Morgunblaðið - 16.05.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. MAÍ 2013
„Ég græt svona
mikið af því að ég elskaði ömmu
svo mikið,“ sagði Úlfar, 6 ára, við
andlát ömmu sinnar og fangaði
þá ansi vel líðan okkar allra við
fráfall okkar yndislegu Ástu.
Þegar börnin ræða ömmu sína þá
koma fljótt fram margar fallegar
minningar.
Úlfar sagðist viss um að Jök-
ull, hundurinn okkar sem er líka
farinn, taki vel á móti henni og
þakki henni fyrir allar kæfusam-
lokurnar sem hún smurði ofan í
hann. Úlfar rifjaði það upp að
amma var alltaf að kyssa á koll
eins og hún kallaði það. Hera, 8
ára, bætti við upplifun bróður
síns: „Hún var alltaf brosandi og
skemmtileg, hún faðmaði mig
alltaf svo mikið, var svo góð við
mig og huggaði. Mér þótti svo
vænt um hana, við spiluðum sam-
Ástbjörg
Halldórsdóttir
✝ Ástbjörg Hall-dórsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. október 1930.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
3. maí 2013.
Útför Ástbjargar
fór fram frá Kópa-
vogskirkju 10. maí
2013.
an og hún gaf okkur
alltaf nammi þegar
við komum til henn-
ar.“ Þegar Hera var
spurð hvað hún
hefði helst viljað
segja við ömmu sína
þá var þakklæti
henni ofarlega í
huga: „Takk fyrir
að vera svona góð,
amma mín.“ Þór
litli, 8 mánaða, hefði
örugglega sagt margt fallegt um
ömmu kynni hann að tala. Ætli
breitt bros hans, skríkir og inni-
legur hlátur í návist hennar verði
ekki að túlkast sem mikil vænt-
umþykja.
Ég tek undir upplifun barna
okkar Halla, ég elskaði tengda-
móður mína óskaplega heitt. Ég
upplifði mig velkomna í fjölskyld-
una strax frá upphafi þrátt fyrir
að tengdamóðir mín elskuleg
gæti lengi vel ómögulega munað
nafn mitt. Það var nú dásamlega
einkennandi fyrir Ástu að þrátt
fyrir að muna ótrúlegustu hluti
þá gat hún ruglast á ýmsum
nöfnum með svo skemmtilegum
hætti að mikið var hlegið. Í heim-
sóknum spurði hún ávallt, „er
ekkert að frétta“ þegar henni
fannst við hjónin stundum eitt-
hvað helst til of fámál. Ég er
Ástu þakklát fyrir svo margt.
Gildin hennar voru gömul og góð,
sterk skilaboð í talanda, t.d. um
mikilvægi þess að gefa ungum
börnum okkar kjarngóðan mat.
Þá var gjarnan sagt fyrir hönd
barnsins: „Ég vil mat og engar
refjar.“ Hefðirnar voru sterkar
og þær gáfu svo mikið, t.d. rjú-
putartalettur í hádeginu á annan
í jólum. Ásta var ávallt til staðar,
reiðubúin að aðstoða og gefa af
sér. Það var þó fyrst og fremst
þetta fallega hversdagslega sem
gaf svo mikið, dillandi hlátur, ein-
lægur áhugi á barnabörnunum
og hlý faðmlög.
Hafðu þökk fyrir allt elskulega
tengdamóðir mín. Ég kveð þig
með orðum barnanna, þú verður
án efa fallegasti engillinn á himn-
inum.
Þín
Ylfa.
Elsku amma mín, mig langar
að þakka þér fyrir allar góðu
minningarnar sem við áttum
saman. Þegar ég skrifa þetta þá
kemur mér svo margt skemmti-
legt í hug. Ég mun sakna þess að
geta ekki rætt við þig um daginn
og veginn, þú varst nefnilega allt-
af svo góður og traustur vinur.
