Morgunblaðið - 15.03.2013, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MARS 2013
ég viðbrögðum Þorvaldar við einni
teikningu sem var hluti af spenn-
andi verkefni sem besti kennarinn
setti fyrir. Teikningin var þver-
skurður af húsi og inni í hverju
herbergi var verið að murka lífið
úr börnum með öllum mögulegum
og ómögulegum aðferðum; ein-
hvers konar útrýmingarbúðir í
barnahúsi, með strompi ofan á og
sól í heiði. Sem betur fer voru ekki
til skólasálfræðingar á þessum
tíma en Þorvaldur spurði augljósr-
ar en þó ögrandi spurningar:
Hvers vegna öll þessi fyrirhöfn? Af
hverju er börnunum ekki komið
fyrir á einum stað og þau skotin á
færi? Það er rétt að taka það fram
að þetta var í kalda stríðinu og þar
að auki hafði sjónvarpsserían Hel-
förin nýlega verið sýnd í sjónvarp-
inu, svo lesendur haldi ekki að
þetta hafi verið sjúklegt. Þarna
fékk ég mína fyrstu myndlistar-
legu lexíu sem fólst ekki síst í mik-
ilvægi gagnrýni og því að bera
virðingu fyrir myndum og því sem
þær hafa að segja, sem varð svo til
þess að þessi tiltekna mynd lifir
enn. Það er gaman að rifja þetta
upp því þrjátíu árum síðar gerði
ÞÞ myndbandsverk sem frumsýnt
var á sýningunni Koddu þar sem
fjölskyldur; börn og fullorðnir,
stilltu sér upp líkt og fyrir ljós-
myndatöku í heimahúsi, horfandi í
kameruna. Í staðinn fyrir vinaleg-
an smell ljósopsins heyrðist vél-
byssuskothríð og fyrirsæturnar
féllu í gólfið. Verkið boðaði frísk-
lega endurkomu ÞÞ sem þá hafði
farið lágt sem myndlistarmaður
um skeið, að minnsta kosti út á við.
Að öðrum ólöstuðum átti hann eitt
albesta verk sýningarinnar og list-
unnendur hugsuðu sér gott til
glóðarinnar. Stuttu eftir að barna-
skólakennslunni lauk hélt Þorvald-
ur Þorsteinsson sína fyrstu einka-
sýningu í Myndlistaskóla
Akureyrar sem samanstóð af fí-
gúratívum teikningum í módern-
ískum stíl og trúðamálverkum.
Sýningin hafði afgerandi frelsandi
áhrif á þau börn (og sjálfsagt full-
orðna líka) sem hana sáu og lexían
sem börnin tóku með sér heim var
að þau mættu tjá veruleikann eins
og þeim sýndist; þau gætu sett
augun út á kinn og hausinn á hlið
þess vegna. Sköpunarkraftur
leystist úr læðingi sem skilaði sér í
stóraukinni framleiðslu, auk þess
sem horfið var frá ofbeldismynd-
um og yfir í listrænar. Í mörg ár á
eftir hermdi ég eftir teiknistíl ÞÞ
og enn sjást ákveðin áhrif meist-
arans (sem gætu verið kúbísk?).
Þótt vissulega sé alltaf ómögulegt
að vita held ég að sú staðreynd að
ég lagði fyrir mig hinar fögru listir
sé Þorvaldi Þorsteinssyni að
þakka, eða ætti ég að segja (eins og
Þöngull og Þrasi): kennsla.
Ásmundur Ásmundsson.
Kveðja frá Myndlistaskól-
anum í Reykjavík
Þorvaldur kenndi í Myndlista-
skólanum í Reykjavík síðustu árin
og kom að hugmyndavinnu í
tengslum við sjónlistadeild sem er
nýtt nám innan skólans. Við
þekktum hann að sjálfsögðu öll
sem listamann og í gegnum starf
hans fyrir Bandalag íslenskra
listamanna en kynntumst honum
fyrst sem góðum samstarfsmanni
í skólanum í gegnum uppbygg-
ingu og samræður vegna ís-
lenskukennslu í nýja náminu. Um
þetta leyti hafði hann ákveðið að
flytja til Belgíu með Helenu. Á
fund mætti hann með myndir af
nýja heimilinu, fullur bjartsýni og
gleði, lýsti aðstæðum þannig að
allt varð ljóslifandi í huga okkar.
