Morgunblaðið - 15.03.2013, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MARS 2013
lenskukennslu í skólum. Auðvitað
kemur það íslenska málinu ekkert
við hvort hér er frumlag um um-
sögn frá andlagi til sagnfyllingar.
Miklu fremur hvort tungan er
frumleg, frásögn, andleg og til lífs-
fyllingar. Margra ára minnimátt-
arkennd setningarfræðinnar
hverfur eins og dögg fyrir sólu.
„Sekt er kennd.“
Fastagestur og fylginautur í
heimsóknum Þorvaldar er tíminn.
Hversu oft hefur hann ekki þotið
af stað og allt í einu er Margrét
systir farin að bíða með matinn.
Eða stefnumót við Jónu Lísu á að
vera löngu hafið. En hver tímir að
stíga út úr ævintýrinu? Ekki við.
Fram kemur að Stínu finnist
mikið að vera orðin fimmtíu ára.
Auðvitað er þar önnur hlið, önnur
nálgun hjá Þorvaldi. Það að verða
fimmtugur þýðir ekki endilega að
fimmtíu ár séu liðin af ævinni held-
ur hefur þú safnað í þig fimmtíu
árum. Þú ert orðinn fimmtíu ár.
Þorvaldur varð bara fimmtíu og
tvö ár. Hins vegar gaf hann okkur,
sem þekktum hann, minnst
hundrað ára virði af hugmyndum
og hugsunum, fyrir utan vináttuna
og væntumþykjuna sem aldrei
brast. Gott verður að minnast
hans.
Helenu, Degi, Sigrúnu, öllum
vinum og ættingjum vottum við
okkar innilegustu samúð.
Hólmkell og Kristín (Stína).
Í minningu vinar.
Stjörnur blika, heimur skín
sköpun guðs úr djúpum lindum
endurspegla augun þín
í grænum skógi, fögrum myndum
birtist hjartans sálarsýn.
Mannsins börn þar blíðu finna
feta í gullin sporin þín
engu að tapa allt að vinna
hvatning þín er vonin mín
aðalsmerki verka þinna.
Að Sumarlandsins háu heiðum
ljóssins bæn frá öllum þeim
er studdir þú á lífsins leiðum
fylgja mun þér heilum heim
í verndarengils faðmi breiðum.
(Björg)
Með virðingu og vináttu og
hlýrri samúðarkveðju til ástvina.
Björg Einarsdóttir.
Kærastir allra vina eru þeir
sem maður eignast á unglingsár-
um og fylgja manni upp frá því.
Einhver sameiginleg vitund vex
úr grasi á þessum árum þegar lífið
er að byrja og heimurinn umturn-
ast. Menn hafa ráðist saman að
rökum tilverunnar og eru tengdir
út lífið eins og skipbrotsmenn sem
bjargast hafa saman úr sjávar-
háska. Þessi hlutdeild lýsir sér í
því að þótt lífið beri menn hvern í
sína áttina þá verður aldrei neitt
rof merkjanlegt. Jafnvel þótt lang-
ir tímar líði á milli endurfunda.
Þráðurinn slitnar aldrei. Eldurinn
bíður falinn um árabil. Hugsun
kveikir hugsun, orð kveikir orð og
eftir hálftíma er enn og aftur búið
að umturna heiminum.
Þorvaldur var öllum fremri í að
umturna heiminum, rýna í rök til-
verunnar, sprengja stíflur og
brjóta ramma. Hann var svo hug-
myndaríkur og útbær á frumlegar
hugsanir, hnyttnar athugasemdir
og djúpar pælingar að á því sviði
var hann meira í ætt við eldfjall en
mann. Hugmyndirnar flæddu frá
honum eins og hraun og maður
óttaðist helst að hann spryngi
einn góðan veðurdag af allri þeirri
innri ólgu. Kannski var sá ótti
ekki ástæðulaus.
Nú er þessum eldsumbrotum
lokið fyrr og skjótar en okkur gat
grunað en vegsummerki hamfar-
anna eru hvarvetna sjáanleg.
Landslagið er breytt hvort heldur
á sviði myndlistar, leikritunar,
bókmennta fyrir börn og fullorðna
eða fræðilegrar og hárbeittrar
gagnrýni á íslenskt samfélag.
Þorvaldur Þorsteinsson setti
mark sitt á umhverfið eins og
hann hafði djúp og varanleg áhrif
á okkur sem nutum þess að
þekkja hann. Við minnumst hans
með söknuði og þökk. Helenu og
fjölskyldu Þorvaldar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hjörleifur og Íris.