Ég mun aldrei gleyma því
þegar ég var svona fjögurra ára
og þið afi bjugguð í Gullsmár-
anum. Einhvern veginn náði ég
að sannfæra þig um að koma í
löggu og bófa, að sjálfsögðu byrj-
aðir þú á að vera bófinn. Þú
leyfðir mér fljótlega að hand-
sama þig og þá var að sjálfsögðu
komið að því að setja þig í „stein-
inn“. Þú andmæltir því ekki og
gekkst beint inn í þvottaherberg-
ið. Það sem þú vissir hins vegar
ekki var að ég hafði laumast til
þess að ná í lykilinn að hurðinni
og ákvað að læsa þig inni í
gluggalausa „fangaklefanum“ á
áttundu hæð. Þetta var þó allt
gert með góðum vilja og ég ætl-
aði alltaf að opna fyrir þér strax,
svo kom bara á daginn að ég var
allt of lítill til þess að meðhöndla
lykla og náði ekkert að opna
hurðina. Margur hefði orðið
reiður út í mig en þú varst voða
róleg og yfirveguð og knúsaðir
mig bara þegar þú komst loksins
út á reynslulausn. Þegar ég
hugsa útí það núna þá held ég að
þú hafir bara aldrei orðið reið við
mig, samt þótti mér voða gaman
að gera prakkarastrik svona við
og við þegar ég var yngri. Svona
varst þú, svo indæl og góð mann-
eskja.
Mér þótti líka mjög gaman
þegar þið afi buðuð mér með til
Færeyja og til Spánar. Það var
t.d. rosaleg upplifun að sjá grind-
hvaladrápið í Færeyjum og rauði
sjórinn mun seint gleymast. Ég
verð nú að viðurkenna að þarna
varð ég frekar smeykur en þegar
þú sást það þá varstu fljót að róa
mig. Ég mun líka seint gleyma
ferðinni okkar til Spánar, svona
eftir á að hyggja hefði maður
haldið að fjórtán ára stráki
myndi leiðast með ykkur í La
Marínunni en svo var alls ekki
raunin. Reyndar held ég satt
best að segja að þetta hafi verið
einhver sú skemmtilegasta út-
landaferð sem ég hef upplifað.
Það var margt skemmtilegt sem
við gerðum saman, hver hefði t.d.
trúað því að það væri gaman á
markaði, fyrir hádegi á laugar-
degi? Eitthvað segir mér að ég
hafi ekki verið æstur í að koma
með en þér tókst að þó draga mig
á fætur og ég skemmti mér kon-
unglega. Í þessari ferð lærði ég
líka margt af ykkur afa, þið vor-
uð líka rosalega dugleg að láta
hluti eftir mér. Það var t.d.
ósjaldan komið við í gokartinu í
nágrenninu og þið fjárfestuð
meira að segja í rafmagns pizzu-
ofni fyrir mig eða „pisu ofni“ eins
og þó varst vön að segja. Ég mun
líka sakna þess innilega hversu
gaman það var að heyra í þér
kvarta í umferðinni, það skipti
litlu þótt við værum undir há-
markshraða, alltaf með reglulegu
millibili heyrist „Teitur. Ég er að
fara á tauginni“ eða eitthvað
álíka. Amma mín, þín verður sárt
saknað, þú hefur kennt mér
margt og mótað mig sem
einstakling. Elsku afi, þinn miss-
ir er mikill, þið amma voruð alltaf
óaðskiljanleg og bættuð hvort
annað upp. Ef einhver myndi
spyrja mig hvernig hjónaband
ætti að vera þá myndi ég segja
„eins og hjá afa Teiti og ömmu
Ástu“.
Bjarki Þór Haraldsson.
Elsku amma. Þú náðir að vera
amma í nákvæmlega 40 ár. Ég er
afar þakklátur og glaður að hafa
átt þig að öll þessi 40 ár. Mér
fannst alltaf eins og Holtagerðið
væri mitt annað heimili þegar ég
var yngri.
Ég leitaði þangað og leitaði
eftir því að vera í návist þinni.
Líka uppi í sumó, bæði í Ástukoti
og síðan í Leyni. Þú varst alltaf
nálæg og ég treysti á þig. Þið afi
komuð stundum með í utanlands-
ferðir fjölskyldunnar þegar ég
var barn og unglingur og það var
svo skemmtilegt að hafa ykkur
nálægt.
