Morgunblaðið - 28.06.2013, Síða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JÚNÍ 2013
✝ Elísabet JónaBenedikts-
dóttir fæddist í
Stóra-Rimakoti,
Ásahreppi
(Þykkvabæ) 21.
desember 1940.
Hún andaðist á
sjúkrahúsinu á Sel-
fossi 19. júní 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Benedikt
Jóhann Pétursson,
f. 18.3. 1900, d. 10.9. 1971 og
Jónína Þorgerður Jónsdóttir, f.
22.8. 1908, d. 24.7. 1971. Systkini
hennar eru Pálína Magn-
úsdóttir, f. 27.5. 1929, d. 18.6.
1981. Petrína Hólm Benedikts-
dóttir, f. 20.7. 1932. Anna Jór-
unn Benediktsdóttir, f. 19.5.
1939.
Elísabet giftist Guðlaugi Kon-
ráð Jónssyni frá Reykjavík, f.
Börn Róbert Daði, f. 1992, Ómar
Guðlaugur, f. 1995, Fanný El-
ísabet, f. 1997 og Björgvin
Bjarki, f. 1999. 6) Róbert, f.
1976, maki Jóhanna Vigfús-
dóttir, f. 1980, áður giftur Sig-
rúnu Jónu Eydal, f. 1977. Börn
Elfar Logi, f. 1998 og Arnór
Páll, f. 2000. Börn Jóhönnu Vig-
fús Alexander, f. 2007 og Eyþór
Rafn, f. 2008.
Elísabet ólst upp í Stóra
Rimakoti í Þykkvabæ, fór til
Reykjavíkur á unga aldri að
vinna á Sólvangi og kynntist
manni sínum Guðlaugi. Þau
byrjuðu sinn búskap í Reykjavík.
Giftu sig fljótlega og eignast
fjögur elstu börnin þar. Flytja
síðan í Þykkvabæ 1967 og taka
við búi foreldra Elísabetar.
Eignast þar næst yngsta barn
sitt og flytja síðan til Reykjavík-
ur 1974. Þar fæðist yngsti sonur
þeirra. Elísabet starfaði lengst
af sem verslunarkona. Og síð-
ustu ár hafa Elísabet og Guð-
laugur búið á Hellu.
Útför Elísabetar fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag, 28. júní
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
22.3. 1940. Elísabet
og Guðlaugur eign-
uðust sex börn. Þau
eru 1) Benedikt
Jón, f. 1961, maki
Agnes Karen Sig, f.
1964. Börn þeirra
eru Atli Þór, f.
1983, Tinna Dögg,
f. 1988 og Andrea
Lind, f. 1996. 2) Ey-
þór, f. 1962, fyrrum
sambýliskona El-
ísabet Sigurðardóttir, f. 1964.
Börn Sigurður, f. 1984, Telma
Guðbjörg, f. 1992, og Guðlaugur
Andri, f. 1997. 3) Þórey, f. 1964,
maki Friðrik Friðriksson, f.
1961. Börn Elísabet Jóna, f.
1986, Guðrún Ósk, f. 1994 og
Rakel Rós, f. 1996. 4) Jón Einar,
f. 1966. Dóttir Aníta Ylfa, f.
1996. 5) Arnar, f. 1968, maki
Aþena Ómarsdóttir, f. 1973.
Mig langar að minnast í
nokkrum orðum hennar tengda-
móður minnar, hennar Betu. Ég
kynntist henni fyrir 29 árum þeg-
ar ég fór að vera með elsta syni
hennar, honum Benna. Fljótlega
eftir að við fórum að rugla saman
reytum flutti ég inn til hennar og
tengdapabba og tóku þau mér
mjög vel. Ég var nýbúin að missa
ömmu mína á þessum tíma og á
vissan hátt kom hún og fyllti upp
í það tómarúm sem þá hafði
myndast. Ég kom ekki ein inn á
heimili þeirra hjóna því með í för
var 1 ½ árs sonur minn sem þau
tóku eins og sínu barnabarni og
buðu velkominn inn á heimilið.
Beta var alls staðar vel liðin
hvar sem hún starfaði en hún
vann mikið við verslunarstörf,
bæði hér í Reykjavík og eins er
þau hjónin bjuggu í Hveragerði.
