Morgunblaðið - 15.03.2013, Blaðsíða 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MARS 2013
✝ Halldór Ólafs-son fæddist í
Neðri-Vífilsdal,
Hörðadal í Dala-
sýslu 6. mars 1928.
Hann lést á Land-
spítalanum 4. mars
2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Laufey
Teitsdóttir frá Hlíð
í Hörðadal, f. 5. maí
1898, d. 1976, og
Ólafur Br. Gunnlaugsson, bóndi
í Neðri-Vífilsdal, f. 27. sept-
ember 1892, d. 1974. Halldór ólst
upp í Neðri-Vífilsdal til 15 ára
aldurs en flutti til Reykjavíkur
með foreldrum sínum 1943. Þau
bjuggu fyrst í Sogamýrinni í
nánd við Meltungu, en fluttu síð-
an að Þormóðsstöðum á Gríms-
staðaholtinu.
Halldór giftist 20. nóvember
1954 Erlu Björgvinsdóttur, rit-
ara hjá ríkisskattstjóra, f. 7. des-
var tvö ár í viðskiptafræði. Hann
hóf störf í Búnaðarbanka Íslands
haustið 1953 og vann þar allan
sinn starfsaldur til ársloka 1997.
Hann vann í verðbréfadeild
bankans, varð útibússtjóri bank-
ans í Garðabæ og síðar skjala-
vörður. Halldór var mjög fé-
lagslyndur og eignaðist marga
góða vini innan bankans og einn-
ig meðal viðskiptavina. Honum
var mikið í mun að skólafélagar
úr MR héldu hópinn og var hann
einn af þremur sem sáu um að
hópurinn hittist árlega. Hann
sótti nám í Handíða- og mynd-
listarskólanum, var í stjórn
Hjálparstofnunar kirkjunnar og
í stjórn Sögufélags frá 1984-
1988 og var endurskoðandi árs-
reikninga félagsins í nokkur ár.
Hann var mikill áhugamaður um
lestur bóka, um laxveiði, skák,
fuglaskoðun, ferðalög, söfnun
penna, hann teiknaði og málaði
og skrautritaði í bækur og skjöl.
Útför Halldórs verður gerð
frá Neskirkju við Hagatorg í
dag, 15. mars 2013, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
ember 1930. Hún er
dóttir Jónínu Mettu
Bergsdóttur hús-
móður, f. 16. októ-
ber 1902, d. 1983,
og Björgvins Frið-
rikssonar bak-
arameistara, f. 17.
júní 1901, d. 1989.
Börn Halldórs og
Erlu eru: 1) Hildur,
sérkennari, f. 4.
janúar 1956, maki
Jónas Kristjánsson, bankamað-
ur, f. 5. maí 1958, börn þeirra
eru Halldór, nemi í HÍ, f. 13.
október 1988, og Helga nemi í
HÍ, f. 17. mars 1990. 2) Ólafur
Brynjar, arkitekt, f. 20. júlí
1957.
Halldór hóf nám í Ingimars-
skólanum þegar hann kom til
Reykjavíkur og fór síðan í
Menntaskólann í Reykjavík og
lauk stúdentsprófi vorið 1950.
Hann fór í Háskóla Íslands og
Farinn er mikill öðlingsmað-
ur var það sem ég hugsaði þegar
tengdafaðir minn Halldór Ólafs-
son var búinn að taka síðasta
andvarpið þegar við nánasta
fjölskyldan vorum við dánarbeð
hans á Landspítalanum við
Hringbraut.
Fyrir tæpum 30 árum kom ég
inn í fjölskylduna á Dunhagan-
um eftir að við Hildur dóttir
þeirra Halldórs og Erlu fórum
að rugla saman reytum og var
frá upphafi einstaklega vel tekið
á móti þessum verðandi tengda-
syni með hlýhug og virðingu og
hefur það verið gagnkvæmt öll
þessi ár án þess að nokkurn
skugga hafi borið þar á og frek-
ar aukist með árunum.
Ef hægt er að segja að ein-
hver sé vel lesinn mátti segja
það um Halldór því vandfundin
var sú bók sem hann hafði ekki
lesið eða gluggað í og rómað var
hans límminni á t.d. ártöl, nöfn
og kvæði að undrum sætti og má
segja að HÓ hafi virkað eins og
uppfletti á „Google“ nema hann
var bæði fljótari til svars og
einnig voru þau hnitmiðaðri.
