Morgunblaðið - 16.05.2013, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. MAÍ 2013
✝ Valdimar Agn-ar Ásgeirsson
fæddist 26. nóv-
ember 1928 að
Kvíabryggju í
Grundarfirði. Hann
lést á Landspítal-
anum 5. maí 2013.
Foreldar hans
voru Ásgeir Krist-
mundsson vega-
verkstjóri, f. 23.
júní 1905 í Tungu
við Bolungarvík, d. 23. ágúst
1969, og Elísabet Halldóra
Helgadóttir, f. 8. september
1908 í Reykjavík, d. 22. apríl
2002.
Systkini Valdimars eru: Frið-
rikka Margrét. f. 2. febrúar
1931, d. 17. mars 2010, Anna. f.
5. júlí 1933, d. júní 2004, Helga,
f. 26. nóvember 1936, d. 20.
október 2004, Óskar f. 12. sept-
ember 1941, Elísabet Ásgerður,
15. september 1942, d. 14. nóv-
ember 1944, Aðalsteinn, f. 27.
febrúar 1946.
marsdóttir f. 31. mars 1962, d. 8.
mars 2013, börn Sara Sigur-
jónsdóttir, f. 27. ágúst 1987,
Sindri Sigurjónsson, f. 4. febr-
úar 1989, og Sölvi Sigurjónsson,
f. 15. apríl 1994. Barna-
barnabarn er eitt. Kristrún
Valdimarsdóttir, f. 3. júní 1963,
d. 19. ágúst 1963, Kristján
Gunnar Valdimarsson, f. 1. októ-
ber 1964. Börn Kolbrún f. 3. júní
1981, Valdimar Bersi f. 6. sept-
ember 1994, Katla f. 31. janúar
2001. Valdimar Agnar Valdi-
marsson, f. 21. janúar 1975,
maki Helga Rúna Péturs, f. 21.
febrúar 1973, dóttir þeirra er
Tinna Björt, f. 5. maí 2010.
Valdimar var í foreldra-
húsum að Kvíabryggju í Grund-
arfirði fyrstu 16 ár ævi sinnar
en þá flutti hann til Reykjavík-
ur. Hann starfaði sem sjómaður
í strandsiglingum við Ísland og
síðar í millilandasiglingum hjá
Eimskipafélagi Íslands til 1960.
Frá þeim tíma starfaði Valdi-
mar sem málari í Reykjavík.
Hann hóf nám í málaraiðn hjá
Camillusi W Bjarnasyni mál-
aramaeistara og lauk sveins-
prófi 1979.
Útför Valdimars fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 16. maí
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
Árið 1950 giftist
Valdimar Gyðu
Svavarsdóttur, f. 2.
febrúar 1932, þau
skildu. Börn þeirra
Sigurborg Valdi-
marsdóttir, f. 14.
desember 1949,
maki Jón Ólafsson,
f. 11. apríl 1948,
börn þeirra eru
Þorgeir, f. 12.
ágúst 1969, Ólafur,
f. 8. júní 1973, og Geirlaug Eva,
f. 28. mars 1980. Barna-
barnabörnin eru fimm. Barna-
barnabarnabarn er eitt. Ásgeir
Valdimarsson, f. 19. apríl 1954,
maki Hulda Jeremíasdóttir, f.
31. júlí 1950, börn þeirra eru
Lísa, f. 15. september 1975, Val-
dís, f. 16. október 1979, Valdi-
mar, f. 29. júní 1987. Barna-
barnabörnin fjögur.
29. september 1962 giftist
Valdimar Kolbrúnu J. Kristjáns-
dóttur, f. 18. apríl 1942 (skildu).
Börn þeirra: Berglind Valdi-
Pabbi minn, Valdimar Agnar
Ásgeirsson, vinur og félagi, er
látinn. Hver þekkir það ekki að
það er sama hvað aðdragandinn
að því óumflýjanlega er langur,
eða hvað aldurinn á þeim sem
maður elskar og þykir vænt um
er hár, þá spyr maður sig alltaf,
af hverju fékk hann ekki að lifa
aðeins lengur? Manni finnst
tíminn aldrei kominn.
