Morgunblaðið - 17.01.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 2014
✝ Þorgerður Er-lendsdóttir
héraðsdómari
fæddist í Reykja-
vík 16. nóvember
1954. Hún lést á
heimili sínu föstu-
daginn 10. janúar
2014.
Hún var dóttir
hjónanna Erlendar
Sveinssonar, síðast
yfirþingvarðar Al-
þingis, og Guðfríðar Stef-
ánsdóttur, sem nú er látin.
Systkini Þorgerðar eru Júlíana
Brynja, f. 1956, kennari, gift
Guðbirni Björnssyni lækni.
Dætur þeirra eru Þórunn, f.
1988 og Júlía, f. 1992; Sveinn,
f. 1960, lögregluvarðstjóri,
kvæntur Soffíu Sæmundsdóttur
myndlistarkonu. Sonur þeirra
er Erlendur, f. 1988; Hugborg
Pálmína, f. 1968, leikskólasér-
kennari. Dætur hennar eru
reglustjóranum í Reykjavík og
frá 1. september sama ár til 30.
júní 1992 hjá Bæjarfógetanum í
Kópavogi. Þorgerður var sett
héraðsdómari hjá Bæjarfóg-
etanum í Kópavogi frá 1. maí
til 31. desember 1987, frá 1.
apríl til 15. október 1989 og frá
1. október 1990 til 30. júní
1992. Hún var fulltrúi í Héraðs-
dómi Reykjaness frá 1. júlí
1992 til þess tíma er hún hélt
út í framhaldsnám til Svíþjóðar
haustið 1999. Hún var skipuð
héraðsdómari frá og með 1.
september 2002 eftir að hafa
verið settur héraðsdómari við
Héraðsdóm Reykjaness, Suður-
lands, Vesturlands og Reykja-
víkur. Hún var dómstjóri við
Héraðsdóm Austurlands frá 1.
janúar 2003 og dómari við Hér-
aðsdóm Reykjavíkur frá 1.
september 2005 til dauðadags.
Hún átti sæti í fjölmiðlanefnd
og prófnefnd um réttindi til að
verða héraðsdómslögmaður.
Hún sat í dómstólaráði og var
varaformaður Dómarafélags Ís-
lands frá 2009-2011.
Útför Þorgerðar fer fram
frá Neskirkju í dag, 17. janúar
2014, kl. 13.00.
Agnes Fríða, f.
1986, Ásthildur, f.
1993, og Guðfríður
Selma, f. 2000.
Eftirlifandi mað-
ur Þorgerðar er
Kristján S. Sig-
urgeirsson lög-
fræðingur og eign-
uðust þau tvo syni,
Erlend Kára, f.
1982, og Friðrik
Gunnar, f. 1989.
Dóttir Kristjáns er Elín Ída, f.
1976. Dætur hennar eru Krist-
ín María, f. 1998, og Bryndís
Marta, f. 2003.
Þorgerður lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Hamrahlíð vorið 1974 og emb-
ættisprófi í lögfræði frá Há-
skóla Íslands 30. júní 1979.
Vorið 2000 lauk hún meist-
aranámi í Evrópurétti frá Há-
skólanum í Lundi. Sumarið
1979 var hún fulltrúi hjá lög-
Elsku mamma mín.
Orð fá því ekki lýst hvað ég
sakna þín mikið.
Þú munt alltaf eiga stað í
hjarta mínu. Takk fyrir allt.
Allt frá fyrstu æskudögum
áttum skjól í faðmi þér.
Hjörtun ungu ástúð vafðir
okkur gjöf sú dýrmæt er.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þinn sonur,
Friðrik.
Ég sakna þín svo mikið elsku
mamma. Þú fórst allt of fljótt.
Ég er óendanlega þakklátur fyr-
ir allt sem við áttum saman. Þú
minntir mig reglulega á hversu
mikilvægt það er að nýta tímann
vel. Ég mun ávallt hafa það hug-
fast.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
(Hugrún)
Þinn sonur,
Erlendur.
