Morgunblaðið - 28.06.2013, Qupperneq 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JÚNÍ 2013
✝ IngibjörgMagnúsdóttir
fæddist á Lauga-
landi í Stafholts-
tungum 12. desem-
ber 1933. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 15.
júní 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Guðmundsdóttir
húsfeyja, f. 15.
nóv. 1891, d. 29. apríl 1982 og
Magnús Finnsson bóndi, f. 12.
maí 1884, d. 4. sept. 1946.
Systkini Ingibjargar eru Berg-
þór, f. 1. feb. 1920, d. 29. júní
2004, Halldóra Helga, f. 17.
júní 1921, d. 11. ágúst 2011,
Björgu Kristinsdóttur, þau
eiga þrjá syni og þrjú barna-
börn. Maki 1. júlí 1958 Ásgeir
Nikulásson, f. 18. júlí 1933,
þau skildu. Maki 1974 Bjarni
Þorgeir Bjarnason gull-
smíðameistari, f. 15. nóv 1924,
d. 11. apríl 1995. Börn hans
eru Jón Halldór, Ragnhildur,
Lárus, Svava og Bjarni Þor-
geir, barnabörnin eru 15 og
barnabarnabörnin 15. Maki 12.
desember 2001 Ólafur Runólfs-
son, f. 2. jan. 1932, d. 7. des
2009 . Börn hans eru Petra,
Ester og Birgir, barnabörnin
eru 13 og barnabarnabörnin 8.
Ingibjörg ólst upp í Stapa-
seli í Stafholtstungum. Hún
stundaði hin ýmsu störf ásamt
því að vera húsmóðir, lengst
vann hún í versluninni Z-
brautum og gluggatjöld við af-
greiðslu og saumaskap.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Áskirkju í dag, 28. júní
2013, kl. 13.
Ásta Sigríður, f.
26. júní 1922, d.
16. nóv. 2001, Guð-
mundur, f. 27. júlí
1923, d. 13. júní
2007, Guðrún, f. 8.
júlí 1924, Stein-
unn, f. 8. sept.
1925, d. 22. feb.
2006, Áslaug, f. 11.
janúar 1930, Ragn-
heiður, f. 22. des.
1930, d. 4. sept.
1993, Anna Erla, f. 24. apríl
1932. Bróðir samfeðra Jón
Ingvar, f. 1. des. 1905, d. 13.
maí 1986.
Barnsfaðir Lúkas Kárason,
sonur þeirra er Erling Þór, f.
5. nóv. 1953, kvæntur Jónu
Inga mín kvaddi þessa jarðvist
á hjartadeild Landspítalans þann
15. júní síðastliðinn. Lífsganga
hennar var ekki dans á rósum en
inn á milli átti hún góð ár sem hún
naut til hins ýtrasta. Hún kom inn
í líf mitt sem fósturmóðir mín þó
svo hún hafi alls ekki lagt upp
með það í byrjun. Hún hugsaði
vel um okkur Bjarna bróður minn
sem þá var 7 ára. Það var nú ekki
auðvelt fyrir hana að þurfa að elt-
ast við okkur fjörkálfana út um
allar trissur og allt í einu að halda
heimili fyrir stóra fjölskyldu þar
sem hún hafði búið ein útaf fyrir
sig í nokkur ár.
Hún átti líka hana Siggu ömmu
sem reyndist mér svo góð amma.
Ég man hvað mér fannst hún fal-
leg kona. Hún var ljóshærð og
með sítt hár og hún átti svo mikið
af fallegum fötum. Pabbi og Inga
ferðuðust innanlands og nutu
þess að vera í félagsskap hvort
annars, þau voru líka dugleg að
koma austur á Höfn til okkar og
Jóns og Betu og á Seyðisfjörð til
Lárusar og Hrafnhildar.