Þó að pabbi hafi lært mál-
araiðn og starfaði við það lung-
ann af sinni starfsævi þá var
honum veiði- og sjómennskan
alltaf ofarlega í huga. Ég minn-
ist alltaf orða Soffaníasar
Cecilssonar útgerðarmanns frá
Grundarfirði þegar hann sagði
við mig einu sinni, að hann hefði
haft mikla trú á að pabbi hefði
orðið mikill aflaskipstjóri, ef
hann hefði lagt það fyrir sig. Ég
er ekki í nokkrum vafa um að
það var rétt mat hjá Soffa því
veiði og sjómennska var hans líf
og yndi.
Ég keypti mér bát haustið
1985 og ætlaði að fara á skak
sem ég og gerði, pabba leist
ekkert á það að ég færi út á sjó
einn blautur á bakvið bæði eyr-
un og kynni ekki neitt eins og
hann orðaði það, ég var reyndar
búinn að vera talsvert mikið á
sjó, nema hvað hann kom vestur
og við rérum saman um vet-
urinn, það var mjög gott og
gaman að hafa hann með. Hann
var útsjónarsamur og glöggur
en hjá pabba var sjaldan nógu
vont veður til að fara í land eða
of vont til að fara ekki út á sjó.
Eitt sinn þegar við vorum á leið
í land með bátinn alveg fullan
og rúmlega það þá þurftum við
að stoppa á miðjum Grundar-
firðinum og bæta olíu á tankinn.
Við það að stoppa seig báturinn
það mikið að það var rétt við
það að flæða inn í hann. Þá
sagði pabbi: við verðum að vera
fljótir að hífa upp úr bátnum
þegar við komum að bryggju
því þar er miklu minni selta og
hann sekkur sennilega þegar þú
slærð af. Við gerðum því allt
klárt til að vera fljótir að hífa
upp, það stóð heima við urðum
að landa uppá líf og dauða, það
rétt slapp.
Pabbi var einstaklega orð-
heppinn og var oft fljótur að
kippa móralnum í lag, það var
alltaf stutt í grínið hjá honum.
Eitt sinn þegar hann var að fara
að veiða með stöng í ónefndu
vatni sem var vægast sagt á
gráu svæði, þá sagði hann að
það væri allt í lagi, hann þættist
bara vera heyrnarlaus og ekk-
ert skilja ef einhver kæmi.
Svona óþarfa reglur, boð og
bönn voru ekkert endilega að
þvælast mikið fyrir honum.
Pabbi var mjög fiskinn og hafði
gaman af því að veiða. Við vor-
um að veiða saman eitt sinn upp
í Þverá, það var mjög treg veiði
en pabba tókst alltaf að fá fisk.
Í hvert sinn sem við komum
upp í veiðihús þá var einn veiði-
maður sem spurði pabba alltaf
að því hvernig hann færi að
þessu, gamli var farinn að
þreytast eitthvað á þessu og bað
því manninn að koma með sér
út í bíl, hann skyldi sýna honum
trikkið. Maðurinn ljómaði allur
því nú fengi hann að vita leynd-
ardóminn, pabbi tók veiðistöng-
ina sína úr bílnum og sagði,
sérðu svona á að gera þetta, þú
þræðir maðkinn á öngulinn,
sérðu, og svo tekur þú stöngina
svona og svo hendir þú maðk-
inum sem er kominn á öngulinn
út í ána, það get ég sagt þér að
það eru talsvert meiri líkur á að
fá fisk þar heldur en inni í bíln-
um, maðurinn spurði aldrei aft-
ur. Það eru mörg og skemmti-
leg atvik og sögur sem maður
geymir í minningunni sem við
munum eflaust fara yfir og rifja
upp þegar við hittumst aftur.