Í dag kveð ég elsku Gerðu
systur mína. Hún hélt mér undir
skírn þegar hún fermdist. Gerða
var ekki bara systir mín, heldur
var hún mín besta vinkona og
fyrirmynd. Móðir okkar veiktist
alvarlega skömmu áður en ég
fermdist og það má segja að
Gerða hafi gengið mér í móð-
urstað. Það var alltaf gott að
leita til hennar og fá álit hennar
á öllum málum. Ég treysti henni
fullkomlega og bar mikla virð-
ingu fyrir henni. Gerða var ná-
kvæm, vandvirk og mikill fag-
urkeri. Hún var kærleiksrík og
það var alltaf gott að vera ná-
lægt henni og við vorum í dag-
legu sambandi. Hún var alltaf til
staðar fyrir mig og börnin mín.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
átt svona dásamlega systur.
Elsku Gerða mín, algóður Guð
umvefji þig og geymi þar til við
hittumst á ný – Minning þín lifir.
Hugborg.
Ó, undur lífs, er á um skeið
að auðnast þeim, sem dauðans beið –
að finna gróa gras við il
og gleði í hjarta að vera til.
Hve björt og óvænt skuggaskil.
Ei sá ég fyrr þau skil svo skýr.
Mér skilst hve lífsins gjöf er dýr
– að mega fagna fleygri tíð
við fuglasöng í morgunhlíð
og tíbrá ljóss um loftin víð.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Þessi erindi koma í hugann
þegar kær mágkona mín er í dag
kvödd eftir erfið veikindi und-
anfarin ár þar sem skiptust á
skin og skúrir uns stundin var
komin. Einmitt hún var svo
meðvituð um gjöf lífsins, fagnaði
hverjum degi eins og hún fagn-
aði okkur sem komum til hennar
og vorum hluti af lífi hennar.
Ekkert fjær henni en að hugsa
um dauðann. Hún hafði svo
margt að hugsa um og lifa fyrir
og hugsaði alltaf fyrst um aðra
og svo um sig. Hún horfði alltaf
á stóru myndina í samhengi
hlutanna og sem okkar helsti
stuðningsmaður hvatti hún okk-
ur á lífsins göngu og var alltaf
reiðubúin að leysa það sem upp
kom og leggja mikið á sig í okk-
ar þágu. Samferð okkar er sam-
ofin ótal fjölskyldufundum þar
sem setið var sólarmegin í til-
verunni. Gerða hafði líka lag á
því að láta sólina skína á sig og í
kringum sig. Að sumri til í
blómahafi í Hvassaleitinu sem
minnti á evrópskan aldingarð vil
ég minnast hennar, með kaffi í
bolla og smart sólgleraugu, sól-
brún í flottum sandölum. Systur
hennar og systrabörn hafa litið
inn og strákarnir hennar eru
eitthvað að stússa. Hún er
ánægð með bróður sinn, sem
henni finnst líta vel út og vera
frísklegur í flottri skyrtu sem
hún hefur auðvitað gefið honum.
Gott ef pabbi hennar hefur ekki
komið við líka í mýflugumynd og
einhver hundanna, líklega Heim-
ir, sleikir sólina eða sækir heft-
arann við mikinn hlátur við-
staddra.
Ég sakna nærveru hennar og
velvildar, sakna fallegrar nálg-
unar hennar á því smáa sem
skiptir svo miklu máli. Fagur-
kerinn og eðalskvísan með ótrú-
legt náttúrulæsi svo allt blómg-
aðist og dafnaði hjá henni.
Gjafmild með göfugt hjarta.
Gerða elskaði Álftanesið,
fannst það fegursti staður á
jarðríki og gat dvalið langdvöl-
um við sjóinn eða í fjörunni þar
sem víðsýni er til allra átta. Þar
vil ég hugsa til hennar.