Þau höfðu gaman af barna-
börnunum sínum og nutu sam-
verunnar með þeim. Það sést best
á öllum vídeómyndunum sem til
eru og sérstaklega þar sem farið
var í lautarferð með nammi og
appelsín og skálað var fyrir Sig-
urbjörgu þó svo enginn vissi hver
hún var. Inga var amman sem
nennti að passa og hún var natin
við barnabörnin sín. Eftir að faðir
minn lést árið 1995 vorum það við
systkinin sem reyndum að passa
upp á það að Ingu liði vel, það var
reyndar stundum svolítið erfitt
þar sem Inga átti við veikindi að
stríða og vildi litla aðstoð þiggja í
þeim efnum.
Hún var svo lánsöm að hitta
Óla Run nokkrum árum eftir að
hún missti föður minn og vil ég
segja að Óli hafi verið hennar
gleðigjafi í þau ár sem þau áttu
saman. Hann var henni mjög góð-
ur og hún missti mikið þegar
hann síðan lést í desember 2009.
Við systkinin vorum líka svo
heppin að Óli tók okkur opnum
örmum og vorum við ávallt vel-
komin á heimili þeirra enda Inga
fóstra okkar og amma barnanna
okkar. Þau fylgdust vel með og
Óli ekki síður. Hann var alltaf
kátur þegar ég hringdi og vildi
heyra af okkur öllum.
Síðustu árin bjó ég í Dan-
mörku og hún var loksins búin að
plana það með mér að koma til
okkar og vera í sólinni og hvíla sig
í nokkrar vikur en það varð aldrei
úr því, heilsan gaf sig og hún
treysti sér ekki til að koma. Það
átti að gera svo margt og líka eft-
ir að við fluttum heim til Íslands
en örlögin gripu inn í og nú er hún
blessunin farin yfir til allra þeirra
sem hún hefur misst og ég veit að
það var vel tekið á móti henni, það
sá ég þegar hún sofnaði í síðasta
sinn. Ég var svo lánsöm að fá að
vera hjá henni alveg fram á síð-
ustu stund og það verður ein af
dýrmætu minningarperlunum
mínum. Ég segi bara eins og hún
sagði alltaf við mig: „Elsku stelp-
an mín,“ takk fyrir allt og góða
ferð í draumalandið þar sem allir
eru glaðir og enginn veikur.
Svava Bjarnadóttir.
Nú hefur hún yndislega amma
Inga kvatt þennan heim, en hún
var sannarlega tilbúin til þess og
vissi að það yrði vel tekið á móti
henni hinum megin! Afi Run og
Inga voru svo góð saman, alltaf
gaman að þeim og hvað við gátum
hlegið, stundum vissi maður ekki
hver var elstur í „partíinu“ því
þau létu stundum eins og ung-
lingar. Þegar ég hitti Ingu fyrst
fannst mér ég strax þekkja hana,
enda varð hún fljótlega amma
okkar allra og við urðum góðar
vinkonur. Við gátum spjallað
endalaust í símann og hún gat
gefið góð ráð því hún hafði lifað
tímana tvenna og upplifað margt,
bæði súrt og sætt. Hún peppaði
mig upp og hrósaði þegar ég gekk
í gegnum erfiða tíma og sam-
gladdist þegar það var yfirstaðið
og allt fór að ganga vel sinn vana-
gang. Alltaf var hún dugleg að
fylgjast með barnabörnunum
enda fannst þeim gaman að fara í
Austurbrúnina, alltaf þegar farið
var í borgina var komið við þar.
Ekki má gleyma jólunum sem
þau voru hér hjá okkur í Eyjum.
Þá var sko kátt í koti og allir
„bakaðir“, það gerði amma Inga
best því hún var með svo langar
neglur og mikla þolinmæði og afi
Run gerði grjónagrautinn góða
og nuddaði allar lappir, þvílíkt
dekur.
Elsku amma Inga, ég kveð þig
með þökk fyrir að hafa verið
svona góð við okkur alltaf; fyrir
að hafa hugsað vel um afa Run og
sýnt honum þolinmæði og ást og
fyrir að hafa fengið að kynnast
þér og hafa þig í lífi okkar.