Það er svo margt sem ég er
þakklátur fyrir. Þú huggaðir
þegar mér fannst eitthvað að,
sýndir mér athygli og skilning
þegar ég þurfti þess. Þú meira að
segja hjálpaðir mér að eignast
minn fyrsta alvörubíl (eftir að ég
klessti þann fyrsta eftir stutt
kynni).
Þú varst fyrsta manneskjan í
fjölskyldunni sem verðandi eig-
inkona mín, þá sautján ára kær-
astan mín, hitti. Og það hjálpaði
til máttu vita. Dóru minni þótti
strax vænt um þig, eins og mér.
Eftir að við Dóra eignuðumst
börnin okkar varstu frábær
langamma og þú varst vinsæl hjá
þeim. Fjölskyldan var í fyrsta
sæti hjá þér, það fundum við öll,
líka langömmubörnin. Þau fögn-
uðu heimsóknum til þín og munu
sakna þín eins og ég og við öll.
Elsku amma. Takk fyrir mig.
Teitur Jónasson jr.
✝ Stefanía Run-ólfsdóttir
fæddist á Öndverð-
arnesi í Neshreppi
á Snæfellsnesi 6.
júní 1923. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 8. maí
2013.
Stefanía var
dóttir Runólfs J.
Dagssonar sjó-
manns frá Fornu
Fróðá, f. 3.9. 1896, d. 16. maí
1953 og Guðrúnar Sigurð-
ardóttur frá Traðarbúð á Snæ-
fellsnesi, f. 16. september 1890,
d. 21. janúar 1972. Stefanía var
næstelst sex systkina: Unnur
Kristbjörg, f. 1920, d. 2007, Elín,
f. 1926, d. 1997, Sigurður, f.
1928, Aðalheiður, f. 1928, d.
2012 og Hulda Aðalbjörg, f.
1932, d. 1935.
Stefanía giftist Halli Sím-
f. 1978, Hallur Símon, f. 1987,
Apríl Sól, f. 1988. 6) Hulda Guð-
rún, f. 1960.
Stefanía kom til Reykjavíkur
þrettán ára gömul og réðst í vist
að Bollagörðum og Vesturgötu
46 ári síðar. Fyrstu árin bjuggu
Hallur og Stefanía að Vest-
urgötu 34 en fluttu inn í Sörla-
skjól og þaðan á Bústaðaveg 59
sumarið 1962. Stefanía var
atorkumikil kona, bakaði flat-
kökur fyrir kaupmenn og
strekkti stórísa. Hún vann um
tíma í Sænska frystihúsinu en
gerðist veitingakona árið 1965 á
veitingastaðnum Austurstræti
4. Hún réðst til starfa í kaffiter-
íu Hótel Loftleiða skömmu eftir
að það opnaði. Þar undi hún hag
sínum vel og lét af störfum þeg-
ar hún varð sjötug. Stefanía og
Hallur höfðu mikið yndi af
ferðalögum og fóru víða. Eftir
að Stefanía hafði látið af störf-
um varð hún virk í félagsstarfi
aldraða við Hæðargarð, einkum
og sér í lagi postulínsmálun og
perlusaum.
Útför Stefaníu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 16. maí
2013, kl. 15.
onarsyni blaða-
manni 24.12. 1947.
Hallur lést 21. mars
2001. Börn þeirra
eru: 1) Símon, f.
1946, maki Anna
Eyjólfsdóttir,
myndlistarmaður.
Börn: Eyjólfur, f.
1965, Hallur, f.
1967, Guðrún, f.
1971. 2) Valgarður
Ómar, f. 1948, maki
Lori Hallsson. Börn Ómars Sig-
rún Heba, f. 1972, Stefanía, f.
1976, Ómar Björgvin, f. 1978,
Hilmir Þór, f. 1985, Björn Ró-
bert, f. 1979, Freyr, f. 1987. 3)
Hallur, f. 1951, börn Arnar, f.
1972, Hallur Már, f. 1978. 4)
Ásta Ingibjörg, f. 1953, maki
Benedikt Ólafsson, börn Hug-
borg Erla, f. 1981, Ólafur, f.