Ég þakka henni samfylgdina
og þakka fyrir bróður hennar
sem henni var afar annt um og
að hafa hugsað svona vel um Er-
lend son okkar alltaf. Fjölskyld-
an öll hefur misst mikið en megi
minningarnar styrkja og hugga.
Elsku Kristján, Erlendur
Kári og Friðrik. Guð styrki ykk-
ur og blessi minningu Þorgerðar
Erlendsdóttur.
Soffía Sæmundsdóttir.
Elsku Gerða mín. Ég á svo
erfitt með að trúa því að ég sé
að skrifa minningargrein um
þig, þetta er svo ósanngjarnt,
þetta er svo sárt. Lífið verður
aldrei það sama án þín.
Mikið ofboðslega hef ég verið
heppin að eiga þig að elsku
Gerða frænka, betri og fallegri
frænku er ekki hægt að hugsa
sér. Ég gat leitað til þín hvenær
sem var og alltaf varstu með ráð
við öllu. Þú varst og munt alltaf
vera fyrirmynd mín.
Við höfum átt margar
ógleymanlegar stundir saman
sem eru mér svo kærar. Efst í
minningunni er þegar við sátum
saman úti í sumar með Töru,
Kötlu og andarunganum sem
var að synda í balanum og við
hlógum að þessum dýragarði
þínum. Við töluðum um lífið og
tilveruna, þetta var svo góður og
fallegur dagur.
Ég er þakklát fyrir að öll fjöl-
skyldan hittist heima hjá þér
núna á aðfangadagskvöld eins og
venjan er. Líka að hafa verið
með þér á gamlárskvöld. Þetta
eru stundir sem ég mun varð-
veita að eilífu.
Ég er líka svo þakklát fyrir að
hafa fengið að eyða 21 ári með
þér. Ég elskaði að vera hjá þér
og í kringum þig, þú hafðir svo
góða nærveru, enda kíktum við
mamma til þín nánast daglega.
Ég vildi að ég hefði sýnt þér enn
betur hvað mér þótti óendanlega
vænt um þig og ég vildi óska
þess að við hefðum fengið miklu
fleiri ár með þér.
Ég kom oft með blóm til þín
og ég vona að þú hafir áttað þig
á því að þetta var mín leið til að
segja takk fyrir að vera til og
vera alltaf til staðar fyrir mig.
Ég mun halda áfram að koma
með blóm handa þér elsku
Gerða.
Þú varst svo mikil hetja. Það
getur enginn sagt að þú hafir
tapað baráttunni, því að hver
dagur sem þú varst hér með
okkur var sigur. Þú elskaðir líf-
ið, þú elskaðir að lifa og hver
dagur var vel nýttur hjá þér.
Ég hlakka svo til að hitta þig
aftur elsku Gerða og vera með
þér í eilífðinni en ég veit að þú
ert í góðum höndum hjá ömmu
Fríðu sem hefur tekið svo vel á
móti þér. Þangað til við sjáumst
aftur lofa ég að njóta lífsins eins
og þú ætlast til að við gerum öll
og knúsa þá sem ég elska enn
fastar. Ég mun halda áfram að
gera þig stolta af mér og þegar
ég set á mig naglalakk eða bleik-
an varalit mun ég alltaf hugsa til
þín Gerða mín. Þú varst alltaf
með þessa hluti á hreinu, alltaf
svo glæsileg. Við munum hugsa
vel um strákana þína, Ella og
Frikka, sem þú elskaðir út af líf-
inu, Kristján og yngri systkini
þín sem þér þótti svo vænt um
og elsku afa sem missti barnið
sitt.
Guð er heppinn að hafa fengið
svona fallegan engil til sín. Miss-
irinn er mikill en við erum svo
heppin að eiga svona góðan
verndarengil sem passar upp á
okkur og heldur áfram að leið-
beina okkur í gegnum lífið. Ég
veit þú munt hjálpa okkur í
gegnum þessa miklu sorg sem
virðist óyfirstíganleg. Minningin
um þig mun lifa um ókomna tíð.