Sofðu rótt.
Þín
Elva Björk.
Elsku amma Inga, við söknum
þín, það var alltaf svo gaman að
koma að tala við þig og spila við
þig, þú varst svo þolinmóð og það
var svo notalegt hjá þér. Þú varst
alltaf svo jákvæð þegar eitthvað
leiðinlegt gerðist, þú gerðir alltaf
gott úr því. Dótakassinn á svöl-
unum var alltaf tekinn fram og þú
settist á gólfið með okkur og lékst
við okkur. Hafðu það gott í
himnaríki.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson)
Kær kveðja,
Birta Líf, Hekla Sól
og Gabríel Þór.
Í dag kveðjum við ömmu okk-
ar, Ingibjörgu Magnúsdóttur.
Við eldri systkinin erum svo
heppin að eiga ljúfar minningar
um ömmu Ingu og afa Bjarna í
Vallhólmanum. Þangað var alltaf
svo gaman að koma og var tekið á
móti manni opnum örmum. Minn-
isstæðar eru stundir þar sem
dekrað var við okkur barnabörn-
in með umhyggju og ástríki og
ávallt var glatt á hjalla.
Seinna kynntist amma honum
Óla sínum og var alltaf notalegt
að heimsækja þau hjónin, þar var
hægt að spjalla um allt milli him-
ins og jarðar. Það var gott að vita
til þess að amma væri ekki ein.
Söknuðurinn er sár en við vit-
um að tekið er vel á móti ömmu af
þeim sem á undan eru farnir. Nú
þegar amma okkar kveður viljum
við þakka henni yndislegar sam-
verustundir sem við munum búa
að í gegnum lífið.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning ömmu
Ingu.
Svava, Árni Geir og
Ingibjörg.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Hún Inga hans pabba er farin.
Farin að vitja ættingja og vina.
Við kynntumst Ingu 1999 þegar
pabbi kynnti hana fyrir okkur.
Þeim leið svo vel saman, ekkjunni
og ekklinum, og giftu sig 12.12.
’01, á afmælisdegi Ingu. Þau fóru
út um allt; Seyðisfjörð, Horna-
fjörð, Vestmannaeyjar og Kan-
arí, meðan heilsan leyfði. Svo
veiktist pabbi og þvílík þolinmæði
og umhyggja.
Dekrað við karlinn: „Óli minn,
viltu þetta, viltu hitt?“ Það gekk
allt út á hvað væri í matinn.
Smurbrauð og kakó á kvöldin.
Inga hafði unnið í Zetu-brautum
svo maður kom ekki að tómum
kofunum, enda viskubrunnur um
saumaskap.
Börnum okkar og barnabörn-
um var hún mjög góð. Fylgdist
vel með þeim öllum enda varð
hún mjög fljótt „amma“ Inga.
Töluðum við oft og mikið saman í
síma. Eftir að pabbi dó hafa Birg-
ir og Helga passað upp á hana
fyrir hann og eiga heiður skilið
fyrir.
Elsku Inga, takk fyrir góða og
ljúfa samfylgd. Góða ferð.
Ester og Einar.
Elsku Inga mín.
Það birti heldur betur til í lífi
afa míns þegar hann kynntist þér.