Sérstaklega er mér minnis-
stætt ferðalag um Vestfirði
sumarið 2007 en Halldór hafði
aldrei áður komið til Vestfjarða
fyrir utan eitt skipti fljúgandi til
Ísafjarðar með skáksveit Bún-
aðarbankans.
Ég var og er orðinn vanur því
í ferðalögum bæði innanlands
og utan að mín heittelskaða sé í
framsætinu á bílnum að rýna í
kort og handbækur til að upp-
lýsa okkur um hvað fyrir augun
ber og ef eitthvað sérstaklega er
skrifað um staðhætti, merka at-
burði eða fólk sem þar hefur bú-
ið eða býr.
En í þessu ferðalagi var Hall-
dór í framsætinu en þær mæðg-
ur aftur í en Halldór var hvorki
með landakort eða handbók við
höndina en þuldi upp allt sem
fyrir augu bar nöfn á fjörðum,
víkum, fjöllum, hólum, ám, lækj-
um og bæjum ásamt sögum um
hvern stað eins og hann væri
fæddur og uppalinn á hverjum
stað.
Ekki síður dagsferð í Dalina
sem við fórum á góðviðrisdegi
sumarið 2008. Við settum upp
borð og stóla við bæjarrústir í
Neðri-Vífilsdal, æskuheimili
Halldórs, þar sem við nutum
þess í sólinni að gera nestinu
góð skil og innbyrða sveitasæl-
una í Neðri-Vífilsdal undir sög-
um hans frá æskuárunum.
Halldór starfaði hjá Búnaðar-
banka Íslands í 44 ár og síðustu
20 ár hans hjá bankanum var ég
einnig starfsmaður bankans og
er það samdóma álit samstarfs-
manna og viðskiptavina að hann
hafi verið farsæll bankastarfs-
maður bæði fyrir bankann og
ekki síður viðskiptavini.
Stundum var líkindamál úr
sjávarútveginum notað um far-
sæla útibússtjóra hjá Búnaðar-
bankanum að hann aflaði vel og
væri með lágan veiðarfæra-
kostnað og átti það sannarlega
við um Halldór.
Hjartahlýr og glaður með
góða sögu eða ljóð lýsir Dóra vel
ásamt því að vera alltaf jafn ást-
fanginn af henni Erlu sinni og
væntumþykju og stolti af börn-
um sínum Hildi og Ólafi,
tengdasyninum og barnabörn-
unum Halldóri og Helgu en
aldrei hef ég séð stoltari afa eða
meira tilbúinn að verða afi.
Blessuð sé minning Halldórs
Ólafssonar.
Þinn tengdasonur,
Jónas Kristjánsson.
Okkur langar að minnast afa
okkar.
Afi sagði okkur frá því þegar
hann fluttist til Reykjavíkur og
sá herskipin í Hvalfirðinum,
sagði okkur margar sögur úr
seinni heimsstyrjöldinni og um
sjóorustu Bismarck og Hood.
Hann sagði okkur líka sögur af
fornköppum úr Íslendingasög-
unum.
Á hverju vori fór afi með okk-
ur út á Nes að skoða kríuna. Við
systkinin með hjálma en afi allt-
af með beran skalla sem oft kom
fyrir að var goggað í en hann
kippti sér ekki mikið upp við
það, enda krían mikill vinur
hans.
Það var líka gaman að kynn-
ast Erlu og Dóra, eins og þau
voru alltaf kölluð, þegar við
systkinin urðum eldri og sáum
hvað þau voru vinmörg og höfðu
gaman af lífinu og fólkinu í
kringum sig.
Afi sagði okkur oft söguna af
því hvernig hann kynntist
ömmu, sætustu stelpunni á ball-
inu, og alltaf sást hvað hann var
hamingjusamur með stelpunni
sinni.
Við erum þakklát og lánsöm
fyrir að hafa átt svona yndisleg-
an og góðan afa sem unni okkur
svo vel. Ein besta minningin úr
æsku er að hafa verið í heim-
sókn hjá ömmu og afa á Dun-
haganum góða.
Þín barnabörn,
Halldór og Helga.
Ég kynntist Halldóri Ólafs-
syni fyrir um 60 árum þegar ég
var unglingur en hann fullvaxta
maður sem var farinn að vefja
þráð vináttu og ástar með Erlu
Björgvinsdóttur sem slitnaði
ekki upp frá því heldur varð æ
traustari. Við Erla erum systk-
inabörn og amma okkar og for-
eldrar sáu um að talsverður
samgangur var milli fjölskyld-
anna. Mér er óhætt að fullyrða
að meðlimum stórfjölskyldu
heitkonunnar féll strax vel við
þennan þennan hægláta og
kurteisa unga mann, sem greini-
lega var góðum kostum búinn,
greindur og víðlesinn. Reyndar
held ég að mikinn og sterkan
ásetning hefði þurft til þess að
líka illa við Halldór Ólafsson.