Á augnabliki var maður kominn á
meginland Evrópu, fann lyktina
af útlenskri sveit og sá fyrir sér
akrana, skurðina og bændur og
svo listasöfn og stórborgarlíf
handan við næstu beygju. Og þótt
Þorvaldur hafi verið á leið frá Ís-
landi þótti honum ekkert sjálf-
sagðara en að leggja allar sínar
hugmyndir og reynslu á borðið
fyrir okkur til að njóta og nýta. Og
hann hafði afgerandi hugmyndir
um kennslu. Honum var mikið í
mun að skólinn hjálpaði hverjum
og einum að finna sinn kjarna,
styrk og kjark. Og það var einmitt
þannig sem fyrsti íslenskuáfang-
inn endaði. Nemandi sem hafði
alltaf litið á námsgreinina íslensku
sem kvöð var sjálfur farinn að
kaupa sér kennslubækur um jól
sem ekki komu neinu námsefni við
– „til að blaða í og bara til gamans
því íslenska er svo ótrúlega
áhugavert fyrirbæri“. Á stuttum
tíma náði Þorvaldur að kveikja
eldmóð í huga nemenda og áhuga
á móðurmálinu svo þeir sköpuðu
heilu myndlistarsýningarnar með
orðum, þeir gátu kallað fram til-
finningar í huga annarra og orðað
eigin kenndir, og þá var ekkert að
óttast.
Og þótt hugmyndir Þorvaldar
um kennslu hafi verið afdráttar-
lausar átti hann auðvelt með að
hlusta á aðra, spinna og bæta við
hugsun og sköpun samstarfsfólks
og nemenda. Hann var óeigin-
gjarn á hugmyndir sínar og manni
fannst jafnvel eins og honum
þætti skemmtilegra að hjálpa
hugmyndum annarra að fæðast
en að vinna að eigin sköpun.
Stundum flaug það í gegnum hug-
ann að hann legði of hart að sér.
Þegar hann kom til Íslands að
kenna vann hann á við þrjá,
kenndi í Myndlistaskólanum á
morgnana, var með fyrirlestra
eftir hádegi og kenndi svo skap-
andi skrif á kvöldin. Ef til vill var
það kennslan sem átti hug hans
allan síðustu tíu árin, á kostnað
eigin listsköpunar. Kannski var
hann of óeigingjarn og hjálpfús til
geta hugsað nógu vel um sig og
sína listsköpun. Og kannski var
það fleira sem tálmaði. Við eigum
eftir að sakna Þorvaldar sárt. Það
er erfitt að hugsa til þess að hann
muni aldrei aftur birtast á mánu-
dagsmorgni, nýkominn að utan,
heilsa manni hlýlega með faðm-
lagi, horfast djúpt í augu við
mann, halla undir flatt og spyrja
kankvís frétta. Við sendum Hel-
enu og öðrum aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
F.h. starfsfólks Myndlistaskól-
ans,
Ingibjörg Jóhannsdóttir,
skólastjóri.
Kveðja frá Möguleikhúsinu
„Það er háskalegt að tapa víð-
hyglinni í samskiptum okkar við
orðin, táknin, viðhorfin, lögmálin,
reglurnar, bloggið og börnin.
Ekkert er alveg svart eða hvítt.
Ekkert er bara svona eða hinseg-
in. Enginn er allur þar sem hann
er séður. Ekkert er gjörsamlega
eitthvað. Ekkert gerðist nákvæm-
lega svona eða hinsegin.“
Svo fórust Þorvaldi Þorsteins-
syni orð í minnispunktum fyrir
leikverk sem hann vann að fyrir
Möguleikhúsið og hlotið hafði
vinnuheitið „Á stjúpmiðum“.
Verkið átti að fjalla um stjúpfor-
eldra og -börn í víðum skilningi og
var ætlað eldri börnum og ung-
lingum. Umfjöllunarefnið var
Þorvaldi hugleikið.
Á öðrum stað í minnispunktun-
um segir: „Þetta er í senn knýj-
andi og vandmeðfarið viðfangs-
efni sem taka þarf mjög alvarlega
– um leið og við sem að því stönd-
um megum ekki taka sjálf okkur
of hátíðlega þótt við séum flest
langreynd stjúp- hitt og þetta. Til
þess er viðfangsefnið allt of
skemmtilegt.“
Því miður hafði verkefnið enn
ekki hlotið þá náð fyrir augum
styrkveitenda sem þurfti og varð
því bið á frekari framkvæmdum.