Ég elska þig, elsku besta
Gerða frænka, takk fyrir allt.
Guð geymi þig.
Júlía Guðbjörnsdóttir.
Elsku fallega frænkan mín er
farin frá okkur og eftir sitjum
við með hjartað fullt af söknuði.
Elsku yndislega Gerða mín, mik-
ið er erfitt að skilja þetta. Glæsi-
legri konu en þig var erfitt að
finna, þú mættir alltaf á svæðið
með fallega brosið þitt og hlý-
lega nærveru og lýstir allt upp.
Það lék aldrei vafi á að þú værir
mætt og þig mátti aldrei vanta.
Þú varst svo stórkostleg kona.
Svo kærleiksrík, ábyrgðarfull,
traust, hæfileikarík, fyndin, vit-
ur og hjálpsöm. Þú varst uppá-
hald allra og allir gátu leitað til
þín og treyst á þig. Við áttum
mörg samtöl sem voru bara milli
okkar og það var alltaf svo gott
að tala við þig. Ef ég var í vafa
þurfti ég alltaf að fá ráð eða álit
hjá Gerðu frænku. Hvort sem
það var varðandi það að fá mér
hund eða hvort ég hefði átt að
taka nýju kápuna í annarri
stærð þá var það þitt álit sem ég
þurfti að heyra og vó þyngst. Ég
treysti þér alltaf fullkomlega.
Þú varst óspör á að hrósa
okkur frænkum þínum og sagðir
okkur oft hvað við værum flott-
ar, glæsilegar, frábærar og ekki
nóg með það að manni liði vel að
fá svona hrós frá manneskju
sem maður leit svona mikið upp
til heldur trúði maður því að
maður gæti allt, því orðin þín
komu frá hjartanu og það var
greinilegt að þú meintir hvert
orð. Þú varst svo stolt af okkur
öllum og sérstaklega af strákun-
um þínum, Ella Kára og Frikka,
sem voru stolt þitt og yndi.
Ég sakna þín svo sárt elsku
Gerða, þú varst svo sterkur per-
sónuleiki og það leituðu alltaf
allir til þín. Það er svo einstakt
að finna fyrir svona mikilli um-
hyggju og ást eins og þú sveip-
aðir allt og alla í kringum þig.
Það varð alltaf allt einhvern veg-
inn betra nálægt þér og það
voru forréttindi að fá að þekkja
þig. Ég átta mig ekki enn á
þessu öllu saman og finn svo
sterkt í hjartanu löngun til að
rúlla við hjá þér, þiggja kaffi-
bolla og ræða um það sem mér
liggur á hjarta. Eða bara spjalla
smá, bara sjá þig og vera nálægt
þér. Þú veist að við fjölskyldan
stöndum saman og styðjum
hvort annað og við verðum alltaf
til staðar fyrir strákana þína,
sem þú elskaðir svo mikið.
Minning þín mun lifa að eilífu
og ljós þitt skína skærar en
nokkru sinni fyrr þaðan sem þú
fylgist með okkur og gætir okk-
ar. Ég er þakklát fyrir að hafa
átt þig sem frænku og ég mun
geyma allar fallegu stundirnar
sem við áttum saman í hjarta
mér. Þín er sárt saknað, elsku
Gerða mín, það er enginn eins
og þú. Við munum passa hvert
upp á annað eins og þú hefðir
viljað og ylja okkur við góðar
minningar um fallega og sterka
konu sem við vorum svo heppin
að eiga að og fá að njóta. Það er
fallegur engill sem vakir yfir
okkur og fylgist brosandi með
okkur. Þú ert mín fyrirmynd og
ég mun alltaf muna þig. Elsku
Kristján, Erlendur og Friðrik,
hugur minn er hjá ykkur.
Hvíldu í friði fallega frænka
mín. Þín
Þórunn (Tóta frænka).