1984, Anna Lísa, f. 1990. 5)
Heba, f. 1958, börn Hulda Soffía,
Þar sem jökulinn ber við loft
og landið hættir að vera jarð-
neskt, en jörðin fær hlutdeild í
himninum fæddist móðir mín,
Stefanía Runólfsdóttir á Önd-
verðarnesi þann 6. júní 1923 á
bæ móðurbróður síns, Jóns
landa Sigurðssonar vitavarðar,
þjóðsagnapersónu á Snæfells-
nesi. Jón landi sá mönnum fyrir
eldvatni úr Brugghelli þar sem
gengið er inn í hamrastál hinna
ógurlega Svörtulofta og Atlants-
hafið byltir sér í grjótinu fyrir
neðan. Yfirvaldið fór margar ár-
angurslausar ferðir út á Önd-
verðarnes í leit að hellinum það-
an sem eldvatnið kom. Þó var
Jón landi nappaður áratug síðar.
Spegillinn stakk upp á því að
vitavörðurinn fengi umbun enda
í góðri trú líkt og skáldið sem
orti: Brennið þið vitar – lýsið
hverjum landa.
Móðir mín sumsé var af sjálf-
stæðu fólki undir Jökli en ekki
hjá vondu fólki, líkt og skáldið.
Foreldrar hennar voru Runólfur
J. Dagsson, bóndi og sjómaður,
og Guðrún Sigurðardóttir. Þau
bjuggu um tíma á Öxl þar sem
hinn ógurlegi Axlar-Björn hafði
dysjað 18 manns í mýrinni rúm-
um þremur öldum áður. Run-
ólfur var landpóstur og lífsbar-
áttan hörð. Eitt sinn á leið frá
Hellnum að Búðum í fárviðri ör-
magnaðist afi en tíkin sótti
ömmu heim á Öxl. Saman fóru
þær út í storminn, amma og tík-
in, og björguðu afa sem þó náði
aldrei fullri heilsu.
Alþýðuviti þessa magnaða
fólks undir Jökli var ekki fisjað
saman. Þegar móðir mín barn-
ung datt á sax svo nefið hékk á
miðsnesinu, tók Guðrún amma
hnefa fullan af sykri, bar í sárið
og setti nefið á sinn stað svo
vart varð greint að stúlkan hafði
það næstum misst.
Fjórtán ára gömul reimaði
mamma á sig sauðskinnskóna og
hélt til Reykjavíkur. Hún var
ljónynja, gullfalleg og greind.
Kjörin í kreppunni miklu voru
kröpp en alþýðustúlkan frá Jökli
var fær í flestan sjó. Hún var á
Vesturgötu 46 í vist hjá góðu
fólki. Björgvin Finnsson læknir
á Laufásvegi og fjölskylda
reyndust henni vel. Gott fólk
laðaðist að stúlkunni.
Þar kom að faðir minn, Hall-
ur Símonarson, og mamma
felldu hugi saman. Við börnin
erum sex; Símon, Ómar, Hallur,
Ásta, Heba og Hulda. Fyrstu
árin bjuggu foreldrar mínir í
húsi ömmu Ástu að Vesturgötu
34 þar sem ég er fæddur. Brátt
lá leiðin í Sörlaskjól og þaðan
inn á Bústaðaveg. Mömmu féll
aldrei verk úr hendi. Enn man
ég lyktina í Sörlaskjóli af flat-
bökunum sem seldar voru til
kaupmanna. Stórísarnir sem
hún strekkti fyrir fólk víða af
landinu settu svip á stofuna.
Hún vann í Sænska frystihúsinu
en brátt lá leiðin í veitingageir-
ann og kökur hennar í Fjarkan-
um í Austurstræti voru annálað-
ar. Hótel Loftleiðir opnuðu með
glæsibrag og þangað hélt
mamma og vann allt þar til hún
hætti störfum, sjötug að aldri.
Hún hafði mikið yndi af ferða-
lögum; fór víða með systrum
mínum og auðvitað pabba. Eftir
að mamma komst á eftirlaun hóf
hún að venja komur sínar í fé-
lagsmiðstöðina við Hæðargarð.