Eftir að þau fluttu austur í
Hveragerði þá höfðum við þá
reglu að fara alltaf aðra hvora
helgi til að kíkja á ömmu og afa
en þegar þau fluttu enn austar
eða á Hellu þá fækkaði heim-
sóknunum því miður. Þegar þau
keyptu sér hús á Hofsósi fyrir
nokkrum árum þá skynjaði ég
það að þarna leið henni vel, hún
blómstraði í því sem hún var að
gera og hendur hennar unnu
mörg falleg handverk, mörg
þeirra hafa börnin mín fengið að
njóta í afmælis- og jólagjöfum.
Ég tel mig mjög heppna með
að hafa fengið að kynnast henni
Betu, hún var einstaklega ljúf í
alla staði, hafði þægilega nær-
veru og vildi ekkert nema rétt-
læti fyrir alla.
Takk fyrir samfylgdina þessi
29 ár og ég veit að nú ertu á góð-
um stað.
Agnes Karen.
Það er margs að minnast og
margt að þakka við fráfall
tengdamóður minnar, Elísabetar
Benediktsdóttur eða Betu eins
og hún var jafnan kölluð. Beta
ólst upp í Þykkvabænum, yngst
fjögurra systra. Það var mikið
áfall þegar móðir þeirra veiktist
ung að árum og hafði það án vafa
mikil áhrif á dótturina ungu sem
þurfti í kjölfarið að bera mikla
ábyrgð.
Snemma fór hún að taka til
hendinni í sveitinni. Kom þá fljótt
í ljós hvað hún var mikil hand-
verkskona, allt lék í höndum
hennar. Hún var nýtin og nægju-
söm, vildi frekar gefa en þiggja,
góð við alla, bæði menn og mál-
leysingja.
Ung kynntist hún lífsförunaut
sínum, Guðlaugi Jónssyni, Gulla.
Barnalánið var mikið en börnin
urðu alls sex talsins, fimm dreng-
ir og ein stúlka, sem öll eru mikið
prýðisfólk. Fjölskyldan var henni
allt og var hún afar stolt af mynd-
arlegum hópi afkomenda sinna.
Flest okkar ef ekki öll eigum við
eitthvað fallegt sem hún Beta
mín bjó til af sinni alkunnu
smekkvísi og eru þeir munir gulls
ígildi.
Kímnigáfu hafði hún góða,
bæði fyrir sjálfri sér og öðrum,
kallaði hún mig t.d. ávallt besta
tengdasoninn þótt hún ætti bara
einn slíkan.
Betu og Gulla kynntist ég
fyrst 1984 þegar ég fór að vera
með Þóreyju dóttur þeirra. Var
mér strax vel tekið á heimili
þeirra í Grafarvogi. Síðar áttum
við því láni að fagna að Beta og
Gulli ákváðu að setjast að hér í
Hveragerði og varð það eðlilega
til þess að samskipti okkar urðu
meira en ella. Dætur okkar áttu
ávallt vísar góðar móttökur hjá
ömmu og fyrir það verður seint
fullþakkað. Einnig vil ég þakka
allar góðu stundirnar sem við
höfum átt saman á liðnum árum
en með þeim Gulla höfum við fjöl-
skyldan átt fjölmargar ógleym-
anlegar ánægjustundir. Sérstak-
lega vil ég minnast sumarsins á
Hofsósi þegar við dvöldum þar
þrjú, Beta málaði og föndraði og
við Gulli rerum á strandveiðum,
ríkulega útbúnir gómsætu nesti
frá Betu. Það sumar er mér dýr-
mætt í minningunni og gleymist
aldrei.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdamóður minni ástúð hennar
og elsku í garð afkomenda sinna
um leið og ég bið algóðan Guð að
styrkja tengdaföður minn og fjöl-
skylduna alla.
Minningin lifir um ástkæra
eiginkonu, móður, ömmu og
tengdamóður.
Friðrik Friðriksson.
Elsku Beta amma, það verður
skrýtið að koma á Hellu til ykkar
afa og þú verður ekki þar.
Við kveðjum þig með ljóðinu
hennar Andreu Lindar, Konan,
sem hún samdi og ætlar að fara
með í dag þegar við kveðjum þig.
Hún er konan hans.
Hún er móðir barnanna.
Hún er amma okkar.
Hún er systir þín.