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Takk elsku Gerða okkar fyrir
að hafa alltaf verið svo dásam-
lega góð og indæl, takk fyrir öll
góðu ráðin og stuðninginn í
gegnum tíðina, takk fyrir öll fal-
legu orðin og hlýjuna. Minning
þín lifir elsku fallega og ynd-
islega frænka okkar.
Agnes Fríða, Ásthildur
og Guðfríður Selma
Ég frétti fyrst af Þorgerði
svilkonu minni fyrir ríflega tutt-
ugu árum eftir að hafa setið úti í
fjölskylduvolvónum við Háaleit-
isbrautina að bíða eftir Friðriki.
Ég sá tvo skugga birtast inn á
milli jólaljósanna í einum glugg-
anum og nefndi þetta við hann
þegar hann kom. Í ljós kom að
hann hafði verið í fjölskylduboði
hjá bróður sínum og Þorgerði.
Við Friðrik bjuggum lengi í
Finnlandi og eignuðumst þar
frumburðinn okkar. Ég kom
með hana sex vikna gamla til Ís-
lands veturinn 1990 og þá vorum
við Þorgerður báðar með eyrna-
veik börn. Þorgerður búin að
eignast sitt annað barn, ég
mamma í fyrsta sinn. Hún vissi
nákvæmlega hvernig ætti að
bera sig að, hvert ætti að fara til
að fá læknishjálp og við fórum
saman til barnalæknis á Íslandi,
hún með Friðrik Gunnar og ég
með Aldísi Evu. Það var gott að
fá þennan stuðning.
Við Þorgerður náðum vel
saman í ýmsum stundum um-
deildum málum. Við vorum til
dæmis sammála um brjóstagjöf
og þýðingu hennar. Að brjósta-
gjöf skipti máli, hún byggði upp
sambandið milli móður og barns
og það væri í fínu lagi að hafa
barn á brjósti eins lengi og
mann langaði til. Ein minningin
er þegar við sitjum hvor í sínum
stólnum undir stiganum í Háa-
leitinu og gáfum brjóst milli
þess sem við skiptum á bleium
og spjölluðum saman.
Stjórnmál og þjóðmál af ýmsu
tagi hafði Þorgerður gaman af
að ræða þegar við hittumst og
hún hikaði ekki við að hafa sjálf-
stæðar skoðanir á þeim málum
frekar en öðrum. Fyrir mér var
hún skoðanasterk og sjálfstæð
kona. Hún var sannur höfðingi,
leit á sig sem höfuð sinnar fjöl-
skyldu, þótti vænt um hana og
sagði mér stundum af því hversu
náin hún væri systkinum sínum
og fjölskyldum þeirra. Þorgerð-
ur hafði þann ómetanlega kost
að horfast í augu við hlutina og
segja þá hreint út. Þar að auki
var hún snilldarkokkur og dug-
leg að henda upp veislum með
litlum sem engum fyrirvara.
Ég er þakklát fyrir góða
stund með Þorgerði í haust þar
sem við sátum tvær saman og
töluðum um það sem var á döf-
inni í lífi okkar. Hún um sjúk-
dóminn en líka og ekki síður
persónuleg mál af ýmsum toga.
Ég um það sem lá á hjá mér.
Þetta voru samræður á djúpið
þar sem við gáfum báðar af okk-
ur.
Sómakona er fallin frá. Ég
votta föður Þorgerðar, Kristjáni,
Erlendi Kára, Friðriki Gunnari,
Elínu Idu, barnabörnum og að-
standendum hennar öllum mína
dýpstu samúð.
Guðrún Helga
Sigurðardóttir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Í huga mínum á ég bara fal-
legar og góðar minningar um
ljúfa vinkonu, sem ég kveð núna
með söknuði.
Kristjáni, Erlendi, Friðriki og
fjölskyldu Þorgerðar sendi ég
mína innilegustu samúðar-
kveðju.
Hafdís Odda.