Hann var léttur í spori, hávax-
inn, fríður og raddsterkur. Um-
fram allt skemmtilegur. Heims-
borgari en um leið litli strákurinn
frá Akureyri sem gægist fram í
skrifum hans.
Í endurminningunni er eins og
hann hafi alltaf verið á hlaupum
en það er áreiðanlega ekki rétt. Á
sinn ljúfa og elskulega hátt fór
hann bara hratt yfir, útlistaði hug-
myndir og drauma, fékk okkur
hin til að hlusta. Fyllti út í rýmið.
Kom mörgu í verk.
Þannig var Þorvaldur og þann-
ig er gott að muna hann. Ritverk-
in hans, bækur og leikrit lifa
áfram ekki bara á Íslandi heldur á
fjölmörgum erlendum tungum.
Því sögurnar rötuðu langt út fyrir
landsteinana. Það gladdi Þorvald
og hann hugði á frekari landvinn-
inga. Átti margt óskrifað. Honum
var einkar lagið að skrifa fyrir
börn og fullorðna í senn. Það er
mikil gáfa og ekki öllum gefin. Um
árabil kenndi hann líka skapandi
skrif. Þar sem annars staðar var
hann vinsæll og vel látinn.
Í febrúarbyrjun hélt hann er-
indi á málþingi í Iðnó en það var
haldið í sambandi við aðalfund
Bandalags íslenskra listamanna.
Umræðuefnið var: Skapandi
greinar frá sjónarhóli listamanna.
Efnið var Þorvaldi hugleikið og
hann talaði af mikilli sannfæringu.
Og auðvitað hreif hann allan sal-
inn með sér.
Á eftir kvöddumst við, tókum
þétt hvort utan um annað og ætl-
uðum að talast lengi við næst þeg-
ar hann kæmi frá Antwerpen. Átt-
um margt órætt. Hefðum við bara
ekki skotið því á frest …
Fyrir hönd félaga okkar þakka
ég Þorvaldi samferðina og sendi
fjölskyldu hans hlýjar samúðar-
kveðjur.
Kristín Steinsdóttir.
Sagt er um suma að þeir hafi
sterka nærveru. Frá þeim stafi
birta sem snerti nærstadda og
hrífi. Þannig maður var Þorvald-
ur. Það gustaði af honum þar sem
hann fór, þegar hann talaði var
hlustað, þegar hann kom í heim-
sókn fylltist húsið af gleðilegri
orku og manni hljóp kapp í kinn,
og þegar hann faðmaði mann í
kveðjuskyni vissi maður að maður
átti hann alltaf að vini. Og þótt
hann sé nú farinn finnur maður
enn geislaglóðina og skynjar bet-
ur en nokkru sinni að hann hafði
ekki bara sterka nærveru, heldur
líka – eins og hann myndi kannski
orða það – sterka fjarveru.
Það var fyrir tæpum tuttugu
árum að leiðir okkar lágu saman.
Við vorum leiddir saman af sér-
stöku tilefni og báðir vorum við
spenntir. Ég sé hann fyrir mér
þar sem hann sat á þessum fyrsta
fundi okkar snemma hausts 1993 í
músíkherberginu í Þjóðleikhúsinu
með sperrt eyru meðan ég spilaði
á píanóið og söng örfá lítil lög sem
ég hafði búið til við texta hans úr
handriti sem Stefán leikhússtjóri
hafði stungið að mér. Þetta var
barnaleikrit og handritið höfðaði
mjög til mín, en ekki vissi ég hvort
lögin mín yrðu þessu nýja leik-
skáldi að skapi. Þær efasemdir
ruku fljótt út í veður og vind. „Við
lifum glöðum leikjum í, því lífið
það er heimsins besta gotterí!“
Frá þeirri stundu var samvinna
okkar eins og glaður leikur, lögin
urðu til hvert af öðru, sömdu sig
sjálf utan um textana hans, enda
var eins og tilfinning okkar fyrir
stíl persónanna og blæbrigðum
orðanna félli eftir sama farvegi.
Þegar Skilaboðaskjóðan var svo
frumsýnd í nóvember leið okkur
eins og stoltum foreldrum; við
vissum að í skjóðuna höfðum við
fléttað saman þræði úr okkur báð-
um og um leið bundist traustum
böndum.