Þið höfðuð bæði misst maka og ég
var svo glöð að þið skylduð hittast
og rugla saman reytum ykkar og
þú varst afa mínum svo sannar-
lega ljúfur og góður félagsskap-
ur. Við tókum þér opnum örmum
og þú okkur. Mér fannst svolítið
spaugilegt í byrjun ykkar sam-
bands að tala um Ingu, kær-
ustuna hans afa, en svo giftuð þið
ykkur og eftir það varstu og verð-
ur alltaf Inga hans afa. Missir
þinn var mikill þegar afi var
snögglega tekinn frá okkur. Það
breytti lífi þínu og þú varst aldrei
söm, enda voruð þið svo miklir fé-
lagar og eydduð meðal annars
löngum stundum í að horfa á bolt-
ann, leysa krossgátur, hlusta á
fréttirnar, fylgjast með gestum
og gangandi í Austurbrúninni og
taka á móti vinum og vandamönn-
um. Þú reyndist afa mínum svo
vel í veikindum hans og því var
það ljúfsárt fyrir mig að fylgja
þér þín hinstu andartök. Ég trúi
því að nú sértu komin í Sumar-
landið og þar hafi verið tekið
fagnandi á móti þér. Það er nú
töluvert síðan þú óskaðir þér að
komast þangað og því er gott að
vita að þú varst tilbúin til brott-
farar þegar kallið kom.
Elsku Inga mín, takk fyrir
góðar stundir, vináttu, tryggð og
trú á liðnum árum.
Þín
Íris Dögg.
Elsku Inga amma.
Nú ertu farin upp til hans afa.
Ég held að það hafi bara verið
gott fyrir þig að fá að fara þangað
og hitta afa Run aftur.
Alltaf þegar maður kom í Aust-
urbrúnina í heimsókn tókstu svo
vel á móti mér, stóðst upp og
faðmaðir mig. Ég kom oft til ykk-
ar með afa og ömmu og við
mamma kíktum líka stundum.
Það beið alltaf eitthvað gott á
borðinu og mjólkurglas, uppá-
haldið mitt var lagterta sem þið
áttuð oftast til. Þegar ég var
yngri náði ég alltaf í símaskrána
og fór að skoða fánana. Þér
fannst það svo skondið því þú
vissir ekki fyrr en þá að aftast í
símaskránni væru allir fánarnir.
Þú hafðir svo mikla trú á mér
og ég mun aldrei gleyma því sem
Ingibjörg
Magnúsdóttir
✝ Björk Þor-grímsdóttir
fæddist á sjúkra-
húsinu á Húsavík
29. maí 1953. Hún
lést á gjörgæslu-
deild fjórðungs-
sjúkrahúsins á Ak-
ureyri 19. júní
2013.
Björk var dóttir
Ninnu Kristbjargar
Gestsdóttur, f. 19.
október 1932, d. 1. janúar 2008,
og Þorgríms Jónssonar, f. 20.
desember 1931. Björk ólst upp
hjá móður sinni og eiginmanni
hennar, Helga Hallgrímssyni, f.
11. júní 1935, sem reyndist
henni sem faðir. Einnig dvaldi
hún mikið hjá móðurfjölskyldu
sinni í Múla í Aðaldal. Systkini
Bjarkar í móðurætt eru Hall-
grímur, f. 1958, Gestur, f. 1960,
og Heiðveig Agnes, f. 1970.
Systkini Bjarkar í föðurætt eru
Ósk, f. 1956, Drífa, f. 1960, Elfa,
f. 1960, Kristín, f. 1961, Jón
Jarl, f. 1962, og Eggert, f. 1964.
Börn Bjarkar
eru Árni Krist-
jánsson, f. 1969,
faðir Kristján Her-
mannsson. Krist-
jana Ditta Sigurð-
ardóttir, f. 1974,
faðir Sigurður
Ólafsson. Dóttir
Kristjönu er Signý
Eir, f. 2001. Helgi
Rúnar Sveinsson, f.
1990, og Jón Heið-
ar Sveinsson, f. 1993, faðir
þeirra og sambýlismaður Bjark-
ar Sveinn Friðriksson, f. 25.
júní 1952, d. 1. nóv. 2005.
Björk lærði til sjúkraliða og
megnið af sinni starfsævi starf-
aði hún á Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri. Nutu margar
deildir innan sjúkrahússins
starfskrafta hennar. Björk
starfaði á Kristnesi þar til hún
veiktist haustið 2011.
Útför Bjarkar fer fram í
Akureyrarkirkju í dag, 28. júní
2013, og hefst athöfnin kl.