Alltaf vorum við þó með hug-
myndina í bakþankanum og þess
fullviss að af þessu yrði. Nú er
ljóst að lengri verður róðurinn á
stjúpmiðin ekki, enn bíður okkar
djúpið ókannað.
Þorvaldur hafði áður unnið
leikrit fyrir Möguleikhúsið. Árið
2001 töluðum við okkur saman um
að hann skrifaði verk ætlað yngri
börnum sem við myndum ferðast
með í leik- og grunnskóla. Hann
hóf þegar að kasta fram hug-
myndum sem við ræddum fram
og til baka og í náinni og einstak-
lega gefandi samvinnu varð til
leikrit sem hann gaf hið skemmti-
lega nafn „Prumpuhóllinn“. Verk-
ið ber skýr höfundarmerki Þor-
valds, unnið er út frá þema
þjóðsagna og ævintýra, vitnað í
sögu lands og þjóðar með boðskap
sem snýst um mannkærleika, vin-
áttu og samspil manns og náttúru.
Allt unnið af virðingu fyrir vænt-
anlegum áhorfendum, börnunum,
aldrei talað niður til þeirra heldur
talað af skynsemi og alvöru, án
þess þó að það bitni á skemmtileg-
heitunum. Sýningin naut vin-
sælda og var sýnd á leikferðum
um land allt. Fyrir þremur árum
tókum við síðan Prumpuhólinn til
sýningar á ný og reyndist verkið
síður en svo hafa glatað gildi sínu,
naut sömu hylli og áður og er enn í
sýningu.
Það var því ekki að undra að við
hlökkuðum til endurnýjaðs sam-
starfs við Þorvald, enda vand-
fundinn höfundur með þvílíka víð-
sýni, innsæi og erindi, en um leið
ríka tilfinningu fyrir aðferðum
leikhússins. Framlag hans til
barnamenningar, og þá ekki síst
barnaleikhúss, verður seint of-
metið. Auk þess sem nefnt er hér
að ofan og hinna þekktu verka um
Skilaboðaskjóðuna og Blíðfinn
hafði hann samið barnaleikrit fyr-
ir Kaffileikhúsið og Stoppleikhóp-
inn og var því án vafa meðal þeirra
sem best hafa sinnt yngstu kyn-
slóðinni í leikhúsum landsins.
Vonandi eiga komandi kynslóðir
barna eftir að njóta þeirra verka
um ókomna framtíð í nýjum upp-
setningum.
Við í Möguleikhúsinu kveðjum
Þorvald Þorsteinsson með sökn-
uði um leið og við sendum Helenu,
börnum og afabörnum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Pétur Eggerz.
„Því hér er ég þótt horfinn sé í raun
ef lít ég mig með sýnar minnar sjón-
um
sem endurvarp eins manns er fór hér
fyrr
og lifnar við í leikaranum, mér.“
Þorvaldur með eigin orðum, úr
örleikritinu Kall, og nú er hann
hér þótt horfinn sé í raun. Hann er
í verkunum sem lifa hann og í
minningum okkar. Ein af mínu
fyrstu minningum um hann er
einmitt af leiksviðinu, það var í
Stúdentaleikhúsinu og hann lék
glæsilega trönsu í kabarett, og
söng. Hvílíkt leikaraefni hugsuð-
um við mörg og áttum von á að sjá
hann næst í Leiklistarskóla Ís-
lands. Skömmu síðar fréttist af
honum í Myndlista- og handíða-
skólanum. Þar hófst ferðalagið
inn í ævintýraskóginn fyrir alvöru
og leitin að gulleplum og töfra-
fuglum. Áður hafði hann reyndar
frelsað prinsessuna Ibbý úr helli
drekans og hún hvatti hann áfram
þegar hann lét sig dreyma um að
bjarga líka Rauðhettu frá úlfin-
um, Hans og Grétu frá norninni
og Mjallhvíti frá vondu stjúpunni.
Svo urðu dularfullir atburðir til
þess að skilaboðaskjóða Stóra
dvergs hvarf úr felustað sínum og
barst eftir langt ferðalag í hans
hendur. Og mikið gladdi það okk-
ur þegar hann leysti frá skjóðunni
og hleypti út sögunni um Putta og
Möddumömmu, jafnvel þótt nátt-
tröllið fylgdi með.