Þorvaldur fór víða og tókst á
við ólíkar aðstæður, en alltaf var
blikið í augunum hið sama, brosið
á sínum stað og faðmlagið þétt.
Þannig var hann þegar hann
heimsótti mig í síðustu ferðinni
hingað í febrúar, glaður að heyra
nýjar fréttir af Skilaboðaskjóð-
unni og spenntur að viðra við mig
hugmynd að nýju samstarfsverk-
efni.
Skilin milli raunveruleikans og
þess veruleika sem býr í hugskoti
hvers manns voru Þorvaldi hug-
leikin. Ef til vill var hann næmari
en margur í þessu tilliti. Mér er
minnisstætt þegar ég dró bókina
hans um Skilaboðaskjóðuna fram
úr hillu og hóf að lesa úr henni fyr-
ir yngri dóttur mína í fyrsta sinn.
Ekki hafði ég lokið fyrstu máls-
greininni þegar síminn hringdi.
Eldri dóttirin svaraði og kallaði:
„Pabbi, það er Þorvaldur.“ Mér
þótti þetta yfirskilvitlegt, en hon-
um ofureðlilegt. Í verkum sínum
lék hann sér stundum að því að
láta vitundina dansa á þessari
línu, milli þess áþreifanlega og
ævintýrisins. Þannig gat engum
nema honum dottið í hug að láta
eina ævintýrapersónuna segja við
aðra: „Maddamamma, Madda-
mamma, þú verður að horfast í
augu við raunveruleikann!“ Og nú
er hann sjálfur kominn í ævin-
týraskóginn en við sem eftir sitj-
um verðum að horfast í augu við
raunveruleikann.
Við Bryndís vottum Helenu og
öðrum ástvinum dýpstu samúð.
Jóhann G. Jóhannsson.
Elsku vinur. Það er svo erfitt
að trúa því og þurfa að sætta sig
við að þú ert farinn. Þú sem ert
einhver skemmtilegasta, mest
gefandi og um leið hlýjasta mann-
eskja sem ég hef hitt og ég hef
reyndar aldrei fyrirhitt eins skap-
andi og frjóa manneskju. Það bók-
staflega flæddi frá þér, ein þráð-
laus sköpun(argleði).
Minningarnar eru ríkar og þá
sérstaklega frá tímanum í Los
Angeles. Að heimsækja ykkur
Helenu, bæði þar og á Íslandi, var
alltaf svo ótrúlega spennandi, svo
mikið líf, svo mikil list og gleði og
húmor og ást og hlýja.
Elsku Þorvaldur, þakka þér
fyrir allt sem þú kenndir mér og
gafst, hlýja þín og gjafmildi hjálpa
mér sérstaklega núna þegar ég
syrgi þig. Þú munt alltaf búa á
þeim stað, sem þeir sem mér þyk-
ir vænst um búa.
Elsku Helena mín, Dagur og
fjölskyldan öll, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Nanna Helga Sigurðardóttir.
Þegar grannt er skoðað má ef
til vill segja að ævistarf Þorvaldar
hafi verið samfelldur óður til frels-
isins. Frelsis til að tjá sig í máli og
myndum eins og hann langaði til
en ekki aðra. Þetta var ekki með-
fæddur skilningur á því hvernig
hann vildi nálgast verkefni sín
heldur áunninn. Hann nefndi
gjarnan þá áhrifavalda í lífi sínu
sem opnuðu augu hans fyrir mik-
ilvægi þess að vera „hann sjálfur“,
kenndu honum að opna augun,
leggja við hlustir, auka skilning
sinn og leyfa sér þann munað að
bregða á leik og brjóta jafnvel ein-
staka gamlar reglur sem þrengdu
að sköpunargleðinni.
Þorvaldur skrifaði, orti, teikn-
aði og málaði fyrir sjálfan sig og
sér til skemmtunar. Hann hikaði
ekki við að koma umhverfi sínu á
óvart, þótti vænt um hólið þegar
vel tókst til en hafði það sjaldnast
að sérstöku markmiði. Og Þor-
valdi dugði ekki að skapa sjálfur
með tjáningarfrelsið í öndvegi.
Honum var það kappsmál að
kenna öðrum og hvetja þá til dáða.
Hann var eftirsóttur fyrirlesari og
heimsótti í gegnum tíðina fjölda
fyrirtækja og félagasamtaka þar
sem hann fjallaði um viðhorf sín
og hugðarefni. Stundum voru er-
indi hans sérsniðin að óskum
áheyrenda en í þeim var engu að
síður alltaf óður til skapandi hugs-
unar og frelsis til að upplifa og
njóta.