Það er vont að þurfa að
kyngja því að komið sé að
hinstu kveðjustund, þín er og
verður sárt saknað elsku pabbi
minn, en við erum öll þakklát
fyrir allar þær ánægju- og
gleðistundir sem við áttum sam-
an. Guð blessi þig og varðveiti.
Ásgeir Valdimarsson og
fjölskylda.
Þá ertu farinn pabbi minn.
Þú kenndir mér m.a. að vinna
og að veiða. Ég minnist ótelj-
andi veiðiferða þegar ég var
krakki og oftar en ekki var farið
eftir vinnu. Á heimleið eftir
slíka túra var það mitt hlutverk
að sjá til þess að þú lokaðir ekki
augunum við aksturinn eftir
langan dag. Það var verðugt
verkefni. Nú hefur þú lokað
augunum í hinsta sinn. Það var
kominn tími og þú saddur líf-
daga. Eitt sinn sagðir þú: „Ég
er fæddur til að lifa, elska og
njóta“. Óhætt er að segja að það
hafi tekist. Guð blessi þig og
þakka þér fyrir tímann sem við
áttum.
Þinn sonur,
Valdimar Agnar.
Elsku Valdi.
Nú ertu farinn frá okkur. Þú
varst afar ósáttur við veikindi
þín þessa tvo síðustu mánuði lífs
þíns og alls sem þú þurftir að
þola. Það var ekki oft sem ég
heyrði þig kvarta, ekki vegna
eigin vandamála. Þú hafðir hins
vegar sterkar skoðanir og viðr-
aðir þær oftast, alltaf þó þannig
að allir höfðu einstaklega gaman
af. Þú varst einstaklega orð-
heppinn og fyndinn og það var
ávallt gaman í kringum þig. Svo
varstu líka blíður, góður og göf-
ugur. Þegar dóttir mín Tinna
Björt fæddist þá naustu þín í
afahlutverkinu. Hún var litli sól-
argeislinn þinn. Það er því
kannski viðeigandi að þú hafir
yfirgefið þennan jarðneska heim
á afmælisdegi hennar. Þessi
dagur mun halda áfram að vera
gleðidagur, dagurinn sem Tinna
Björt fæddist og dagurinn sem
við minnumst þín. Hún hefði
ekki getað átt betri afa en þig,
sem var stoltur, ljúfur og gjaf-
mildur. Ég mun aldrei gleyma
því hversu góður afi þú varst
henni og hversu góður tengda-
faðir þú varst mér. Ég gladdist
alltaf þegar þú varst nálægt,
hvort sem það var á gleði- eða
sorgarstundu, þú fékkst mig
alltaf til að brosa. Það var ein-
stakur kostur í þínu fari og ég
veit að sagðar verða margar
skemmtisögur um þig. Þú náðir
að gleðja fólkið í kringum þig
með gullkornum og gleðisögum
síðustu daga lífs þíns, þó afar
veikur værir. Ég mun minnast
hversu ævintýralegu lífi þú lifðir
og hversu einstakur sögumaður
þú varst. Alltaf hlógum við jafn
mikið, bæði þú og við hin sem á
hlustuðum. Við munum halda
því áfram.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Helga Rúna Péturs.
Pabbi kvaddi þennan heim
rétt tveimur mánuðum á eftir
Berglindi systur. Það var sér-
kennileg tilfinning að standa á
torgi í útlenskri borg og fá sím-
tal um að pabbi væri dáinn.
Tíminn stendur í stað og minn-
ingar hrannast upp.
Í gegnum klíku fékk ég vinnu
hjá pabba í skólafríum við að
mála. Hvað gat verið betra en
vera í útivinnu á sumrin þegar
ekki var hægt að vinna nema í
góðu veðri og fá frí í rigningu.
Pabbi var mjög duglegur til
vinnu og ósérhlífinn. Hann hafði
gott verksvit og gerði kröfur til
þeirra sem unnu hjá honum.