Hún er dóttir þeirra.
Hún er frænka mín og þín.
Og hún er vinur okkar allra.
Hún verður okkur allt og verður það
alltaf.
(Andrea Lind)
Kveðja
Tinna Dögg Kristberg og
Andrea Lind Kristberg,
Bennadætur.
Þann 19. júní um miðjan morg-
un kom ég upp á sjúkrahús og
tók við af afa svo hann gæti farið
heim að hvíla sig. Ég settist hjá
þér og beið þess að þú vaknaðir, á
meðan ég strauk yfir heita hönd-
ina þína. Hjúkkan bað um að fá
að tala við mig og sagði að þú
myndir líklegast ekki vakna aft-
ur. Ég var svosem búin að búa
mig undir næstu daga og vissi að
það væri ekki svo langt eftir en
það hvarflaði ekki að mér að það
yrði á næsta hálftíma sem þú
myndir kveðja þennan heim. Ég
sat hjá þér og hélt í höndina á þér
á meðan þú kvaddir. Ég sá það á
þér að þarna varstu tilbúin til að
fara kvalarlaus og friðsæl. Ég get
ekki þakkað þér nóg fyrir þennan
tíma sem ég fékk að eyða með
þér á þessum seinustu dögum og
voru það algjör forréttindi að
eiga þig að. Ég er bæði sáttari og
glaðari með það að hafa fengið að
halda í höndina á þér á meðan
þessu lauk.
Fyrir 19 árum síðan, þann 30.
janúar, komst þú upp á sjúkra-
hús til mömmu og nánast tókst á
móti mér nýfæddri, og núna 19
árum seinna var ég hjá þér uppi á
sama sjúkrahúsi þegar þú kvadd-
ir þennan heim. Ég vil meina að
þetta hafi ekki verið tilviljun
heldur hafir þú sleppt takinu hjá
mér. Ég fékk mjög mikið út úr
því að hafa verið þarna og náði
því að kveðja þig seinustu mín-
úturnar. Með tár í augum og sorg
í hjarta, kveð ég þig, elsku amma.
Takk fyrir allt sem þú hefur gefið
og gert fyrir okkur. Þú settir allt-
af alla í fyrsta sæti og áttir það til
að gleyma sjálfri þér. Það færir
mér gleði í hjarta að hugsa um
þann góða tíma sem ég fékk að
njóta með þér og þínum. Þú ert
sterk og falleg kona, dugleg og
hjartahlý. Ég hugga mig við til-
hugsunina um alla ástvini þína og
vini sem taka við þér með hlýjum
örmum á þessum nýja stað, sem
ég mun fylgja síðar. Auðvitað
hefði ég viljað eyða meiri tíma
með þér en „Eitt sinn verða allir
menn að deyja‘‘ eins og hann Vil-
hjálmur Vilhjálmsson vinur okk-
ar segir í texta sínum og er ég
þakklát fyrir þann tíma sem ég
fékk með þér.
Þín ömmustelpa,
Guðrún Ósk.
Elsku Beta frænka, besta
frænka í heimi, mig langar svo til
að kveðja þig með nokkrum orð-
um. Við systurnar komum til
ykkar í sveitina þegar við vorum
pínulitlar og þú og Anna systir
þín voruð unglingar, alltaf að
tjútta á stéttinni í flórnum og ég
man alltaf hvað þú varst flink,
hélst í halabandið og tjúttaðir.
Við komum til ykkar þegar for-
eldrar okkar skildu og við áttum
að vera í skamman tíma en það
urðu nú samt 10 ár.
Elísabet Jóna
Benediktsdóttir
✝ Sigurður Sig-urbergsson
fæddist á Stapa í
Hornafirði 6. apríl
1928. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðausturlands á
Höfn, 17. júní 2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Björg
Einarsdóttir hús-
freyja á Stapa, f. 26.