Fræðslumiðstöðin My Pocket
Production og kennsla.is varð
samnefnari fyrir námskeið og fyr-
irlestra Þorvaldar og eiginkonu
hans. Samhliða eigin listsköpun
og ritstörfum nýtti Þorvaldur þar
einstaka hæfileika sína til að miðla
og kenna. Á meðal fastra punkta í
þeirri tilveru var leiðsögn hans í
skapandi skrifum. Grunnstefið
var ætíð hið sama: Hvatningin til
einlægni og heiðarleika gagnvart
eigin persónu, hvatningin til stolts
yfir því hvað við erum og gerum
og síðast en ekki síst hvatningin til
tjáningar á nákvæmlega þeim
grunni en ekki öðrum sem aðrir
ætlast til.
Þess vegna var það eitur í bein-
um Þorvaldar að spyrja börn hvað
þau ætluðu að verða þegar þau
yrðu stór. „Spurðu frekar hvað
þau séu,“ sagði hann og lagði stöð-
ugt áherslu á mikilvægi þess að
börn og ungmenni fengju að lifa í
núinu, vera þau sjálf og vaxa og
dafna á sínum eigin forsendum.
Hann lagði sitt af mörkum til þess
að breyta ríkjandi viðhorfum í
menntakerfinu. Í þeim efnum sem
öðrum þegar Þorvaldur talaði fyr-
ir skoðunum sínum var ávallt
stutt í sögurnar, kankvísina og
jafnvel kaldhæðnina. Þess vegna
var svo gaman að hlusta.
Þorvaldur var vinmargur og í
stöðugu sambandi við fjölda fólks
þrátt fyrir að starfa einn í lista-
smiðju sinni. Samstarfsmenn
hans í listageiranum og auglýs-
ingafaginu, nemendur hans í nám-
skeiðshaldinu, áheyrendur fyrir-
lestranna, gestir sýninganna og
lesendur bókanna skipta tugum
þúsunda. Alls staðar hefur hann
hrifið fólk með sér – fólk sem er
þakklátt fyrir að hafa kynnst hon-
um, lært af honum og verið hon-
um samferða. Ég er einn þeirra.
Ég votta eiginkonu hans og
fjölskyldu samúð mína og kveð
góðan vin í fullvissu um að frelsið
sem hann barðist svo fyrir í þess-
ari tilvist muni fylgja honum hvar
sem hann nemur ný lönd.
Gunnar Steinn Pálsson.
Í síðasta skiptið sem ég hitti
Þorvald vorum við að bíða eftir
töskum við færibandið á flugvell-
inum í Amsterdam, höfðum rétt
áður stigið út úr flugvél og vorum
á leiðinni hvor í sína áttina, ég í
tengiflug en Þorvaldur heim til sín
í Antwerpen.
Þegar ég sagði Þorvaldi hvert
ég væri að fara og hvað ég ætlaði
að gera þar (ég var að fara að
starfa í stuttan tíma með hópi
fólks sem ég þekkti ekki neitt) gaf
hann mér heilræði, svo að segja
upp úr þurru.
Þorvaldur sagði mér að leggja
mig fram um að kynnast líka þeim
sem minnst hefðu sig í frammi,
þeim sem síst virtust líklegir til af-
reka. Það væri nefnilega aldrei að
vita hverjir kæmu til með að skara
fram úr síðar meir og fyrir hvað,
og svo vissi maður heldur aldrei
með hverjum mann myndi daga
uppi síðar á lífsleiðinni.
Eitthvað á þá leið hljómaði ráð-
leggingin – sjálfsagt var hún skor-
inortari, ég man þetta ekki ná-
kvæmlega, en Þorvaldur var jú
orðheppinn maður. Og ef til vill
virtist mér hún almennt og jafnvel
tilfallandi þá, þessi ráðlegging, en
af því að þetta var Þorvaldur sem
talaði hlustaði ég bara og tók það
til mín; örlæti Þorvaldar á hugs-
anir sínar og hugmyndir hafði
fram til þessa reynst mér – eins og
öðrum – vel. Til að gera langa
sögu stutta hefur þetta heilræði
nú þegar gert mig auðugari að
vinum – þetta var einföld speki en
djúp.