Efir að þau Erla og Halldór
stofnuðu sitt eigið heimili stóð
það ávallt opið ættingjum og
vinum, þangað var gott að
koma og njóta alúðar húsráð-
enda. Halldór var einstaklega
bóngóður, ég efast um að hann
hafi nokkurn tímann færst und-
an því að gera öðrum greiða
sem hann væri fær um að inna
af hendi.
Halldór gerðist frímúrari
fyrir um 30 árum. Hann mat
regluna mikils og samstarfið
við bræðurna. Þar vann hann
mikið og gott starf sem ber að
þakka en ekki síður þó þann
bróðurhug sem hann sýndi
reglubræðrum sínum í hví-
vetna.
Í öllu því sem Halldór tók sér
fyrir hendur sat vandvirkni og
nákvæmni í fyrirrúmi. Halldór
var teiknari góður svo sem sjá
má m.a. í skólablöðum Mennta-
skólans í Reykjavík. Hann var
líka frábær skrautskrifari. Þær
eru margar bækurnar og kortin
sem hann skrautskrifaði af list-
fengi. Þess nutu ættingjar og
vinir í ríkum mæli. Ekki þýddi
að bjóða greiðslu fyrir vel unnið
starf, gott handtak var talið
fullgild greiðsla. Í mörg ár sá
Halldór um að skrautrita nöfn
gesta á hátíðum frímúrara en
þeir skiptu hundruðum hvert
sinn. Þannig skreytti falleg rit-
hönd Halldórs þúsundir nafn-
spjalda handhöfum þeirra til
heiðurs og ánægju. Ég leyfi
mér að fullyrða að ánægjan var
ekki síður Halldórs sem naut
þess að geta orðið að liði.
Halldór Ólafsson var heið-
ursmaður í hvívetna sem lét sér
annt um alla sem hann kynnt-
ist, skjótur að finna góða kosti
hvers og eins. Ég kveð góðan
dreng með þökk fyrir góðar
stundir og bið honum blessunar
í nýjum heimkynnum.
Halldór S. Magnússon.
Við andlát Halldórs rifjast
upp margar góðar samveru-
stundir sem ég hefi átt á heimili
hans og Erlu konu hans. Kynni
mín af Halldóri og fjölskyldu
hans hófust þegar Hildur dóttir
þeirra hjóna og Jónas sonur
minn hófu sambúð. Með nánari
kynnum varð mér ljóst hversu
miklum mannkostum þau hjón
voru búin. Vinátta og góðvild
voru þar í öndvegi.
Í nær aldarfjórðung hefi ég
notið frábærrar gestrisni Hall-
dórs og Erlu. Verið boðið til
veislu á heimili þeirra á nær öll-
um stórhátíðum, með börnum
þeirra Ólafi og Hildi, Jónasi og
börnum þeirra Hildar, Halldóri
og Helgu. Þeir sem þekkja
eldamennsku Erlu vita að
veisluborðin eru einstök.
Þau hjón virtust svo sam-
stillt að ég dreg í efa að þau hafi
einhverntíma orðið ósammála,
nema þá ef vera skyldi að Erla
hafi beðið mann sinn stöku sinn-
um sinnum að sleppa bók úr
hendi sér og gera eitthvað ann-
að. En Halldór hafði unun af
lestri bóka, átti hann veglegt
bókasafn, í því fjölda merkra
bóka, sumar fágætar. Halldór
var hafsjór af fróðleik, kunni að
fara með skemmtilegar tilvitn-
anir í margt sem hann hafði les-
ið, enda mjög minnugur.
Halldór var stoltur af því að
geta kallað sig „Dalamann“.
Hann kunni að segja frá fólki og
mannlífi þar um slóðir á fyrri
hluta síðustu aldar, sem og að
segja frá merkum Dalamönnum
og staðháttum þar vestra. Til
Reykjavíkur flutti Halldór á
unglingsárum sínum, svo árin í
Reykjavík eru orðin mörg.
Hann hafði ekki síður gaman af
að segja frá samferðafólki og
mannlífi hér í borginni eins og í
Dalabyggðum. Allar sögur hans
af samferðafólki voru hófstilltar
og eflaust sanngjarnar.