ágúst 1900, d. 11.
desember 1977 og Sigurbergur
Sigurðsson bóndi, f. 4. apríl 1896,
d. 29. desember 1985. Sigurður
var elstur þriggja systkina, en
þau eru: 1) Rannveig húsfreyja á
Dynjanda í Nesjum, f. 20. októ-
ber 1929, búsett á Höfn, gift Jens
Olsen frá Reyðarfirði og 2) Einar
bóndi í Þinganesi, f. 28. júlí 1935,
kvæntur Hönnu Jónsdóttur frá
Akurnesi, búsett á Höfn. Sig-
urður kvæntist 24. nóvember
1957 Guðnýju Valgerði Gunn-
arsdóttur húsfreyju, f. 24. októ-
ber 1935, frá Vagnsstöðum í Suð-
ursveit. Foreldrar hennar eru
Sigríður Þórarinsdóttir, f. 28.
febrúar 1893, d. 16. júlí 1969 frá
Borgarhöfn og Gunnar Jens
Gíslason, f. 28. nóvember 1904, d.
Kristín, f. 28. febrúar 1992, sam-
býlismaður Olgeir Halldórsson.
2) Hallmar, f. 17. nóvember 1993.
3) Gísli Þórarinn, f. 15. ágúst
1999. 4) Sigurður Guðni, f. 14.
desember 2000. 4. Sigurlaug
Jóna, f. 6. maí 1962, læknaritari,
Garðabæ, maki Guðni Olgeirs-
son. Börn þeirra: 1) Finnur Kári,
f. 16. maí 1982, maki Guðný
Halla Hauksdóttir. Barn: Mar-
grét Hekla, f. 21. sept. 2008. 2)
Signý Heiða, f. 29. apríl 1986,
sambýlismaður Friðrik Guð-
jónsson. 3) Gerður, f. 13. júní
1993, unnusti Snæþór Guð-
jónsson. 5. Hulda Steinunn, f. 19.
nóvember 1967, bóndi á Stapa,
maki Jón Ágúst Sigurjónsson. 1)
Sigurður Óskar, f. 31. júlí 1987.
2) Björn Ármann, f. 31. mars
1992. 3) Gísli Skarphéðinn, f. 24.
maí 1999. 6. Gísli Skarphéðinn, f.
10. febrúar 1970, d. 27. maí 1998,
bifreiðarstjóri, maki Sædís
Guðný Hilmarsdóttir. 1) Haukur
Smári, f. 26. júní 1996.
Sigurður starfaði á yngri ár-
um við vegagerð í Austur-
Skaftafellssýslu og tók síðar við
búi foreldra sinna á Stapa. Þá
starfaði hann um tíma í mötu-
neyti varnarliðsins á Stokksnesi.
Söngur og tónlist átti hug hans
allan og var hann virkur í kirkju-
kórum og einn af stofnendum
Karlakórsins Jökuls.
Útför Sigurðar fer fram frá
Hafnarkirkju í dag, 28. júní 2013,
kl. 14.
12. september 1992
frá Vagnsstöðum.
Systkini Valgerðar
eru Halldóra, f.
1930, búsett á Höfn
og Þórarinn Guð-
jón, f. 1932, búsett-
ur á Höfn. Börn Sig-
urðar og Valgerðar
eru: 1. Sigurbjörg,
f. 9. janúar 1956, líf-
eindafræðingur á
Akureyri, maki
Hjörleifur Einarsson. Börn
þeirra: 1) Vala, f. 6. maí 1977,
maki Angel Ruiz-Angulo. Börn:
Fríða, f. 12. ágúst 2008 og Alf-
onso, f. 2. des. 2010. 2) Anna, f.
21. september 1986, sambýlis-
maður Arnar Marteinsson. 3)
Einar, f. 28. ágúst 1988. 2. Sigríð-
ur Gunnþóra, f. 12. mars 1957,
skrifstofumaður á Sauðárkróki,
maki Ingimar Birgir Björnsson.
Börn þeirra: 1) Ása Björg, f. 2.
febrúar 1984, maki Grétar Þór
Þorsteinsson. Barn: Árelía Mar-
grét, f. 4. ágúst 2011. 2) Katrín
Eir, f. 9. júní 1988. 3) Gunnar
Tjörvi, f. 3. nóvember 1992. 3.