Fyrir mörgum árum lét hann
smíða lyftu eftir eigin hugmynd-
um sem notuð var við að mála
blokkir og reyndist afar vel.
Sum verk voru erfiðari en önnur
en honum fannst lítið mál að
hlaupa um bröttustu þökin á
húsunum í Reykjavík og skildi
ekkert í yngri mönnunum sem
voru ef til vill ekki jafn kaldir.
Hann var mjög skemmtileg-
ur, mikill húmoristi og átti alltaf
góð samskipti við viðskiptavini.
Sem dæmi um húmor pabba
var þegar bíllinn hans, sem var
kyrrstæður og mannlaus, var
gjöreyðilagður af ökufanti, en
ekki var vitað hver sá var. Kom
viðtal í sjónvarpsfréttum við
pabba, sem var þá orðinn ellilíf-
eyrisþegi, og hann spurður
hvernig væri að missa bílinn
sinn svona. Hann svaraði því til
að þetta væri eins og að missa
hest eða góða konu. Þetta er
kannski ekki það fyrsta sem
kemur upp í huga fólks en eftir
að það er sagt blasir þetta
auðvitað við.
Hann sagði skemmtilega frá
og gaman var að hlusta þegar
hann sagði frá ævintýrum sín-
um í siglingunum þegar hann
var að koma til Evrópu rétt eft-
ir að seinni heimsstyrjöld lauk.
Verslað var tóbak í einni höfn
sem notað var til að greiða fyrir
áfengi í næstu sem notað var
sem gjaldmiðill í þarnæstu. Og
ekki fékkst allt á Íslandi þessi
ár og reynt var að koma til
móts við þarfir landans. Menn
skemmtu sér á öldurhúsum –
sungu Louis Armstrong og slóg-
ust stundum við heimamenn. Þá
var leyft og æft alvöru box á Ís-
landi. Þetta var í gamla daga.
Pabbi var góður maður og
mátti ekkert aumt sjá – hann
reyndist mér afar vel og studdi
mig heilshugar í öllu því sem ég
tók mér fyrir hendur. Fyrir það
er ég afar þakklátur. Ég trúi
því að allt hafi tilgang í lífinu.
Pabbi hafi lokið sínu verki hér.
Við sem eftir lifum minnumst
hans og vera hans hér mun hafa
áhrif á okkur alla okkar daga.
Öllu er afmörkuð stund – að
fæðast og deyja hefur sinn tíma
– að hlæja og gráta hefur sinn
tíma.
Það er erfiður tími að kveðja
föður sinn – þann sem maður
hefur treyst á alla sína ævi –
þann sem maður gat alltaf leitað
til og gaf manni ráð og var stoð
og stytta. Nú er hann farinn
héðan. Minnst er orða Jesú:
„Ég er upprisan og lífið. Sá sem
trúir á mig mun lifa þótt hann
deyi. Og hver sem lifir og trúir
á mig, mun aldrei að eilífu
deyja.“ Þótt hin jarðneska tjald-
búð pabba hafi verið rifin niður
þá hefur hann hús frá Guði, ei-
líft hús á himnum.
Megi Guð gefa styrk í sorg
okkar.
Kristján Gunnar
Valdimarsson.
Sumir njóta þeirrar gæfu að
vera alltaf kátir, hressir og
kraftmiklir. Valdi, fyrrverandi
tengdapabbi minn, var einn af
þeim.
Hann talaði hátt, var opin-
skár og hafði skoðanir á öllu.
Hann blótaði hressilega þegar
það átti við, hló mikið og hátt og
sá oftast broslegu hliðina á hlut-
unum.
Valdi elskaði að segja frá og
hann gerði það mjög skemmti-
lega og með tilþrifum. Hann
sagði mér oft frá því þegar hann
sigldi með afa mínum Guðmundi
á Súðinni og óteljandi sögur af
Fossunum. Valdi og pabbi áttu
þetta sameiginlegt, eins og svo
margt annað, og gátu skemmt
sér vel yfir sögunum hans.