Hann hafði gaman af að fylgj-
ast með íþróttum, á síðari árum
sérstaklega með handbolta og
fótbolta, þekkti nöfn fjölda
keppenda og ætterni margra.
Frá fyrri tíð voru honum hug-
leiknar frjálsar íþróttir, fyrir og
um miðja síðustu öld. Kunni að
segja frá mörgum afreksmönn-
um þess tíma, bæði nöfnum
þeirra og árangri á ýmsum
keppnismótum.
Halldór var svo góður í
skrautritun að fágætt má telj-
ast. Um það bera vitni fjölda-
margar áritanir á bækur og
ýmsa muni, svo sem minninga-
gjafir margskonar. Hann var
einnig ágætur teiknari og mál-
ari, hefði efalaust náð langt á
þeirri braut, ef hann hefði af al-
vöru lagt það fyrir sig. Fram á
efri ár var hann ástríðufullur
safnari blekpenna, átti hann
tugi fágætra blekpenna sem
hann hafði gaman af að sýna og
segja sögu þeirra.
Við brottför Halldórs til hins
óþekkta þakka ég honum frá-
bær kynni. Afkomendum hans
bið ég farsældar.
Blessuð sé minning Halldórs
Ólafssonar.
Kristján Andrésson.
„Nei, það merkasta er í Páfa-
garði!“ sagði Halldór með stolti,
þegar ég spurði hvort myndirn-
ar í litla albúminu væru af þeim
skrautritunum sem honum
þætti mest til um. Þarna bætti
hann enn einni minningu við
ótal ljúfar, sem ég á um áralöng
kynni af þessum heiðursmanni.
Nú situr hann í hægindastól
eilífðarinnar umkringdur bók-
um og pennum milli þess sem
hann röltir um fjörur undir
sveimandi skúmum, með
myndavél um öxl.
Sigríður Kristín Gísladóttir.
Með örfáum orðum langar
mig að minnast Halldórs Ólafs-
sonar.
Okkar kynni voru þau að eig-
inkona hans og lífsförunautur,
Erla Björgvinsdóttir, starfaði
undir sama þaki og undirritaður
á opinberri stofnun um áratuga-
skeið. Þangað kom Halldór. Og
þar hitti ég hann. Hann átti nær
daglega erindi við Erlu – stelp-
una sína – til að koma henni
heilli heim á Dunhagann eftir
vinnudaginn. Þau voru nefni-
lega Dóri og Erla, Erla og Dóri.
(Báðar samsetningarnar eru
jafngildar). Þannig var það
bara. Samrýmdari og meira
samstiga hjón fundust ekki.
Vinnufélagar áttu stundir
saman hingað og þangað um
bæinn, spilakvöld, þorrablót,
árshátíðir eða stórafmæli sem
til féllu í hópnum. Það var eins
og við manninn mælt að á stað-
inn mætti Halldór í fylgd stelp-
unnar. Ekki var að sökum að
spyrja að þeim fylgdi fjör og
geislandi gleði, grín og gaman.
Það var augljóslega ekki um
skyldumætingu makans að
ræða. Halldór hafði einfaldlega
unun af því að umgangast fólk
og við, sem erum fólkið, á sama
hátt nutum þess að hafa hann í
hópnum. Hann var sjálfkjörinn
forsöngvari og sá sem allar vís-
ur kunni. Líka lengstu útgáfuna
af „Þegar hnígur húm að þorra“
(„Buðlungs vélar stríðar“ … og
allt það). Það var auðvelt að
vera í kringum hann og syngja
með.
Ósjálfrátt naut Halldór Ólafs-
son athygli og varð heimsfræg-
ur á Íslandi vegna yfirburða-
þekkingar sinnar um öll
málefni. Í spurningakeppni
einni sem varpað var út í útvarpi
allra landsmanna sannaðist
þetta eftirminnilega. Þar stóð
hann uppi sem lokasigurvegari
sem enginn stóð snúning. Hann
var sögumaður góður sem alltaf
sá spaugilegar hliðar hlutanna
en á græskulausan hátt.
Halldór var ímynd hins sanna
snyrtilega bankamanns og sú
ímynd bar með sér lipra þjón-
ustulund, heiðarleika, reisn og
virðingu. Pennasafnið hans var
örugglega heimsfrægt. Skraut-
skrift lék í höndum hans svo af
bar. Sérlegt áhugamál átti hann
eitt: Komu farfuglanna. Nánar
til tekið skúmanna sem lentu
langt utan úr heimi á Sólheima-
sandi snemma á vori hverju.
Nú saknar skúmurinn á Sól-
heimasandi vinar í stað þetta
vorið.