Og eftir á að hyggja er engin
tilviljun að þessi orð skuli hafa
ratað úr munni Þorvaldar. Hann
var maður sem kunni að hlusta,
lagði sig fram um að sjá neistann í
hverjum og einum. Það var einn af
hans (fjölmörgu) stóru hæfileik-
um: að finna og virkja hæfileikann
í öðru fólki. Um þetta vitna allir
sem ég hef talað við um Þorvald.
Nú þurfum að reiða okkur
hvert á annað til að sjá þessa
neista. Það léttir þó verkið að Þor-
valdur hefur kennt okkur það.
Helenu, fjölskyldu Þorvaldar
og öllum sem þekktu hann sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Friðgeir Einarsson.
Það var bjart yfir Þorvaldi Þor-
steinssyni. Hann leiftraði af anda-
gift, glöggur, fljótur að sjá og
fljótur að hugsa, hann var skýr-
mæltur og beinn í baki.
Síðasta skipti sem ég hitti Þor-
vald var á Safnanótt á einni af
þessum viðvarandi hátíðarsýning-
um á verkum myndskáldsins
mikla Errós. Það var óvanalega
bjart yfir honum, mörg járn í eld-
inum og margt í deiglunni sem lof-
aði góðu. Í skemmtilegu samtali
var komið víða við. Hent gaman að
þjóðlegu kreppupeppi og spáð í
uppgang sigurliðs skapandi
greina og eðli þess litla tannhjóls
sem listamenn eru í þessu sigur-
verki. Þorvaldur spurði mig hvort
ég hefði orðið var við mikið minn-
isleysi hjá fólkinu. Ég kannaðist
við stutt minni hjá mörgum, sein
svör, sóp undir teppið, meðvituð
pólitísk gleymskuglöp, að menn
læddust meira með veggjum og
drægju lappirnar oftar í seinni tíð,
reisn fólks hefði minnkað og höfð-
ingjar væru torfundnir. Sjúklegan
gleymskufaraldur hafði ég ekki
orðið var við.
Þorvaldur var ekki þátttakandi
Safnanætur en í Listasafni
Reykjavíkur voru kjöraðstæður.
Sem meistari sviðsetninganna,
myndhverfinganna og síkvikur
orðasmiður greip Þorvaldur tæki-
færið og umbreytti hversdags-
legri Erróstofunni í leiksvið.
Sviðsmyndin var listasafn. Nú
upphófst ljóslifandi myndahríð í
orðum og athöfnum: líkamsburð-
ir, svipbrigði, orðataktar og ósögð
skilaboð leikenda. Allt fært í stíl-
inn með töfrasprota höfundarins.
Hér var komið vasaleikritið Apr-
ílgabbið sem fjallaði um samskipti
listamannsins við forráðamenn
Safnsins. Sprenghlægilegt og
tragískt í senn. Atburðarásin
hverfðist um röð litríkra funda
þar sem lögð voru á ráðin um
stóra sýningu í safninu í apríl
2013. Í einni senu leiksins sést að-
alleikarinn berja enninu þrisvar í
borðið af hrifningu yfir nýjum
verkum undir velþóknunarstun-
um og augnneistum viðstaddra.
Hápunkturinn var síðasti fundur-
inn. Á borðinu loguðu sprittkerti í
blómaskreytingu og piparköku-
karlar á boðstólum. Safnafólkið
umbreytist nú í sönglandi forn-
grískan kór: „Hér man enginn
neitt, hér man enginn neitt, eng-
inn man, enginn man, engin sýn-
ing, allt í plati, allt í plati ó, ó! ó,
ó! …“ Hér skipta leikendur litum,
senda um leið frá sér óræð lykt-
arskilaboð og klemmd rödd heyr-
ist skrækja aprílgabb! aprílgabb!
Leikendurnir frjósa með kaffi-
bolla í annarri hendi en hálfétinn
piparkökukarl í hinni. Glitrandi
diskókúla er það eina sem hreyfist
yfir sviðinu.
Vasaleikrit Þorvaldar fóru oft-
ar en ekki fram á frauðkenndum
og sleipum jaðri veruleikans.
Stundum virtust samtölin skrifuð
upp á vettvangi og sviðsmyndin
afrituð af staðnum. Það sem kitlar
hláturtaugar í síbylju skapandi
greina getur verið dýrt spaug í
veruleikanum. Tilhneigingin er
oft að hafa minningu fólks í háveg-
um þegar það fellur frá en láta sér
fátt um finnast meðan það er lífs.