Við upphaf náms í lagadeild
HÍ haustið 1974 kynntist ég
ungri konu sem mér líkaði strax
vel við. Við Gerða snerum bök-
um saman um vorið á lesstof-
unni í Lögbergi og glímdum við
almennu lögfræðina, helsta ógn-
valdinn í upphafi laganámsins.
Við urðum fljótt góðar vinkonur.
Gerða reyndist mjög heilsteypt,
vel gefin og úrræðagóð. Hún
dreif mig með sér til London
haustið 1975 í vikuferð, og var
móðir hennar með okkur. Gerða
var fararstjórinn og heimsmann-
eskjan og ég naut góðs af.
Vinátta sem myndast á skóla-
árum er oft þannig að ekki
breytir öllu hve oft maður hitt-
ist. Mér leið alltaf eins í návist
Gerðu þegar við hittumst. Liði
einhver tími milli samfunda var
samt eins og ekkert hefði
breyst. Við þurftum aldrei að
vera með látalæti, töluðum op-
inskátt um allt milli himins og
jarðar, fjölskyldur okkar og
áhugamál.
Mér er minnisstæð ferð sem
við fórum saman með fjölskyld-
um okkar vestur í Ármúla við
Ísafjarðardjúp, og heimsóttum
skólabróður okkar Rúnar Mo-
gensen. Áttum þar ógleyman-
lega og sólríka daga í fallegu
umhverfi. Það er dapurlegt að
hugsa til þess að nú skuli fallin
frá bæði þessi skólasystkini mín
og vinir úr lagadeildinni, langt
fyrir aldur fram.
Gerða glímdi við mjög erfið
veikindi síðustu árin, veikindi
sem voru henni óvægin. Fyrir
rúmu ári fékk hún þó ný lyf, sem
gerðu henni kleift að snúa aftur
til vinnu. Þegar við vorum að
ræða það man ég hún sagði við
mig að hún hefði fengið „gefins“
aukatíma. Þá sagði hún á þann
létta hátt sem var henni svo eðl-
islægur að ef það væri ekki
„vanabindandi“ myndi hún fá
sér kampavínsglas á hverjum
morgni til að halda upp á það.
Ég minnist þakklátum huga fjöl-
margra góðra samverustunda og
tryggrar vináttu sem aldrei bar
skugga á. Eftir sitja eiginmaður
hennar, Kristján Skúli, og synir
þeirra tveir, systkini hennar og
aldraður faðir sem öll sakna sárt
þeirrar miklu fjölskyldumann-
eskju sem Gerða var. Við hjónin
vottum þeim innilega samúð
okkar. Megi Guð styðja þá og
styrkja í sorginni og blessa
minningu hinnar góðu og dug-
miklu konu Þorgerðar Erlends-
dóttur.
Guðrún Helga
Brynleifsdóttir.
Tvær stelpur klöngrast áfram
í djúpum snjó á köldum jan-
úardegi. Það brakar í fönninni.
Þær eru klæddar í þungar,
dragsíðar fullorðinskápur. Leið-
in í Akrakot, sem stendur við
fjörukambinn á Álftanesinu, er
löng og ógreiðfær. Þar býr Þor-
gerður ásamt foreldrum og
systkinum.
Gangan út á Álftanes varð í
huga okkar táknrænt upphaf
samfylgdar sem stóð í rúm 46
ár. Þorgerður er góður ferða-
félagi. Hún er eins og persóna
úr Íslendingasögunum með mik-
ið, ljóst hár. Augun blá og stór,
varirnar þykkar, ungt andlitið
stórskorið, svipsterk, sviphrein.
Fríða, móðir hennar, sagði þá að
stórgerðar konur yrðu glæsi-
legri með aldrinum. Álftanesið
er heimurinn hennar. Hún hefur
unnið öll hefðbundin sveitastörf
með afa sínum, bóndanum á
Grund; tekið á móti lömbunum,
gefið hænunum, þekkir fuglalíf-
ið, kann að smíða og járnabinda.
Á sumrin vaknar hún við sól-
Þorgerður
Erlendsdóttir