Með Halldóri Ólafssyni er
genginn öðlingur, gull af manni.
Við hjónin minnumst Hall-
dórs með hlýju og söknuði og
vottum Erlu og fjölskyldu henn-
ar okkar dýpstu samúð.
Steinþór Haraldsson.
Kveðja frá Sögufélagi
Halldór Ólafsson var vildar-
vinur Sögufélags. Árin 1984-
1988 sat hann í stjórn félagsins,
í forsetatíð Einars Laxness.
Halldór lagði ætíð gott til mála,
viðmótsþýður, vandvirkur og
samviskusamur. Síðan varð
hann endurskoðandi ársreikn-
inga Sögufélags og innti það
starf eins vel af hendi. Áhugi
Halldórs á sögulegum efnum
leyndi sér ekki. Þau Erla Björg-
vinsdóttir, eiginkona hans, sóttu
saman fyrirlestra og málþing og
til þess var tekið að árum saman
voru þau fastagestir á hádegis-
fundum Sagnfræðingafélags Ís-
lands. Gaman var þá að ræða við
Halldór og gilti einu hvert fund-
arefnið var; honum fannst það
skemmtilegt og spennandi.
Góður drengur er genginn.
Fyrir hönd Sögufélags þakka
ég störfin í þágu þess og votta
eftirlifandi eiginkonu og fjöl-
skyldu samúð. Blessuð sé minn-
ing Halldórs Ólafssonar.
Guðni Th. Jóhannesson.
Víða í bókmenntum okkar er
bankastarfinu lýst sem leiðin-
legri og andlausri vinnu, and-
stæðu listrænnar sköpunar. Ef
lýsa á skipbroti listamanns er
hann látinn enda í banka. Við
Halldór Ólafsson störfuðum í
banka mestallt okkar æviskeið
og við vorum sammála um að
bankastarfið getur verið og er
oft skemmtilegt og gefandi.
„Það var gaman í Búnaðarbank-
anum í gamla daga,“ sagði Hall-
dór við mig þegar ég heimsótti
hann á spítalann skömmu fyrir
andlátið. Ég held að Halldór
hafi verið mjög sáttur við sitt
hlutskipti sem bankamaður alla
sína starfstíð.
Samt er það þannig að Hall-
dór var svo mörgum gáfum
gæddur sem hefðu notið sín
betur á öðrum sviðum. Stál-
minni hans kom sér vel í banka-
starfinu og hefði gert það hvar
sem er. En hann var líka frábær
teiknari og hefði getað nýtt þá
gáfu til dæmis á auglýsingasvið-
inu. Hann hafði mjög fallega
rithönd og hafði náð góðum tök-
um á skrautskrift. Hann gat
hermt eftir samstarfsmönnum
og góðborgurum þó hann væri
feiminn við það nema í góðum
hópi.
Eins og áður segir hafði Hall-
dór einstaklega gott minni og
gat til dæmis farið með heilu
blaðsíðurnar orðrétt úr bókum
Laxness og Íslendingasögun-
um. Hann var mjög sögufróður,
sérstaklega um sögu Íslands.
Hann tók þátt í frægri spurn-
ingakeppni í útvarpi og stóð þar
uppi sem sigurvegari og voru þó
engir aukvisar sem hann atti
kappi við.
Halldór var einstaklega góð-
ur fjölskyldufaðir. Hann dekr-
aði við konu sína og börn og vel-
ferð þeirra var honum alltaf
efst í huga.
Mér þykir vænt um að hafa
náð að hitta Halldór með fullri
rænu örfáum dögum fyrir and-
látið. Hann vissi vel að hverju
stefndi, en hann var sáttur og
horfðist óhræddur í augu við
það sem okkar allra bíður.
Við Martha kveðjum góðan
dreng og vottum Erlu, börnum
og fjölskyldunni allri okkar
innilegustu samúð.
Gunnar Már Hauksson.
Halldór Ólafsson HINSTA KVEÐJA
Halldór Ólafsson, mág
minn og svila, kveðjum við í
dag eftir 60 ára ánægjulega
samfylgd.
Nú get ég lofað lífið,
þótt lokist ævisund.
Ég hef litið ljómann
og lifað glaða stund.
(Stefán frá Hvítadal)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Erlu systur og fjölskyldu
sendum við samúðarkveðju
og biðjum þeim Guðs bless-
unar.
Þóra og Friðrik.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
Skilafrestur | Sé óskað eftir birt-
ingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skila-
frests.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram.
Minningargreinar