Að sjá, heyra og muna, eða
gleyma á réttum eða röngum
stöðum, er inntak þessa síðasta
vasaleikrits.
Við fráfall Þorvaldar Þorsteins-
sonar minnkar birtan í íslensku
samfélagi og listalífið verður sýnu
álútara og einsleitara.
Hannes Lárusson.
Það var gaman að fá að vera
samferða Þorvaldi okkar, Volla,
unga félagsmálafrömuðinum sem
kom alltaf fimm mínútum of seint
í tíma, klæddur ullarfrakka með
flaksandi trefil um hálsinn. Hann
fékk þó aldrei fjarvist, enda aft-
astur í stafrófinu. Nákvæmni var
eitt af einkennum hans. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að
fylgjast með honum verða sá lista-
maður sem hann leyfði sér að
verða. Skapandi hugsuður, sem
vissi að allt sem skiptir máli kem-
ur innan frá sérhverju okkar eins
og við erum. Hann þurfti ekki að
hafa hátt til að á hann væri hlust-
að.
Þorvaldur var sífellt krotandi
og teiknandi og notaði fína, svarta
blekpennann sinn til alls. Skondn-
ar hugmyndir í anda örleikritanna
streymdu fram strax í skóla. Einn
helgarmorgun þegar við mennt-
skælingar höfðum sofið mörg í
flatsæng opnuðum við augun í
undrun. Það hljómaði eins og við
værum stödd í miðju fjósi og
heyrðum útvarpsmann taka viðtal
við bónda um búskapinn. Tvær
raddir, hljóð í mjaltavélum og
stöku baul. Allt kom frá Þorvaldi
og þannig færði hann okkur hlát-
ur inn í daginn.
Á mannamótum fyrr og síðar
minnumst við þess hversu hóg-
vær, ljúfur og hvetjandi Þorvald-
ur var. Alltaf sá hann nýja fleti á
uppákomum og umhverfinu.
Við munum sakna hans sárt og
erum um leið full þakklætis fyrir
það sem hann gaf okkur. Við fær-
um Helenu, fósturbörnum, barna-
börnum og öðrum ættingjum Þor-
valdar okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Hvíli hann í
friði, minningin um kæran skóla-
bróður og listamann lifir áfram.
Bekkjarsystkini úr 6.F 1980;
Adolf, Arnfríður, Bárður,
Birna, Bjarney, Guðni, Guð-
rún, Elín, Harpa, Hermann,
Hjörleifur, Hugrún, Hrefna
Sigríður, Jón, Karólína, Ólöf,
Ragnheiður, Rósa, Sig-
urborg og Stefán.
Þorvaldur Þorsteinsson hefur
verið nýstúdent frá Menntaskólan-
um á Akureyri þegar hann kenndi
einn vetur í Barnaskóla Akureyr-
ar, eða Barnaskóla Íslands eins og
alvöru Akureyringar kölluðu hann.
Ég var heppinn að vera nemandi
hans því Þorvaldur var kennari af
Guðs náð. Í skólastofunni ríkti frið-
ur og gleði en þó festa og vinalegur
agi og naut Þorvaldur virðingar
barnanna sem tilheyrðu henni. Þá
þegar lagði hann mikla áherslu á
hverskyns sköpun, meira en tíðk-
aðist enda meðvitaður um hagræn
áhrif skapandi greina og kraftinn
sem í barninu býr. Aldrei gleymi
HINSTA KVEÐJA
Litla herbergið í Hamar-
stígnum er menningarhús
minninganna. Þaðan sköp-
uðum við heiminn; okkar
fögru vídd af veru-
leikanum. Við störðum
framan í hvern dag; sískrif-
andi, síteiknandi, sísemj-
andi leikrit og kvikmyndir
– og ef til vill að endur-
skrifa ævi okkar, jafnóðum
og hún leið. Ég man hlát-
urinn þinn, gáska augn-
anna, líkamsburðina sem
voru snarir og kvikir. Þú
varst strax farinn að lifa
margar ævir; margur í öllu
sem þú tókst þér fyrir
hendur. Og svo margur
ertu enn að þú munt lifa
ríkastur meðal okkar.
Sigmundur Ernir.
Blóm eru okkar fag
Útfaraskreytingar
Samúðarblóm
REYKJAVÍKURBLÓM
BORGARTÚNI 23 S: 561-1300
www.reykjavikurblom.is