Hallur, f. 20. apríl 1958, sjómað-
ur á Höfn, maki Elínborg Hall-
björnsdóttir. Börn þeirra: 1)
Siggi, tengdafaðir minn, er
fallinn frá 85 ára að aldri eftir
erfiða baráttu undir lokin. Ég
kom fyrst að Stapa fyrir rúmlega
30 árum og var strax afskaplega
vel tekið og gestisni Völu og hans
hefur alla tíð verið mikil þar sem
þau höfðu ávallt að leiðarljósi að
sælla væri að gefa en þiggja. Allt-
af gaf Siggi sér tíma til að spjalla
við gesti, en oft var afar gest-
kvæmt þar á sumrin, sagðar voru
sögur, farið með gamanmál og
vísur og í seinni tíð lék Siggi oft á
harmonikkuna svo unun var að.
Hann var líka óþreytandi að
benda á örnefni í nágrenninu
enda þekkti hann vel hverja þúfu
og það var greinilegt að honum
þótti afar vænt um sveitina sína
og Hornafjörð.
Sérstaklega eru minnisstæðar
Veiðivatnaferðir fjölskyldu minn-
ar á haustin, en í bráðum þrjá
áratugi hefur verið haldin nokk-
urs konar fjölskyldu- og vinahá-
tíð í Veiðivötnum eina helgi að
hausti á netaveiðitímanum. Siggi
og Jens Olsen mágur hans komu
alloft í þessar árlegu Veiðivatna-
ferðir á meðan Siggi hafði heilsu
til. Eftirminnilegastar eru kvöld-
vökurnar frá þessum árum í
Veiðivötnum en oft var sungið
kröftuglega, aðallega ættjarðar-
lög. Þar var ekki komið að tóm-
um kofunum hjá Sigga, hann
þurfti aldrei að líta í söngbók,
kunni alla texta og var þar að
auki afar lagviss og kunni oftar
en ekki fleiri vísur en eru í söng-
bókunum. Þarna náðu Siggi og
móðir mín, Guðný Finna, afar vel
saman og stundirnar þegar þau
sungu alls konar lög sem enginn
annar kunni eru ógleymanlegar.
Þegar Siggi treysti sér ekki leng-
ur í Veiðivatnaferðir fyrir nokkr-
um árum þá áttuðum við okkur
fyrst á því hversu nærvera hans,
gamanmál og söngur og stundum
harmonikkuleikur hafði vakið
mikla athygli þegar krakkarnir
sem eru gjarnan með í Veiði-
vatnaferðunum spurðu: „Hvar
eru karlarnir?“ Þeim fannst eitt-
hvað vanta.
Ég vil að lokum senda Völu og
allri fjölskyldunni samúðarkveðj-
ur og megi minningin um Sigga á
Stapa lifa áfram í hjörtum okkar.
Guðni Olgeirsson.
Það er hverju barni hollt að
eiga í góðum samskiptum við afa
sinn og ömmu, en það eru for-
réttindi að vera alinn upp á heim-
ili þar sem afinn og amman búa
líka. Þannig var það öll uppvaxt-
arár okkar bræðranna og við
munum búa að því alla tíð. Ég leit
alltaf upp til Sigga afa, þó ég hafi
reyndar snemma orðið hátt í
höfðinu hærri. Það breytti þó
engu um það að ég var oftar en
ekki kallaður Siggi litli heima við
og verð sjálfsagt áfram. Afi kall-
aði mig samt oftast „nafna“ og
sagði líka oft: „Hvað segir þú,
gamli skarfur?“
Það var alltaf stutt í grínið hjá
afa og orðaleikir voru í sérstöku
uppáhaldi. Það er í sjálfu sér ekki
skrýtið, því duglegri mann við að
leysa krossgátur var erfitt að
finna. Afi var líka ágætt skúffu-
skáld og samdi stundum vísur
um okkur bræðurna.
Afi var mjög vandvirkur í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur.
Áður minntist ég á krossgáturn-
ar, sem alltaf voru réttar upp á
staf. Það er þó ekki hægt að
minnast Sigga afa án þess að
nefna öll púslin. Heima á Stapa
er til sérstakur púslskápur, fullur
af púslum sem afi tók stundum
fram og raðaði af mikilli snilld.
Það varð samt alltaf auðveldara
að setja þau saman eftir fyrstu
tilraun því afi var alltaf búinn að
setja kubbana í röð og reglu í
poka og jafnvel búinn að númera
pokana eftir því hvar ætti að
byrja. Ég get líka sagt með nær
fullri vissu að ekki vantar einn
einasta kubb í skápinn.