13.30.
Á fögrum vordegi eftir langan
og strangan vetur náði hjartkær
systurdóttir mín lokatakmarkinu
sem hún hafði sett sér, hún varð
sextug. Það eitt var í raun stór-
sigur. Rúmum mánuði áður lá
hún fársjúk á gjörgæslu og við
biðum endalokanna. En þessi
kjarnakona reif sig upp, enda bú-
in að segjast ætla að verða sex-
tug. Það var mikill gleðidagur
þegar við fögnuðum afmælinu
með henni á lyflækningadeild
F.S.A. og hún sagðist ekki hefði
getað átt betri stund. Síðan hall-
aði hratt undan og þrem vikum
síðar var baráttuþrekið búið, og
hún kvaddi okkur.
Björk var mér meiri systir en
frænka. Þegar hún fæddist var
mamma hennar lengi veik á
sjúkrahúsi, og foreldrar mínir
tóku hana að sér þriggja vikna
gamla. Þá var ég rétt ársgömul,
og hún var hér í Múla mikið til að
skólaskyldualdri. Þá fór hún til
mömmu sinnar og stjúpa á vetr-
um, en kom í sveitina til sumar-
dvalar. Hún var svo lánsöm að
eignast einstakan stjúpföður sem
studdi hana alla tíð fram á síðasta
dag, og gerði aldrei mun á henni
og sínum börnum. Ekki ætla ég
að rekja æviferil Bjarkar hér, við
áttum saman góðan uppvöxt og
unglingsár. Þá var blómaskeið
sveitaballanna og við vorum dug-
legar að sækja þau. Eins höfðum
við góða hesta, oft að loknum
vinnudegi var riðið út með vinum
okkar. Þá var ekki sjónvarp,
tölva né gemsar til að tefja okkur,
en margan Maríasinn spiluðum
við og kunnum fjölda kapla. Þeg-
ar við vorum aðskildar voru
bréfaskrifin tíð, alltaf urðum við
að vita hvor af annarri. Á síðari
árum var síminn óspart notaður,
og eftir að hún veiktist leið varla
sá dagur að við töluðum ekki
saman.
Björk var mjög barngóð og
fósturbörn okkar Alla fóru ekki
varhluta af því, enda var hún í
miklu uppáhaldi hjá þeim. Lest-
ur, útsaumur, krossgátur, kaplar
og ruv. voru helstu áhugamál
hennar fyrir utan fjölskylduna.
Nú er tómarúmið stórt og sökn-
uðurinn sár. Aldrei oftar les hún
inn á símsvarann minn „Jæja
vertu þá bara hvurgi“. Að lokum
vil ég þakka henni árin okkar
sextíu sem við áttum samleið. Ég
trúi því að við eigum eftir að spila
Marías í Sumarlandinu. Við ætl-
um að kveðja hana, með hluta af
kveðju okkar Alla til mömmu
hennar þegar hún lést.
Við gengum saman góða stund í heimi
og glöddumst yfir vináttu og trú.
Um þig margar minningar ég geymi,
í Múla áttum heima ég og þú.
Þínu breiða baki seint ég gleymi
er bauðstu öllum. Hver mun hugga
nú?
Hjartans þökk, nú vegur þinn er valinn,
vinir skiljast að um nokkra stund.
Lækurinn sem liðast niður dalinn
ljúfa kveðju sendir á þinn fund.
Í dalnum okkar fegurðin er falin,
nú faðmar móðursystir þína grund.
(Ósk Þorkelsdóttir)
Elsku Árni, Ditta, Helgi Rún-
ar, Jón Heiðar, Signý, Salvar og
Helgi mágsi, systkini og aðrir
ástvinir. Við fjölskyldan í Múla
sendum ykkur innilegar samúð-
arkveðjur, og biðjum algóðan
Guð að leggja ykkur líkn með
þraut.
Guðný og Aðalgeir.
