og áður en við fórum af
stað var hlustað á veðurskeytin,
borðað ristað brauð með sultu og
osti og te.
Akraborgarferðirnar voru
margar eftir að ég flutti upp á
Skaga því að maður þurfti alltaf að
koma í heimsókn til ömmu og afa í
Steinagerðinu. Fótboltaáhugi
minn kviknaði einmitt í Steina-
gerðinu, oft þegar það voru fót-
boltaleikir á vellinum bak við hús-
ið ykkar tróð ég mér í gegnum
rifsberja- og sólberjarunnana og
horfði og fékk mér ber í leiðinni.
Áramótunum í Steinagerðinu
gleymi ég seint. Það var alltaf
mikil keppni í bræðrum hver
keypti mest af rakettum og sumir
þurftu að fara aftur og aftur á
flugeldasöluna til þess að eiga
meira en hinir. Já, það var ým-
islegt sem ég fékk að bralla í
kringum þig, amma mín, hér og
þar um landið, og man ég eftir því
að Harry Belafonte fékk oft að
fljóta með í ferðunum og munu
lögin hans minna mig á þig.
Eftir að ég flutti út á land fækk-
aði heimsóknunum eðlilega en ég
man samt eftir því að hafa flogið
nokkrum sinnum suður í heim-
sókn til ykkar. Og þegar maður
fór að eldast fækkaði ferðum til
ykkar líka. Ég fékk þó að búa hjá
þér meðan ég lærði og held ég að
garðyrkjuáhuginn minn sé kom-
inn úr garðinum þínum, amma, ég
man eftir því að þú varðir oft
löngum stundum í garðinum og
stundum fékk ég að sprikla með.
Elsku amma mín, takk fyrir
allt, nú getið þið afi farið í veiði-
ferðirnar saman á ný.
Hilmar Dúi.
María
Björgvinsdóttir
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ELÍN SÆMUNDSDÓTTIR,
Hjallavegi 11,
Njarðvík,
lést miðvikudaginn 13. mars.
Jarðsungið verður frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
fimmtudaginn 21. mars kl. 14.00.
Kristberg Elis Kristbergsson, Jónína Guðbjartsdóttir,
Jóhann Sævar Kristbergsson, Jóhanna Árnadóttir,
Guðný Elíasdóttir, Ólafur Jónsson,
ömmubörn og langömmubörn.