Þar undi hún sér við postulíns-
málun og perlusaum. Hún var
völundur, listamaður sem skóp
marga fallega gripi sem varð-
veittir eru á heimilum barna og
barnabarna.
Blessuð sé minning Stefaníu
Runólfsdóttur.
Hallur Hallsson.
Í dag verður elskuleg móðir
mín, Stefanía Runólfsdóttir, bor-
in til grafar í Dómkirkjunni.
Stefanía var ein af þessum
kjarnakonum sem Ísland hefur
alið sem vílaði ekkert fyrir sér
og féll aldrei verk úr hendi, hún
var alþýðukona frá Snæfellsnesi.
Fæddist á Öndverðarnesi og bjó
víða á Nesinu, oft heyrðum við
sögurnar um þar sem farið var á
hestum yfir. 14 ára gömul fór
Stefanía suður til Reykjavíkur í
vist, fyrst að Bollagörðum á Sel-
tjarnarnesi. Hún var einnig í
vist á Vesturgötu 46. Á Vest-
urgötu 34 bjó pabbi, Hallur Sím-
onarson, kynntust þau og féllu
hugi saman. Þau áttu saman sex
börn Símon, Ómar, Hall, Ástu,
Hebu og Huldu.
Stefanía vann í Sænska frysti-
húsinu og var alltaf hæst í bón-
us. Hún var vön að segja að ef
þú gerir ekki hlutina vel þá get-
urðu alveg eins sleppt þeim.
Hún vann í veitingastofunni
Austurstræti 4 og var fræg fyrir
kökur sínar og bakkelsi. Þegar
ég var 5 ára gömul fór ég í
strætó til hennar. Mamma byrj-
aði að vinna á Hótel Loftleiðum
árið 1966 og vann þar í ýmsum
deildum í 25 ár, lengst af í kaffi-
teríunni. Það var oft gantast
með það að hún hefði fylgt með
á teikningunum. Hún var mikill
gleðigjafi og stríddi kokkunum
endalaust. Þar var mikil sam-
heldni, eins og ein stór fjöl-
skylda. Við unnum þar saman í
9 ár og var oft glatt á hjalla.
Starfsmenn fengu svokallaða frí-
miða í fluginu og var farið í
verslunarferðir jafnvel með dags
fyrirvara. Við fórum í eina slíka
til Glasgow þegar ég átti að fara
að fermast. Við vorum í einni
unglingabúðinni, ég, mamma og
Heba systir. Við stelpurnar tók-
um fötin af slánum eins og eng-
inn væri morgundagurinn og
fengum því fylgdarkonu með
eins og ríka og fína fólkið og
mamma bara brosti og borgaði.
Þau hjónin ferðuðust um allan
heim. Mamma kom líka til mín
til Parísar 2001 nokkrum mán-
uðum eftir að pabbi lést. Hún
ferðaðist ein frá Kaupmanna-
höfn til Parísar og við áttum
yndislegan tíma saman, gengum
borgina á enda og hún blés ekki
úr nös. Árið 1972 tók hún bíl-
próf. Pabba fannst það nú bara
vitleysa, það væri alveg hægt að
nota strætó, en mamma lét ekki
segjast. Hún var driffjöðrin,
seinna fylgdi hann henni inn í
nútímann. Þegar mamma hætti
að vinna hjálpaði Anna mágkona
henni að fara í félagsstarf eldri
borgara. Þar kynntist hún góð-
um konum, þar á meðal var
Laufey sem kenndi bæði postu-
línsmálun og perlusaum. Þær
urðu miklar vinkonur. Mamma
var mikil listakona mjög vand-
virk og tók þetta alveg með
trompi eins og allt sem hún
gerði. Meira að segja keyrði hún
á níræðisaldri alla leið út á
Álftanes í postulínsmálun. Það
lýsir henni. Undir það síðasta
var hún komin á hjúkrunarheim-
ilið Skjól og var hvers manns
hugljúfi þar. Þegar ég kom í
heimsókn þá sagði hún: Ég ætla
að koma með þér og við fórum í
bíltúr eða heimsóknir. Það var
engin lognmolla í kringum hana.