Nú þegar dagarnir eru sem
bjartastir og sumarið skartar
sínu fegursta dregur snögglega
ský fyrir sólu. Í dag kveðjum við
frænku mína Björk Þorgríms-
dóttur sem lést eftir stutta en
erfiða baráttu við krabbamein.
Björk ólst upp fyrstu árin sín hjá
afa okkar og ömmu í sveitinni, en
síðar hjá móður sinni og stjúpa,
sem ætíð reyndust henni mjög
vel. Björk umgekkst ég mest
þegar ég var lítill heimalningur í
Múla í Aðaldal, í sveitinni hjá
ömmu og afa. Þá var oft mikið
spjallað, spilað, lesið og hlegið. Í
minningunni sé ég Björk fyrir
mér með bók í hendi, hekla eða
leysa krossgátur – já og með
kaffibolla. Björk hafði mikla
kímnigáfu og hafði oft spaugilega
sýn á menn og málefni, og þá ekki
síst á sjálfa sig. Hún var þó um
margt dul og bar ekki sorgir sín-
ar eða áhyggjur á torg. Hún valdi
ekki ætíð einföldustu leiðirnar í
lífinu og mikið vildi ég gefa fyrir
að hún sjálf og lífið hefði farið um
hana mýkri höndum. Hún átti
ekki jafn farsælt og áhyggjulaust
líf og mörg okkar hinna. Hún læt-
ur eftir sig fjögur uppkomin börn
og eitt barnabarn, sem öll skip-
uðu stóran sess í lífi hennar.
Þegar hún greindist með
krabbamein síðastliðinn vetur
leitaði hún til mín til stuðnings,
og sá stuðningur var fúslega
veittur. Þar kynntist ég nýrri hlið
á frænku minni, en við höfðum
verið í litlum samskiptum undan-
farin ár. Þrátt fyrir áhyggjur og
kvíða tók hún veikindum sínum
af æðruleysi og hafði meiri
áhyggjur af börnum sínum og
barnabarni en sínum örlögum.
Alltof oft birtist dauðinn okkur
óvænt og miskunnarlaus og skil-
ur eftir sig djúp og ólæknandi
sár. En dauðinn á sér aðra hlið,
bjarta og líknandi, og þannig vil
ég trúa því að hann hafi birst
kærri frænku.
Elsku Árni, Ditta, Signý,
Helgi Rúnar og Jón Heiðar. Veg-
ur sorgarinnar er vissulega lang-
ur og strangur en hvorki ófær né
endalaus. Megi góður guð
styrkja ykkur á þeirri göngu sem
framundan er. Stjúpföður, systk-
inum, föður og stjúpmóður send-
um við fjölskyldan okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Við
kveðjum frænku með söknuði en
þó fyrst og fremst virðingu og
minningum góðum.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér
(Vatnsenda-Rósa)
Heiðrún Jónsdóttir
og fjölskylda.
Tíminn flýgur. Þegar litið er til
baka virðist ekki svo ýkjalangt
síðan Björk birtist í Húsabakka-
skóla með Dóru frænku sinni á
Hofsá. Björk fylgdi ferskur and-
blær og ávann hún sér fljótt virð-
ingu annarra. Hún var skörp og
góð að koma fyrir sig orði. Björk
hafði líka sterka réttlætiskennd
og verndaði okkur yngri stelp-
urnar fyrir stríðni strákanna.
Nokkrum árum seinna lá leið
okkar Bjarkar aftur saman á
Elliheimilinu í Skjaldarvík. Þá
var gott fyrir mig nýliðann að
geta leitað til Bjarkar. Hún var
góður samstarfsfélagi, alltaf svo
örugg, fljót að átta sig á hlutun-
um og bregðast við. Björk hafði
kaldhæðinn húmor og var hrókur
alls fagnaðar á gleðistundum í
Skjaldarvíkinni. Á þessum tíma
var Björk orðin lífsreynd
Björk
Þorgrímsdóttir