Hann hjálpaði okkur mikið,
allt frá því að mála heilu íbúð-
irnar og að passa Valdimar
Bersa í að færa okkur kartöflur
úr Kolaportinu. Hann var alltaf
tilbúinn að hjálpa.
Valdi „kíkti“ oft í heimsókn.
Hann vildi ekki láta hafa fyrir
sér, fékk sér kaffi og spjallaði
um heima og geima, pólitík og
alla vitleysingana á þingi, veiði-
ferðir, box eða sagði sögur af
gamlingjunum í kringum hann.
Þetta voru góðar stundir.
Við kveðjustund leiðir maður
hugann að því hve mismunandi
fótspor fólk skilur eftir sig. Við-
horf, athafnir og eiginleikar
móta minningarnar. Minning-
arnar sem við eigum um Valda
eru margar og góðar og við
virðum þær og varðveitum.
Ásta Valdimarsdóttir.
Valdimar Agnar
Ásgeirsson
✝ Erna Stefaníafæddist í Sel-
koti undir Austur-
Eyjafjöllum 11.
febrúar 1941. Hún
lést 30. mars
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Gróa
Sveinsdóttir frá
Selkoti og Gissur
Gissurarson frá
Drangshlíð.
Systkinin voru alls sex, hin
eru: Anna Valgerður, Svein-
borg Svanhvít, Guðfinna, Kol-
beinn Gissur og
Þóra Hjördís.
Erna giftist
Matthíasi Guð-
mundssyni frá
Skipagerði í Vest-
ur-Landeyjum 17.
ágúst 1963. Þau
eiga eina dóttur,
Birnu, og tvö
barnabörn, Ernu
Karídad og Birtu
Klöru. Maður Birnu
er Jorge Fernandes.
Útför Ernu fór fram 8. apríl
2013.
Mig langar að minnast ást-
kærrar systur minnar, hennar
Ernu Stefaníu. Erna upplifði
hefðbundna æsku í sveitinni okk-
ar fögru undir Austur-Eyjafjöll-
um. Frá barnæsku þar til hún
flutti til Reykjavíkur með sínum
heittelskaða manni vann Erna við
öll venjuleg sveitastörf og gátu
vinnudagarnir orðið talsvert lang-
ir fyrir unga stúlku. Við Erna vor-
um miklir leikfélagar, enda stutt á
milli okkar. Hún var eldri og réð
því miklu, eða frekar öllu, um
hvað við tókum okkur fyrir hend-
ur. Helstu leikir í þá daga voru
hlutverkaleikir, þar sem hlaðnir
voru upp bóndabæir og útihús
sem Kolbeinn bróðir okkar sá um
smíðina á. Síðan voru kjálkar og
kögglar notaðir sem skepnur. Í
þessum leikjum undum við okkur
dögum saman, þ.e. þegar við vor-
um ekki í skóla eða í vinnu á bæn-
um okkar Selkoti. Erna hafði mik-
ið dálæti á hestum og hafði
sérstakt lag á þeim, sérstaklega
einum sem engum tókst að ná
nema henni. Einn leikur okkar
fólst einmitt í því að við vorum að
leika hesta á beit, en til þeirrar
iðju notuðum við dósir til að bíta
grasið. Ég reyndar öfundaði Ernu
einhver ósköp, því henni hafði
áskotnast forláta dós úr kopar, á
meðan ég þurfti að sætta mig við
dós undan skósvertu. Öll leikföng
voru í þá daga heimatilbúin, nokk-
uð sem krökkum í dag þætti ef-
laust lítið til koma. Erna var mikið
náttúrubarn sem undi hag sínum
hvergi betur en úti í guðsgrænni
náttúrunni. Eitt sinn sem oftar
þegar við Erna vorum að ganga til
kinda var ákveðið að komast upp
að Guðnasteini á Eyjafjallajökli,
sem þætti nú ekkert stórmál,
nema fyrir þær sakir að við vorum
ekki nema níu og ellefu ára. Þessi
ferð var mín fyrsta og örugglega
síðasta ferð á jökulinn.