Veruleiki Þorvaldar var ævin-
týri líkur, hann lifði lífinu lifandi
og ferðaðist um draumheima vak-
andi, stundum með nátttröllið á
hælunum;
„Svo sjálfur er ég vitni þess ég vaki
er hrópa ég: Æ, tími, slepptu taki!“
Og tíminn sleppti óvænt taki
23. febrúar. Síðast sat hann við
eldhúsborðið hjá mér í janúar og
sýndi mér handrit sem hann var
með í smíðum. Lífið virtist leika
við hann, það var bjart yfir honum
og spennandi verkefni framund-
an. Dvölin í Belgíu, með prinsess-
unni Helenu, hafði gert honum
gott. Við skröfuðum um erindið
sem hann ætlaði að flytja á mál-
þinginu í tengslum við aðalfund
BÍL 9. febrúar og hann bjó mig
undir að hann ætlaði að vera
ómyrkur í máli. Það kom ekki á
óvart, það var hann yfirleitt. Nú
deila menn upptöku af erindi
þessu á facebook, þar sem hann
fjallar af ákefð um hugðarefni
sitt; menntun. Á eftir var setið um
hann, félagar og vinir sópuðust að
honum til að spyrja frétta úr æv-
intýraskóginum. Síðasta minning
okkar margra, síðasta senan í
leiknum margslungna sem líf
Þorvaldar Þorsteinssonar var. Og
það gustaði af honum í hlutverk-
inu, þá og alla tíð. Þess er gott að
minnast nú á sorgarstundu.
Þessum fátæklegu kveðjuorð-
um fylgja kveðjur og þakklæti frá
Bandalagi íslenskra listamanna,
en Þorvaldur gegndi embætti for-
seta bandalagsins um skeið. Hug-
urinn dvelur hjá fjölskyldu og ást-
vinum, sem syrgja góðan dreng,
megi óskir Möddumömmu fylgja
honum í hans hinstu för:
„Vaka yfir værri brá,
vonir mínar allar.
Móðurhjartans heitust þrá;
heitir góðar vættir á,
að prinsinn minn rati heim til sinnar
hallar.“
Kolbrún Halldórsdóttir.
Hann var einhver skemmtileg-
asti maður í heimi. Málsnjall, fljót-
ur að hugsa, rökvís, sagði sögur
betur en flestir, lýsti umhverfi,
húsum, götum, bunulækjum og
blómabrekkum þannig að allt lifn-
aði fyrir augum manns.
Hann var líka einhver fallegasti
maður í heimi þegar hann kom á
bókaútgáfu Máls og menningar,
tuttugu og fimm ára gamall, til að
sýna okkur Árna Kr. Einarssyni
morðfyndnar auglýsingar um nýja
samskiptatækni sem hann hafði
gert fyrir Póst og síma. Okkur
fannst augljóst að það byggi
ódauðlegt bókverk í þessum
manni og þar höfðum við á réttu að
standa. Nokkrum vikum eða mán-
uðum síðar kom hann með hand-
ritið að Skilaboðaskjóðunni og bar
undir okkur. Ævintýrasögu með
eigin myndum. Dásamlegri sögu
sem þó hafði afleitan galla. Þor-
valdur var svo mikið góðmenni að í
sögulok hafði hann látið illþýðið í
Vondakastala, úlfinn, stjúpuna og
nornina, snúa frá villu síns vegar
og taka þátt í því með Möddu-
mömmu og öðrum íbúum Ævin-
týraskógarins að æpa á hellisdyr
Nátttröllsins til að opna þær og
bjarga Putta litla: Harka parka
inn skal arka! En það má ekki. Það
eyðileggur öll ævintýrin að gera
vondu persónurnar góðar. Þor-
valdur sætti sig við að snúa heim
og semja nýjan endi þar sem æv-
intýrareglurnar yrðu í fullu gildi,
og í næstu gerð var kominn
dásamlegasti endir sem hægt var
að hugsa sér. Skilaboðaskjóðan –
sem áreiðanlega hafði frá upphafi í
undirmeðvitundinni átt að gegna
sínu stóra hlutverki – hafði nú tek-
ið við hæðnisöskrum illþýðisins og
á ögurstundu opnaði Dreitill skóg-
ardvergur skjóðuna svo að hróp
óvættanna blönduðust hrópum
annarra skógarvera og fjallið opn-
aðist. Putti bjargaðist. Lokaorðin
muna allir sem hafa lesið þessa
ótrúlegu bók: „Og strax þetta
sama kvöld sögðu Dreitill, Madda-
mamma og Putti alla söguna í
skilaboðaskjóðuna, bundu vand-
lega fyrir með dvergahnút og
földu hana í skóginum. Löngu síð-
ar urðu dularfullir atburðir til þess
að skjóðan hvarf úr felustaðnum
og barst eftir langt ferðalag í mín-
ar hendur. Og nú er ég búinn að
leysa frá skjóðunni.“
Mörgum árum síðar þvældumst
við Þorvaldur milli skóla á höfuð-
borgarsvæðinu og Akureyri, jafn-
vel alla leið til Kaupmannahafnar,
með dagskrá um Jónas Hallgríms-
son á tvö hundruð ára afmæli
hans. Þá rifjuðum við upp gömul
kynni og þessi samvinna varð ekki
síður ævintýraleg og gefandi en sú
fyrri. Þorvaldur átti afar auðvelt
með að lifa sig inn í líf og ljóð Jón-
asar og miðla honum til sex til sex-
tán ára barna.