Elsku mamma, ég kveð þig
með söknuði. Þú varst mín besta
vinkona og minning þín lifir,
takk fyrir allt sem þú gafst mér
yndið mitt.
Hulda Guðrún Hallsdóttir.
Amma mín fæddist og ólst
upp á Snæfellsnesi. Það er sagt
að frá Snæfellsjökli streymi dul-
magnaður kraftur sem efli
mönnum dáð og dug. Það er al-
veg víst að hún amma mín bjó
yfir gríðarlegum krafti og óbil-
andi orku. Þvílíkur dugnaðar-
forkur sem hún amma var. Hún
ól upp sex börn, var útivinnandi
langt fram eftir aldri og bjó
manni sínum og börnum fallegt
heimili. Eftir að amma hætti
störfum tók hún virkan þátt í fé-
lagsstarfi aldraðra á Hæðar-
garði. Hún var iðin við perlu-
saum og postulínsmálun, og þar
fékk sköpunargleðin svo sann-
arlega að njóta sín. Eftir hana
liggja ótal fallegir munir, dýr-
gripir sem börn, barnabörn og
barnabarnabörn munu varðveita
um ókomna tíð.
Amma var glæsileg kona,
hafði gaman af því að klæða sig
upp og fylgdist vel með tískunni.
Hún átti ógrynni af skóm og
gekk oftar en ekki um á him-
inháum hælum. Ég minnist þess
að hafa átt að skrifa lýsingu um
ömmur þegar ég var á fyrsta
stigi grunnskólans. Sú lýsing er
svohljóðandi: „Ömmur eru góð-
ar, það er hlýtt og notalegt hjá
þeim. Þær eru litlar í rósóttum
kjólum og lakkskóm.“
Litla stúlkan teiknaði auk
þess mynd af ömmu sinni í rós-
ótta kjólnum og lakkskónum og
færði henni innrammaða. Stoltið
skein úr augunum þegar ramm-
inn var hengdur upp á vegg og
hékk þar æ síðan.
Amma var sterkur persónu-
leiki. Hún hafði hlýtt viðmót og
var einstaklega ljúf, en einnig
var hún ákveðin og lá ekki á
skoðunum sínum. Hún hafði
gaman af lífinu, var hress og
skemmtileg. Amma var ofsalega
glettin og gat sagt ansi lúmska
brandara án þess oft að fólkið
sem þeir beindust að tæki eftir
þeim. Svo blikkaði hún til mín
glettin á svip og við hlógum dátt
saman.
Amma var einkar áræðin og
framtakssöm kona. Komin hátt
á fimmtugsaldur dreif hún sig í
ökunám og það meira að segja á
undan afa. Að því loknu keypti
hún sinn fyrsta bíl en hún var
með algjöra bíladellu og eign-
aðist þá nokkra um ævina. Á
seinni árum ók amma um bæinn
á rauðu Hondunni sinni sem
alltaf var stífbónuð og glansandi.
Það var ósjaldan sem við kom-
um að ömmu úti á bílaplani þar
sem hún var í óða önn að bóna
bílinn sinn. Amma hafði líka sér-
lega gaman af því að ferðast og
voru þau afi dugleg að ferðast
saman víðsvegar um heiminn.
Eftir að afi lést hélt amma
ferðalögunum áfram og var órög
við að ferðast til barna og
barnabarna erlendis. Amma var
líka dugleg að ferðast um landið
með börnum sínum. Alltaf var
Snæfellsnesið ömmu svo kært
og fyrir fáeinum árum fórum við
fjölskyldan þangað saman. Við
áttum þar dásamlegar stundir
og gengum m.a. á milli Arn-
arstapa og Hellna í himnesku
veðri. Amma var ekki í vand-
ræðum með gönguna, með App-
elsín í hönd og Fóstra sinn í
augsýn var hún alsæl.
Ég er þakklát fyrir allar þær
yndislegu minningar sem ég á
um hana ömmu mína og varð-
veiti þær í hjarta mínu.
Guð geymi elsku ömmu.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Anna Lísa Benediktsdóttir.
Stefanía
Runólfsdóttir