Foreldrar okkar bræðranna
voru að miklu leyti teknir við bú-
skapnum þegar ég komst til vits
og ára, en það voru alltaf vissir
hlutir sem afi gerði. Hann mark-
aði lömbin af mikilli nákvæmni
og ég er viss um að á engum bæ
eru til vandaðri lambamerki en
þau sem afi bjó til og voru notuð
alveg þangað til skylda varð að
nota plastmerki samkvæmt Evr-
ópustaðli. Afi var líka algjör sér-
fræðingur í girðingavinnu og ég
vona að þær girðingar sem ég
kann að þurfa að setja upp kom-
ist í hálfkvisti við þær sem afi
kom á laggirnar. Þar skipti ná-
kvæmni höfuðmáli en hraðinn
var aukaatriði. Oft var ég með
afa í girðingavinnu og lærði
reyndar ýmislegt, þó manni hafi
stundum þótt tíminn líða óþarf-
lega hægt. Það var þó alltaf hægt
að horfa á girðinguna á eftir,
þráðbeina og fína, og vera
ánægður með gott dagsverk.
Mig langar að lokum að þakka
fyrir allar góðu stundirnar, sam-
veruna á þessum næstum 26 ár-
um, allan lesturinn og að sjálf-
sögðu allan aksturinn. Hvíldu í
friði, elsku afi minn.
Sigurður Óskar Jónsson.
Flestar af mínum minningum
eru tengdar afa mínum á Stapa
sem ætíð hefur stutt mig og
hjálpað mér í gegnum árin. Á
Stapa átti ég mínar mestu gæða-
stundir með ömmu og afa. Á
Stapa gisti ég oftar en ekki í her-
berginu sem lá við herbergið hjá
afa og ömmu. Um leið og ég
heyrði þrusk í herberginu hjá
þeim um morguninn laumaðist
ég yfir í herbergið og lagðist á
milli þeirra. Ég hef notið góðs af
afa mínum í gegnum árin og oftar
en ekki hefur hann setið undir
stýri að skutla mér heim á Höfn
eftir góða dvöl á Stapa. Hann
spurði mig þá hvort við ættum að
fara Hvammana eða keyra
framhjá Hestakömbunum. Ég
valdi yfirleitt Hvammana því það
var miklu meira spennandi að fá
að fara þá þar sem þeir voru erf-
iðari yfirferðar en miklu meira
útsýni. Ég naut þess að afi næði í
mig og Bjössa inn í Nesjahverfi
af leikskólanum Óla Prik og fékk
ég að fylgja þeim inn á Stapa þar
sem mamma vann inni í Nesja-
sjoppu og pabbi var úti á sjó.
Afi var mjög tónelskur og fékk
ég að heyra bæði söng og harm-
onikkuleik frá honum. Hann spil-
aði oft Rósina fyrir mig og ég var
varla komin inn um dyrnar þegar
afi byrjaði að þenja harmonikk-
una og spila Rósina. Afi var mjög
hæfileikaríkur að spila eftir eyr-
anu og notaðist ekki við nótur.
Honum þótti afskaplega vænt um
harmonikkuna sína og notaði
hverja lausa stund til þess að
spila. Fyrir nokkrum árum sát-
um við afi saman uppi í herbergi
og sýndi afi mér texta af lagi sem
hann hafði sungið þegar hann var
ungur og útskýrði hann og raul-
aði lagið fyrir mig og áttum við
dýrmæta stund saman.
Afi var mjög duglegur og
markaði hann lömbin í áhugabú-
skap foreldra minna þangað til
heilsunni fór að hraka. Hann
leysti krossgátur með glæsibrag,
fannst gaman að púsla og var
mjög vandvirkur.
Afi var ljúfur og fyndinn og
hlógum við að vitleysunni hvort í
öðru. Við afi vorum ávallt góðir
vinir og fylgdi ég fast á hæla hans
um leið og ég byrjaði að skríða og
hann var alltaf stór hluti af mér
og því verður erfitt að fylla hans
skarð. Þegar ég fór að heim-
sækja hann upp á Dvalarheimilið
fyrir skömmu kvaddi hann mig
með orðunum „gangi þér allt í
haginn“ og finnst mér setningin
lýsa honum vel. Minningin um
afa minn á Stapa er ljúf og mun
ég geyma hana í hjarta mér um
Sigurður
Sigurbergsson