Þorvaldur Þorsteinsson er
ógleymanlegur maður öllum sem
kynntust honum. Þegar þeir eru
allir horfnir veg allra vega munu
verk hans halda minningu hans á
lofti. Frumlegustu myndlistar-
verkin, beittustu leikverkin en þó
fyrst og fremst barnabækurnar og
snilldarverkin Ég heiti Blíðfinnur
en þú mátt kalla mig Bóbó og
Skilaboðaskjóðan. Hjartans þakk-
ir, Þorvaldur.
Silja Aðalsteinsdóttir.
Takk minn kæri Þorvaldur fyr-
ir öll fræin sem þú sáðir í lífi þínu
og með lífi þínu. Þín er sárt sakn-
að.
Kraftur þinn og eldmóður gaf
af sér marga aðra listamenn. Þú
varst sannur þjónn sköpunarinn-
ar og afbragðs talsmaður hennar.
Samræðurnar við þig voru alltaf
hugvíkkandi og hvetjandi. Ég á
þér svo mikið að þakka og það
voru forréttindi að fá að fara með
þér til Antwerpen og búa þar með
þér, Helenu og litla vitleysingn-
um. Það voru mörg gullkorn sem
þú skildir eftir handa mér og þú
gafst mér gott veganesti inn í líf-
ið.
Ég man þegar þú sagðir við
mig fyrir þónokkrum árum:
„Snorri, ég öfunda þig af að þú
getur gert allt sem þér sýnist á
meðan ég þarf alltaf að vera for-
maður nemendafélagsins.“ Þessi
orð þín vöktu mig og hvöttu. Ég
þekki persónulega nokkra virta
listamenn í dag sem sögðu mér að
þeir væru listamenn vegna þess
að þú hvattir þá, svo við erum
mörg sem höfum notið góðs af
gjafmildi þinni. Við vorum líka fé-
lagar í andlegum skilningi og vor-
um samferða í mögnuðu andlegu
ferðalagi sem enn er ekki lokið
þótt þú hafir kvatt þinn jarðneska
líkama. Takk og bless í bili, kæri
bróðir, ég hlakka til að hitta þig og
bera saman bækurnar.
Snorri Ásmundsson.
Í minningu Þorvalds Þorsteins-
sonar, rithöfundar og myndlistar-
manns.
Fátækleg orð mín geta ekki lýst
því hvernig Þorvaldur Þorsteins-
son lét okkur sem sóttum nám-
skeið hans í „skapandi skrifum“
njóta sinna jákvæðu hæfileika til
að við gætum öll sett saman smá-
sögur. Hann gat veitt upp úr fólki
jafnvel heila sögu þó viðkomandi
hefði aðeins tekist að koma nokkr-
um orðum á blað. Hann var ger-
semi gersemanna og það er ekki
hægt að þakka honum nóg fyrir að
leyfa okkur að njóta jákvæðni sinn-
ar. Að gamni mínu læt ég fylgja
með smá vísukorn sem komu upp í
huga minn á námskeiði hans.
Þú styður og styrkir
svo sál okkar yrkir
um septemberkvöldin löng.
Þú Þorvaldur heitir
og þor okkur veitir
að valda penna í hönd.
Ég þakka þér allt
svo þúsundfalt
það verður nú ekki of sagt
að frá þér við förum
með fögnuð á vörum
og fjársjóð í ofanálag.
Gæfan þig geymi
í guðsvalda heimi
og gæti þín alla tíð.
Englarnir yljandi
og allir þér kyrjandi
elsku og vernd ár og síð.
Guð blessi minningu hans, fari
hann í friði.
Sif Ingólfsdóttir.