Allt það sem skiptir máli er já-
kvætt hugarfar, hlý hönd og vin-
arþel, en það sýndu þau hjón
Erna og Matti mér og minni fjöl-
skyldu, þegar eldgosið í Vest-
mannaeyjum brast á, en þá stóð
þeirra heimili okkur opið. Allan
þann tíma sem við dvöldum hjá
þeim fann maður ekki annað en
allt væri guðvelkomið og sjálf-
sagt. Maðurinn minn, Steini
„stóri“, kynntist þeim hjónum
mjög vel á þessum tíma og hafði
hann oft á orði hversu gott og göf-
ugt fólk þetta var.
Ég skrifa þessar línur í tals-
verðri sorg en Steini eiginmaður
minn lést tveimur vikum áður en
Erna systir hvarf á vit forfeðr-
anna og þótti mér það aðeins of
stór skammtur, en það er bara
einn sem ræður. Ég sakna Ernu
innilega.
Elsku Matti, Birna, Jorge
Fernandes, Erna Karídad og
Birta Klara, Guð styrki ykkur í
sorginni.
Þóra Gissurardóttir
og synir.
Elsku Erna mín, mig langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Ég man svo vel þegar þú fæddist,
þá var ég 10 ára, amma okkar tók
á móti þér, á meðan hún kláraði að
sinna mömmu lagði hún þig í rúm-
ið mitt í baðstofunni heima. Ég
var svo uppnumin og mér fannst
þú svo falleg, ég lagðist á hnén og
umvafði þetta undur fallega barn
með stóru bláu augun.
Erna gekk í hjónaband með
Matthíasi Guðmundssyni 12.
ágúst 1963. Hún sagði alltaf að
það hefði verið hennar stóra
gæfuspor í lífinu þegar hún giftist
honum Matta sínum eins og hann
var alltaf kallaður. Saman eiga
þau eina dóttur, Birnu, sem er í
sambúð með Jórhe Fernando.
Þau eiga tvær dætur, sannkallað-
ir augasteinar ömmu sinnar.
Elsku Erna, ég minnist áranna
sem við Gústi bjuggum í Löngu-
brekku, þá var oft glatt á hjalla.
Þið hjónin og fleiri góðir vinir
söfnuðust saman og fögnuðu nýju
ári með okkur. Þetta voru góðir
tímar sem ég minnist með gleði og
söknuði. Seinna urðum við ná-
grannar í Skólagerði, eða um 20
ár, aldrei bar skugga á þá vináttu.
Ég man að þú hringdir oft yfir til
okkar þegar við vorum komin
heim úr vinnu og spurðir hvort
okkur langaði ekki að kíkja í búð-
ir. Við höfðum öll dálítið gaman af
því, minn maður var einstaklega
lipur við okkur systurnar, að snú-
ast með okkur.
Elsku Erna mín, nú sakna ég
þess að fá ekki frá þér símhring-
ingar, það eru 17 ár síðan við flutt-
um úr Skólagerði og við töluðum
saman í símann nánast daglega.
Traustari vin og orðvarari mann-
eskju þekki ég ekki.
Erna var mikill dýravinur, hún
átti kisur og það sem hún var um-
hyggjusöm við þær. Hún fór til
dæmis ekki að sofa fyrr en þær
voru komnar í hús á kvöldin. Mað-
ur fylltist aðdáun að fylgjast með
þessu.
Elsku Erna, þú ferð alltof fljótt
frá okkur. Þú varst næstyngst af
okkur sex systkinum. Ég á minn-
ingu um góða systur.
Kveðja, þín systir
Svanhvít.
Erna Stefanía
Gissurardóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju,
Minningargreinar