Það var sumarið 2006 sem við
kynntumst Þorvaldi Þorsteins-
syni. Við höfðum allir gengist und-
ir hjarta- eða kransæðaaðgerðir
og vorum mánaðartíma saman í
endurhæfingu á Reykjalundi þar
sem dagarnir liðu við þrekæfing-
ar og gönguferðir með hvíldar-
hléum á milli.
Og það var einmitt í hvíldar-
hléum sem við Hjartakallarnir,
eins og við köllum okkur, urðum
kjaftakallar og þá fór Þorvaldur á
flug. Hann var mjög sérstakur
maður sem krufði til mergjar lífið
og tilveruna. Var í raun hugsuður
sem hafði ævinlega eitthvað til
málanna að leggja og þá oft með
leikrænum tilburðum. Að lokinni
endurhæfingu á Reykjalundi höf-
um við Hjartakallarnir hist á eins
til tveggja ára fresti, farið á kaffi-
hús og spjallað, og glaðst yfir að
vera lifandi. Við munum hittast
13. mars næstkomandi og þar
verður Þorvaldar sárt saknað því
hann var skemmtilegur félagi og
hafði þægilega nærveru. Hjarta-
kallarnir voru upphaflega þrett-
án en nú eru tveir látnir. Um leið
og við kveðjum góðan dreng
sendum við eiginkonu og börnum
Þorvaldar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
F.h. Hjartakalla,
Sigurþór Sigurðsson og
Þorgeir Guðmundsson.
Þorvaldi Þorsteinssyni kynnt-
ist ég fyrst þegar hann var á ung-
lingsaldri. Hann var spaugsamur
og kankvís piltur en jafnframt
íhugull og eftirtektarsamur.
Snemma var ljóst að þar var á
ferð óvenju hæfileikaríkur ungur
maður sem líklegur væri til af-
reka, sem og síðar átti eftir að
koma betur í ljós.
Á skólaárum sínum var hann í
framvarðarsveit í lista- og menn-
ingarlífi og stundum í forsvari.
Listin og samræðan var hon-
um allt. Hann geislaði af ákefð og
hugmyndaauðgi þegar hann út-
listaði verk sín og hugmyndir
þannig að áheyrendur og viðmæl-
endur hrifust með honum og fóru
líka á flug.
Ekkert þótti honum skemmti-
legra því að hann var þeirra skoð-
unar að í öllu fólki byggi einhver
listrænn kraftur sem þyrfti
hvatningu og alúð til að leysa úr
læðingi. Þessari sannfæringu
sinni fylgdi hann eftir með nám-
skeiðum í skapandi skrifum sem
margir kannast við og ýmsir hafa
sótt.
Stundum gat Þorvaldi verið
mikið niðri fyrir og verið fjálgur í
umræðum en hann kunni samt þá
samskiptalist að láta engum leið-
ast að hlusta á sig enda tilbúinn
að hlusta á aðra og virða skoðanir
þeirra jafnframt því sem hann
var hvetjandi og fræðandi.
Ef til vill hefur einhvern tíma
blásið eitthvað í kringum hann í
listamannaheiminum en hann tal-
aði fyrst og fremst um það já-
kvæða og uppbyggilega þar eð
hann var sjálfur heill í því sem
hann tók sér fyrir hendur og trúr
sannfæringu sinni.
Við tveir skemmtum okkur
stundum saman yfir einhverjum
texta eða fyrirsögnum – ekki á
kostnað höfunda – heldur yfir
hver framvindan yrði eða gæti
orðið ef einhverju smáatriði text-
ans yrði breytt og eins ef það yrði
birt allt sem hægt væri að lesa á
milli línanna. Þetta skilja þeir vel
sem þekktu til Þorvaldar því þeir
vita hversu orðheppinn hann var
og hnyttinn.
Það er erfitt að skrifa um Þor-
vald, því verða kveðjuorðin
styttri en ella. Örlæti og lítillæti
voru honum jafnt í blóð borin sem
og metnaður og framsækni.
Hann var greiðvikinn og hjálp-
samur maður. En í mínum huga
var hann umfram allt skemmti-
legur og góður drengur sem mér
þótti afar vænt um.
Minningin lifir um snjallan
hagleiks- og hugvitsmann.
Eiginkonu og börnum votta ég
dýpstu samúð.
Guðmundur Víðir.
Þorvaldur Þorsteinsson
 Fleiri minningargreinar
um Þorvald Þorsteinsson bíða
birtingar og munu birtast á
næstu dögum.